«Λες και είχε ραντεβού με αυτό το έργο και με αυτό το ρόλο». Αυτό υποστήριζε η σκηνοθέτις Θέμις Μαρσέλλου για τη νεαρή πρωταγωνίστρια της «Μελωδίας της Ευτυχίας» Νάντια Κοντογεώργη, όσο διαρκούσαν οι πρόβες του φιλόδοξου μιούζικαλ στο Παλλάς που επανακάμπτει στην ελληνική σκηνή ακριβώς 20 χρόνια μετά το τελευταίο του ανέβασμα από την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
«Ηταν όνειρο ζωής» παραδέχεται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Νάντια Κοντογεώργη. «Πήγαινα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού όταν πρωτοείδα την ταινία. Ενθουσιάστηκα. Και μετά αγόρασα τη βιντεοκασέτα και την έβλεπα συνέχεια. Είχα μάθει όλα τα τραγούδια απ' έξω. Αγαπώ πολύ το μιούζικαλ κι έχω δουλέψει προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά κι οι προσλαμβάνουσες μου είναι τέτοιες που πάντοτε με συγκινούσε η σύμπτωση των τεχνών. Αποδέχτηκα την πρόταση με πολλή λαχτάρα και χαρά».
Η 31χρονη ηθοποιός με εφόδια στο κλασικό τραγούδι και χορό έκανε ένα «πέρασμα» από τη Νομική Αθηνών, όπου δεν έμεινε πολύ, αφού διάλεξε το θέατρο γιατί της «γεμίζει την ψυχή» και όπως συνειδητοποίησε «αυτό όφειλε να κάνει για να είναι ισορροπημένη». Έτσι, αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ παρακολούθησε και σεμινάρια υποκριτικής στο Χάρβαρντ. Επιλογή που μάλλον την δικαίωσε αφού πέρυσι ήταν υποψήφια για το θεατρικό βραβείο Μελίνα Μερκούρη.
Το 1997, έφηβη ακόμα, είδε για πρώτη φορά μιούζικαλ στη ζωή της. Τον «Βιολιστή στη στέγη» στο θέατρο Αθήναιον με τον Γρηγόρη Βαλτινό στον ομώνυμο ρόλο. Οκτώ χρόνια αργότερα το έργο αυτό έμελλε να είναι και η πρώτη της δουλειά στο σανίδι, στην επανάληψη της θρυλικής αυτής παράστασης στο θέατρο Βεάκη. «Όταν ήμουν στη Σχολή του Εθνικού οι συμφοιτητές μου με ρωτούσαν: "Καλά, πού θα κάνεις μιούζικαλ στην Ελλάδα;" Χαίρομαι ιδιαίτερα που λίγα χρόνια μετά υπάρχει όλη αυτή η άνθιση και δίνεται η ευκαιρία σε όσους αγαπούν το συγκεκριμένο είδος να μπορέσουν να εκτονώσουν την δημιουργικότητά τους . Ειδικά για τους νέους του θεάτρου που φροντίζουν πολύ τα εκφραστικά τους μέσα. Καλλιεργούν τη φωνή τους, το σώμα τους για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους ρεπερτόριο» εξηγεί η νεαρή ηθοποιός.
Φέτος, πρωταγωνιστεί στο εμβληματικό έργο των Ρίτσαρντ Ρότζερς και Οσκαρ Χάμερστάϊν και προΐσταται μιας μεγάλης παραγωγής με 45 άτομα επί σκηνής. 'Αλλωστε, η «Μελωδία της ευτυχίας» έχει χτίσει τον δικό της μύθο στο θέατρο και το σινεμά. Σαρωτική ήταν η επιτυχία της κινηματογραφικής εκδοχής της το 1965, η οποία έσπασε τα ταμεία κι έκλεψε εμπορικά τα πρωτεία από το «Οσα παίρνει ο άνεμος». «Συνδυάζει ένα δυνατό κείμενο με μία εξαιρετική και τόσο συγκινητική μουσική. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα τραγούδια έχουν γίνει επιτυχίες που έχουν καταγραφεί στη μνήμη. Και η ιστορία έχει να κάνει με συναισθηματικές αλήθειες που αφορούν όλους μας», αναφέρει η Νάντια Κοντογεώργη που υποδύεται τη Μαρία, μια νεαρή και γεμάτη ζωντάνια κοπέλα που ενώ είχε αποφασίσει να αφιερωθεί στον θεό και να ζήσει σε μοναστήρι, αποδέχτηκε την πρόταση της ηγουμένης να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση των ορφανών από μητέρα παιδιών ενός πλοιάρχου, γεγονός που άλλαξε τη ζωή όλων τους.
Θέαμα ευαίσθητο και ελπιδοφόρο, η «Μελωδία της ευτυχίας» βασίζεται εν μέρει σε αληθινά γεγονότα: στην πραγματική ιστορία της οικογένειας Φον Τραπ, που διέφυγε από τη ναζιστική Αυστρία το 1938 κι έκανε καριέρα στο τραγούδι στις ΗΠΑ. «Η Μαρία Φον Τραπ είχε κινητήριο δύναμη τη ζωή και πάντα η κατεύθυνσή της ήταν προς το φως. Είναι πολύ σημαντικό κάτι τέτοιο στις μέρες μας», λέει η Νάντια Κοντογεώργη για την ηρωίδα του έργου. «Κάθε δυσκολία που συναντούσε, έβρισκε ένα τρόπο να την αντιμετωπίσει μέσα από τη μουσική. Από ένα ορφανό, ανέμελο κορίτσι που μπήκε σε ένα μοναστήρι ως δόκιμη μοναχή, γίνεται σύζυγος, σύντροφος, "μάνα" επτά παιδιών, ενώ παράλληλα οδηγεί και την οικογένεια στον βιοπορισμό. Ακόμα και όταν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια χρεοκόπησε, ξεκίνησαν μουσικές εμφανίσεις, ενώ όταν διέφυγαν στην Αμερική δημιούργησαν μια μουσική κατασκήνωση που λειτουργεί μέχρι σήμερα».
Για την προσέγγιση του ρόλου διάβασε πολλά σχετικά με την πραγματική ηρωίδα. «Αυτό που με ενδιέφερε κυρίως ήταν να βρω μέσα μου τις φωτεινές κατευθύνσεις, τις λαμπερές στιγμές μου, την αθωότητα μου. Είναι ευτυχής συνάντηση για κάθε ηθοποιό να υποδύεται ρόλους που του δημιουργούν αυτή την διάθεση, γιατί για το υπόλοιπο της ημέρας κουβαλάς αυτό το φως και την παιδικότητά σου. Σε αυτό βοήθησε ιδιαίτερα η καθημερινή επαφή με τα παιδιά στην πρόβα, τα οποία σε επαναφέρουν στην ουσία της δουλειάς κι επίσης σε προσγειώνουν με όμορφο τρόπο στην πραγματικότητα», υποστηρίζει . Βέβαια, η συνύπαρξη στη σκηνή με 18 παιδιά (σε τριπλή διανομή) ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία για την ίδια. «Στην αρχή φοβόμουν και δεν ήξερα πώς έπρεπε να τους συμπεριφερθώ. Ρώτησα ακόμα και φίλους μου παιδοψυχολόγους. Τελικά αποφάσισα να τα αντιμετωπίσω σαν ενήλικες και απλώς να λειτουργώ με συναισθηματική ευθύτητα και ειλικρίνεια. 'Αλλωστε, έτσι λειτουργούν και εκείνα. Κι ήρθαμε γρήγορα κοντά».
«Πως αισθάνεται που σε όποια παράσταση συμμετέχει γνωρίζει επιτυχία; », την ρωτάμε. «Προσπαθώ να το απολαμβάνω να μην με αγχώνει και να έχω μονίμως συνείδηση ότι αυτό είναι ένα μέρος μιας διαδικασίας που εύχομαι να είναι πολύχρονη και θα με βοηθήσει στην εξέλιξή μου».
Όσο για το αν υπάρχουν ρόλοι που ονειρεύεται , η ίδια απαντά: «Υπάρχουν πολλοί αλλά δεν θέλω να τους λέω γιατί αισθάνομαι ότι μπορεί να εκτονωθεί στα λόγια και να μην γίνουν τελικά. Ονειρεύομαι και ρόλους και συνεργασίες και παραστάσεις αλλά μέχρι στιγμής τα πράγματα με έχουν εκπλήξει. Γιατί έρχονται ρόλοι που μπορεί να μην είχα ονειρευτεί όμως με έχουν κάνει καλύτερη, συνεργασίες που δεν είχα σκεφτεί και με έχουν εξελίξει, οπότε αφήνομαι στο τυχαίο με διάθεση να οδηγηθώ στην αυτογνωσία και στην ευτυχία και με νέα όνειρα κάθε φορά. Έχω εμπιστοσύνη στη ζωή για το τι θα μου φέρει».
Πηγή Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων