Θεωρείται από τους σημαντικότερους καρδιοχειρουργούς παγκοσμίως, όμως στην Ελλάδα έγινε γνωστός και ιδιαίτερως αγαπητός, ως ο γιατρός του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι επεμβάσεις στο Χέρφιλντ υπήρξαν καθοριστικές και η σχέση του με τον Ανδρέα ιδιαίτερη. Αυτές τις μέρες ο Μαγκντί Γιακούμπ βρίσκεται στην Αθήνα.
Στη χώρα μας βρέθηκε ως τιμώμενο πρόσωπο εκδήλωσης που διοργανώθηκε στη βρετανική πρεσβευτική κατοικία, τα έσοδα της οποίας πήγαν για τους σκοπούς της οργάνωσης Life Action Trust. Σε συνέντευξή του στο Βήμα και τον Παύλο Παπαδόπουλο το 1999, ο σπουδαίος αιγυπτιακής καταγωγής καρδιοχειρουργούς είχε μιλήσει για τον Ανδρέα Παπανδρέου:
«Ξέρετε, είχα πάντα μια ανάλογη εντύπωση, έναν μεγάλο σεβασμό για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ναι, ήταν ασθενής μου, αλλά πέρα από αυτό είχα αντιληφθεί πως ήταν μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Ενας πολύ σπάνιος και ενδιαφέρων άνθρωπος με ανεπτυγμένη διανοητική ικανότητα. Εχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους. Πάντα όμως τοποθετούσα τον Ανδρέα σε μια ιδιαίτερη κατηγορία. Απολάμβανα πολύ τη συζήτηση μαζί του. Οι συνομιλίες με τον Ανδρέα ήταν μια πραγματική απόλαυση. Ηταν εμφανές πως είχα απέναντί μου έναν πολύ έξυπνο άνθρωπο». Ερωτώμενος για την αντιμετώπιση του προβλήματος υγείας του Ανδρέα Παπανδρέου είχε απαντήσει: «Θυμάμαι πως αντιμετώπισα την κατάστασή του βήμα προς βήμα. Η συνολική κατάσταση της υγείας του ήταν πολύ σοβαρή. Αφού όμως την ανέλυσα, μπόρεσα να διακρίνω πως καμία από τις επί μέρους βλάβες δεν ήταν απολύτως μη αναστρέψιμη. Αυτός είναι ο τρόπος που εργάζομαι. Αντί να βλέπω έναν πολύ άρρωστο άνθρωπο, επικεντρώνομαι στις επί μέρους αιτίες. Αναλύω μια κρίσιμη κατάσταση στα επί μέρους στοιχεία της. Επειτα από μια τέτοια ανάλυση κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Ανδρέας θα μπορούσε να επιβιώσει. Επειτα ήταν και ένα άλλο στοιχείο, πάρα πολύ σημαντικό... Ταξίδευα προς την Αθήνα με ιδιωτικό αεροπλάνο και κατά τη διάρκεια της πτήσης με είχαν πληροφορήσει πως ο Ανδρέας ήταν αναίσθητος, πως ήταν νεκρός κατά το ήμισυ, πως είχε εγκεφαλικές βλάβες. Πράγματι, ήταν πολύ άρρωστος. Αφού όμως τον εξέτασα, του μίλησα και του είπα "πως είσαι, είναι υπέροχο που σε βλέπω, πως αισθάνεσαι;". Αναγνώρισε τη φωνή μου και ξαφνικά χαμογέλασε. Ανταποκρίθηκε. Αργότερα είπα στους υπόλοιπους. "Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι νεκρός. Εχει τη θέληση να ζήσει". Ελεγαν ότι ήταν απολύτως αναίσθητος, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν. Ετσι, είχα κάθε ένδειξη πως παρ' ότι ήταν πολύ άρρωστος, θα μπορούσε να τα καταφέρει. Γιατί πέρα από οτιδήποτε άλλο, ο Ανδρέας είχε τη θέληση να επιβιώνει!».