...αυτό που έχει τη μεγαλύτερη πλάκα ανάμεσα στα παλληκαράκια τα δήθεν της υψηλής κουλτούρας που κατακλύζουν τα φεστιβάλ αναζητώντας την επόμενη μεγάλη κουλτουρόσουπα, είναι το τι πανικό παθαίνουν άπαξ και σκάσει μύτη μια Μαντόνα που λογικά θα έπρεπε να τη σνομπάρουν.
Τον ύπνο τους χάνουν για να βρουν μια θέση στη συνέντευξη τύπου, και εννοείται πως στη συνέχεια περί ουσίας και ταινίας, θάψιμο. Τες πα, δεν ξέρω αν φταίει το ότι περνάω κάποιες φορτισμένες στιγμές εδώ στο Λίντο, αλλά το μόνο που έχω να πω είναι πως το κορίτσι τα κατάφερε μια χαρά με το «W.E.» της κι εμένα προσωπικά μου έσκασαν και δύο τρία δάκρυα που τα έχω εύκολα σε ιστορίες αγάπης.
Μοντέρνο, στιλάτο, όμορφο να το κοιτάς, ατμοσφαιρικό, ευαίσθητο, λίγο μεγαλύτερο από ότι θα έπρεπε και κομματάκι ναρκισσευόμενο με τον κοσμοπολιτισμό του αλλά προσωπικά πέρασα χάρμα. Mπορεί η Guardian να του έβαλε ένα αστεράκι μόνο, κοινώς τη χειρότερη βαθμολογία της, και γενικότερα οι κριτικές να μην ήταν ότι καλύτερο, αλλά εγώ το ευχαριστήθηκα, κι ας με κάνουν παρέα από δω και πέρα μόνο οι τρόφιμοι του ασύλου.
Αν το έχει γυρίσει δε όντως μόνη της, της βγάζω το καπέλο, και λέω όντως, γιατί τα σεναριακά credits τα συνυπογράφει με τον Άλεκ Κεσίσιαν που της έχει σκηνοθετήσει το ντοκιμαντέρ «Truth or dare» από την Blonde Ambition τουρ της και πολλά από τα τερτίπια της κάμερας θυμίζουν τη λογική της οπτικής του. Από κει και πέρα, από κοντά η θεά, θεά είναι τι να πεις;
Ναι οκέι, το Μαντονάκι της παλιάς σχολής στα 53 του δεν είναι ακριβώς αυτό που συνηθίσαμε, και όταν κάνει την ντάμα, σε πιάνει λίγο το παράπονο ότι όλοι μεγαλώνουμε σε αυτή τη ζωή αλλά το στιλ της παραμένει μοναδικό. Τόσο στη συνέντευξη τύπου (με την εμφάνιση διευθύντριας μοναστηριακού σχολείου θηλέων που όμως τα βράδια μετά τα πάτερ ημά της, περνάει και μια βόλτα από τη Vogue) που για άλλη μια φορά έδειξε σε διάφορους και διάφορες, ότι αν είσαι ντίβα, σου βγαίνει με ευγένεια και χωρίς ντεκλαρασιόν φόρου υποτέλειας από τους από κάτω.
Χαμογελαστή, όμορφη, ετοιμόλογη και τόσο άμεση που δεν πίστευες ότι έχεις απέναντι σου τη βασίλισσα της ποπ. Στο κόκκινο χαλί πάλι της βγήκε λίγο σε πιο υπερπαραγωγή η κατάσταση, με έντυπωσιακό όμως τρόπο, τίγκα στην κεντημένη κόκκινη πεταλούδα η φορεσιά Vionnet και μια δούλα από πίσω που μία της σήκωνε την ουρά της τουαλέτας και άλλη μία την ταμπονάριζε στη μούρη γιατί κάνει μια υγρασία φίλε εδώ στη Βενετία, που να φανταστείς ακόμα κι εγώ πλέον σταμάτησα το κονσίλερ γιατί μου κυλούσε σαν υδροροή από τον ιδρωτα.
Στα υπόλοιπα μέτωπα τώρα, όσον αφορά τις ταινίες που έχουν κάνει μέχρι στιγμής πρεμιέρα στο κόκκινο χαλί: Ο Κλούνεϊ με το «Ιdes of March» σκόραρε στη σούμα κριτικές μίξ γκριλ με θετική κλιμάκωση, κάποιοι μάλλον δικαίως τον βλέπουν να παίζει στην επερχόμενη οσκαρική κούρσα γεγονός που δεν το κόβω απίθανο, και προσωπικά καταθέτω ότι χωρίς να είναι η ταινία που θα σου αλλάξει τη ζωή περνάς υπέροχα αλλά ως εκεί.
Επόμενη πρεμιέρα κόκκινου χαλιού, το «Warriors of the rainbow», σε παραγωγή του Τζον Γου. Διόμισι ώρες ταϊβανέζικος δρόμος, που βασίζεται στην εξέγερση τω Αβοριγίνων της Ταϊβάν (ναι έχει και εκεί) ενάντια στους Ιάπωνες κατακτητές. Ξεκινάει εντυπωσιακά, αλλά μετά από μία ώρα, αισθάνεσαι ότι βλέπεις τα μπαλέτα της Δόμνας Σαμίου στη «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν». Αγριάνθρωποι με φούστες, ουρλιάζουν ταϊβανέζικα, κόβουν κεφάλια και ξεκοιλιάζουν αριστερά και δεξιά από μάχη σε μάχη με το αίμα να στάζει από την οθόνη, που και που εμφανίζονται και τα φαντάσματα των προγόνων τους και εσύ δεν καταλαβαίνεις ποιος είναι ποιος. Επόμενο κόκκινο χαλί, το πολυαναμενόμενο «Carnages» του Πολάνσκι.
Εδώ θα σε απογοητεύσω φίλε, και δε θα σου πω γνώμη ακόμα, γιατί το έχω προγραμματίσει για σήμερα το βράδυ, αυτός πάντως ο κακός της Guardian που έθαψε το Μαντονάκι, το έχει βγάλει σχεδόν αριστούργημα (τώρα γιατί εγώ έχω κολλήσει με αυτόν της Guardian και όχι με κάποιον άλλον, τι να σου πω, θα μου περάσει μέχρι αύριο). Στο κόκκινο χαλί του Carnages εμφανίστηκε και μια μάλλον απογοητευτική σαν πακέτο Κέιτ Γουίνσλετ που λίγο ο κότσος του αλόγου στα μαλλιά της, λίγο τα καπούλια που της έχουν ξεφύγει, λίγο αυτό το καφέ φόρεμα σε σχέδιο της Βικτόρια Μπέκαμ που έσφιγγε τα καπούλια και τα έκανε να ξεφεύγουν παραπάνω, δεν μπορώ να πω ότι πήρα οπτική χαρά από την περίπτωση της. Kαι οι αφίξεις συνεχίζονται με ρυθμό πολυβόλου.
Σήμερα το μεσημέρι έγινε η συνέντευξη τύπου του "Α dangerous method'' του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ, με παρόντες την Κίρα Νάιτλι, τον Μάικλ Φασμπέντερ, τον Βίγκο Μόρτενσεν και τον Βενσάν Κασέλ. Το βράδυ είναι το κόκκινο χαλί της ταινίας, όμως ο μαυρόψυχος της Guardian την έχει ήδη τσακίσει με δύο αστέρια. Δεν ξέρω τι θα φορέσει στο κόκκινο χαλί η Κίρα, πάντως μία το μαλλί που το έχει πατήσει με τη Στιρέλα, μία ο συνδυασμός κουρτίνα – τραπεζομάντιλο στο φόρεμα της, άλλη μια στενοχώρια την πήρα σήμερα που ευτυχώς τη μετρίασε ο πάντα γοητευτικός Βίγκο Μόρτενσεν. Όπως στενοχώρια αναμένεται να πάρει με τη σειρά της και η Μπελούτσι, που κι αυτή είχε σήμερα συνέντευξη τύπου και το βράδυ κόκκινο χαλί, όμως όπως μου είπανε οι ρουφιάνοι μου από τη δημοσιογραφική του "Un ete brulante» στο οποίο πρωταγωνιστεί, πέσανε χάχανα.
Στη Βενετία από σήμερα και ο πιο γλυκός κινέζος του κόσμου, ο Τζετ Λι, με συνέντευξη τύπου το μεσημέρι και κόκκινο χαλί στις 00.00 το βράδυ για την καρατιά φαντασίας, "The Sorcerer and the White Snake» όμως το ελληνικό ενδιαφέρον εστιάζεται στην πρώτη, δημοσιογραφική (η επίσημη και το κόκκινο χαλί είναι αύριο) προβολή των «Άλπεων» του Γιώργου Λάνθιμου. Για τις οποίες «Άλπεις» δυσαρέσκεια έχει προκαλέσει η επιλογή του σκηνοθέτη αλλά και των συντελεστών να μη μιλήσουν (με εξαίρεση τη συνέντευξη τύπου) με έλληνες δημοσιογράφους στη Βενετία. Σωστά, ο κάθε ένας έχει τον τρόπο του να αντιλαμβάνεται τη φράση «διεθνής καριέρα», που όσο και να το κάνεις, σου δίνει άλλο αέρα. Και στα μυαλά.