Το πιο «ανατριχιαστικό» νησί του κόσμου φιλοξενεί εκατοντάδες χιλιάδες εγκαταλελειμμένα πτώματα και οι τολμηροί ταξιδιώτες που θα θελήσουν να το επισκεφθούν, δεν θα τα καταφέρουν, καθώς απαγορεύεται η πρόσβαση.
Πρόκειται για την Ποβέλια, ένα νησάκι ακριβώς έξω από τις ακτές της Βενετίας, που αποτελείται από τρεις μικρές περιοχές, όλες εξίσου ανατριχιαστικές. Η μία φιλοξενεί πλήθος ερειπωμένων κτιρίων, η δεύτερη υπήρξε στρατιωτικό φρούριο, ενώ η τρίτη είναι πια σχεδόν αόρατη, καλυμμένη από πυκνή βλάστηση.
Οι ασταθείς και επικίνδυνες κατασκευές είναι και ο βασικός λόγος που απαγορεύεται η είσοδος τουριστών στο νησί. Σπάνιες εξαιρέσεις γίνονται μόνο για ερευνητικούς ή κινηματογραφικούς σκοπούς.
Πού οφείλεται η σκοτεινή φήμη του νησιού
Ο λόγος για τη σκοτεινή φήμη της Ποβέλια βρίσκεται στην ιστορία της, που ξεκινά από τον 18ο αιώνα. Τότε, κατά τη διάρκεια επιδημιών πανούκλας, το νησί χρησιμοποιήθηκε ως σταθμός καραντίνας. Σύμφωνα με τοπικές διηγήσεις, άνθρωποι σύρονταν με το ζόρι, κλαίγοντας και ουρλιάζοντας, για να απομονωθούν εκεί αν εμφάνιζαν έστω και ελαφρά συμπτώματα της Μαύρης Πανούκλας.
Το νησί των 73 περίπου στρεμμάτων, μετατράπηκε επίσης σε μαζικό χώρο ταφής, όπου περισσότεροι από 160.000 άνθρωποι λέγεται πως κάηκαν για να περιοριστεί η εξάπλωση της ασθένειας. Μάλιστα, έχει ειπωθεί ότι μέχρι σήμερα, η στάχτη από τα καμένα σώματα αποτελεί πάνω από το 50% του εδάφους της Ποβέλια.
Το 2020, οι Βρετανοί εξερευνητές εγκαταλελειμμένων περιοχών Matt Nadin (40 ετών) και Andy Thompson (54 ετών) κατάφεραν να εισέλθουν στην Ποβέλια και να καταγράψουν την εμπειρία τους. Το βίντεο δημοσιεύτηκε στο κανάλι τους στο YouTube, Finders Beepers History Seekers, το οποίο ειδικεύεται σε ιστορικές και εγκαταλελειμμένες τοποθεσίες.
Ο Matt περιέγραψε την εμπειρία ως ιδιαίτερα ανατριχιαστική. «Ακόμα και ο οδηγός του ταξί έδειχνε τρομαγμένος, όχι μόνο από την αστυνομία αλλά και από τον ίδιο τον τόπο. Ήθελε να φύγει όσο πιο γρήγορα γινόταν», δήλωσε. «Το νησί είναι γεμάτο από σκοτεινή ιστορία, πολλοί άνθρωποι πέθαναν εκεί και το νιώθεις στον αέρα όσο περπατάς».
«Έκαψαν όλα τα σώματα και τα άφησαν εκεί που έπεσαν. Το νησί ποτέ δεν καθαρίστηκε σωστά – όλα έμειναν όπως ήταν. Αργότερα, όταν μετατράπηκε σε ψυχιατρικό άσυλο, επειδή οι ασθενείς ήταν απομονωμένοι από τα μάτια του κόσμου, άρχισαν να γίνονται πάνω τους πειράματα, φρικτά πράγματα», συμπλήρωσε.
«Ενώ ήμασταν εκεί, ακούσαμε μια καμπάνα να χτυπά – ήταν τρομακτικό, πραγματικά με αναστάτωσε. Ήταν σαν προειδοποίηση, σαν κακός οιωνός».
Παρά την τρομακτική ατμόσφαιρα, ο Matt παρατήρησε ότι το αρχικό αρχιτεκτονικό στυλ, με πλακάκια και καμάρες, μαρτυρούσε ότι επρόκειτο κάποτε για ένα όμορφο κτήριο. «Ήταν εμφανές ότι ελάχιστοι έχουν πατήσει το πόδι τους εκεί για χρόνια. Δεν υπήρχαν ούτε γκράφιτι, μόνο φυσική φθορά».
«Η φύση έχει κυριολεκτικά κατακτήσει τον χώρο. Ήταν σαν σκηνή από ταινία τρόμου, με αναρριχώμενα φυτά και πυκνούς θάμνους. Σίγουρα μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ», κατέληξε.