Τα ντράιβ ιν, αυτοί οι αντιπροσωπευτικοί του Αmerican Way υπαίθριοι κινηματογράφοι, όπου στις μεταπολεμικές δεκαετίες του '50 και του '60 μπορούσαν τα ζευγαράκια να παρακολουθούν τη δράση στη μεγάλη οθόνη μέσα από τον «ιδιωτικό» χώρο της καμπίνας του αυτοκινήτου τους (ή ενίοτε και του... πίσω καθίσματος) έχουν γενέθλια.
Χώροι-στρατόπεδα γεμάτοι παρκαρισμένα αυτοκίνητα, πίσω από το παρμπρίζ των οποίων η αμερικανική νεολαία εκπαιδευόταν στα στάνταρντς της αμερικανικής μαζικής κουλτούρας – της κινηματογραφικής σαγήνης, της κόκα-κόλα και του ποπκόρν – αλλά και χώροι εμβληματικοί που αποτέλεσαν οι ίδιοι αντικείμενο κινηματογραφικής καταγραφής: πόσες και πόσες ταινίες (από ρομαντικές κομεντί μέχρι θρίλερ) δεν τοποθετούν τη δράση τους στον άμεσα αναγνωρίσιμο τόπο ενός ντράιβ ιν (ειδύλλια, καυγάδες, ερωτικές συνευρέσεις, ειδεχθείς φόνοι)!
Το πρώτο ντράιβ ιν λειτούργησε για πρώτη φορά στις 6 Ιουνίου του 1933 στο Κάμντεν του Νιου Τζέρσεϊ και την περίοδο της κορύφωσής τους κατά τη δεκαετία του '50 είχαν φτάσει τις 4.000 σε ολόκληρη την αμερικανική επικράτεια.
Σήμερα, έχουν μείνει μονάχα 350, ως απόηχος μιας εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί...