Υποψήφιος της δεξιάς στις προεδρικές εκλογές της 17ης Αυγούστου στη Βολιβία και εκ των φαβορί της διαδικασίας, ο Χόρχε Κιρόγα είπε χθες στο Γαλλικό Πρακτορείο πως σκοπός του είναι να φέρει «ριζοσπαστική αλλαγή» στη χώρα αν επικρατήσει, τερματίζοντας 20 χρόνια διακυβέρνησης από την αριστερά.
Ο για μικρό χρονικό διάστημα πρόεδρος της χώρας (2001-2002) διαβεβαίωσε κατά τη διάρκεια πορείας προς την πρωτεύουσα Λα Πας, μαζί με αρκετές δεκάδες υποστηρικτές του, πως θέλει να φέρει «ριζοσπαστική αλλαγή στη Βολιβία», το «τέλος του φαύλου κύκλου που ήταν το Κίνημα προς τον Σοσιαλισμό», το κυβερνών κόμμα.
Ο Χόρχε Κιρόγα, 65 ετών, φέρεται να βρίσκεται στη δεύτερη θέση στις προθέσεις ψήφου, πίσω από τον κεντροδεξιό επιχειρηματία Σαμουέλ Δόρια Μεδίνα.
Οι υποψήφιοι της αριστεράς, ο πρόεδρος της Γερουσίας Ανδρόνικο Ροδρίγκες και ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Εδουάρδο δελ Καστίγιο, βρίσκονται πολύ πίσω, κατά δημοσκοπήσεις.
Μετά τις εκλογές θα υπάρξει «ριζοσπαστική αλλαγή» προκειμένου «να ανακτήσουμε τα είκοσι χαμένα χρόνια», επέμεινε ο κ. Κιρόγα, αναφερόμενος στις προεδρικές θητείες του Έβο Μοράλες (2006-2019) και του Λουίς Άρσε, στο κορυφαίο αξίωμα από το 2020.
Ερωτηθείς για το ενδεχόμενο να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που θα συμπεριλαμβάνουν θεραπεία «σοκ», που θα μπορούσε να πυροδοτήσει κοινωνικές συγκρούσεις, απάντησε ότι η Βολιβία είναι ήδη βυθισμένη σε οξεία οικονομική κρίση.
Τον Ιούλιο, η χώρα των Άνδεων κατέγραψε πληθωρισμό 25,8% σε ετήσια βάση, τον υψηλότερο από τουλάχιστον το 2008. Σε αυτόν προστίθενται οι επίμονες ελλείψεις καυσίμων, τροφίμων και δολαρίων, οι οποίες επιτείνουν τη δυσαρέσκεια μέρους του πληθυσμού.
Ο Χόρχε Κιρόγα αναφέρθηκε ακόμη στην πρόθεσή του να καταργήσει νόμους που βρίσκει κρατικιστικούς, ώστε να προσελκύσει ξένες επενδύσεις, και να κλείσει συμφωνίες με «όλες τις χώρες», εκφράζοντας πάντως επιφύλαξη όσον αφορά τις ΗΠΑ, εξαιτίας της δασμολογικής πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ.
Σε διπλωματικό επίπεδο, είπε πως έχει σκοπό να «πάψουμε να είμαστε πειθήνια ευθυγραμμισμένοι με τις τρεις τρωγλοδυτικές και απολυταρχικές τυραννίες της περιοχής: τη Βενεζουέλα, την Κούβα και τη Νικαράγουα».
Οι κυβερνήσεις Μοράλες και Άρσε διατήρησαν στενές σχέσεις με αυτές στο Καράκας, στην Αβάνα και στη Μανάγουα.