Ο τελικός στόχος του Βλαντίμιρ Πούτιν δεν είναι η Ουκρανία, αλλά ο δυτικός πολιτισμός, καθώς φουντώνει το μίσος του από το μαύρο γάλα που ήπιε από τη θηλή της KGB, σχολιάζει, έξω από τα δόντια, ο διάσημος Ρώσος συγγραφέας Βλαντίμιρ Σορόκιν, εξηγώντας πώς ο Ρώσος πρόεδρος αποκάλυψε την εικόνα ενός αδίστακτου στις αποφάσεις του τέρατος, που όμως δεν ξέρει τι τον περιμένει.
Όπως αναφέρει ο Σορόκιν, στο άρθρο του που φιλοξενούν ο Guardian και η Sueddeutsche Zeitung, ο Πούτιν εξελίχθηκε σταδιακά σε τέρας ενισχύοντας χρόνο με το χρόνο τις εξουσίες του, την αυτοκρατορική του επιθετικότητα, το μίσος για τη δυτική δημοκρατία και μια κακία τροφοδοτούμενη από τη δυσαρέσκεια για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Τώρα, η Ευρώπη θα πρέπει να αντιμετωπίσει, όχι τον πρώην Πούτιν, - έναν ελπιδοφόρο «πεφωτισμένο αυταρχικό ηγέτη», αλλά το νέο Πούτιν, που έχει παραμερίσει τη μάσκα της «επιχειρηματικής συνεργασίας» και της «ειρηνικής συνεργασίας».
Πώς και γιατί εξελίχθηκε ο Πούτιν σε «τέρας»
Όπως αναφέρει ο Σορόκιν, από τους δημοφιλέστερους μεταμοντέρνους συγγραφείς και δραματουργούς στη Ρωσία, όταν ο Πούτιν ανέλαβε τα ηνία της χώρας από τον Μπόρις Γέλτσιν το 1999, έδειχνε συμπαθητικός με μια υγιή ρητορική. «Πολλοί αποκόμισαν την εντύπωση ότι ο άνθρωπος που ανελισσόταν στη ρωσική πυραμίδα εξουσίας ήταν ένας έξυπνος αξιωματούχος, χωρίς περηφάνια και αλαζονεία, ένας σύγχρονος άνθρωπος που κατανούσε ότι μόνον ένας δρόμος, εκείνος της δημοκρατίας, ανοιγόταν για τη μετασοβιετική Ρωσία». Άλλωστε ο Πούτιν μιλούσε για τη δημοκρατία στις συνεντεύξεις, υποσχόταν μεταρρυθμίσεις, ελεύθερες εκλογές, ελευθερία λόγου, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συνεργασία με τη Δύση και εναλλαγή της ηγεσίας, διαμηνύοντας ότι δεν σκόπευε να θρονιαστεί στην εξουσία. Ορισμένοι πολιτικοί, διανοούμενοι και θεωρητικοί της πολιτικής τέχνης, που είναι σήμερα δριμείς επικριτές του Πούτιν, τον στήριξαν και ορισμένοι μάλιστα τον βοήθησαν να κερδίσει τις εκλογές για να εξελιχθεί τελικά σε ένα «αυτοκρατορικό τέρας».
Η ρωσική πυραμίδα της εξουσίας
Η εξουσία στη Ρωσία είναι μια πυραμίδα, εξηγεί ο συγγραφέας του «Πίσω από το μεγάλο ρωσικό τείχος», μια πυραμίδα που έχτισε ο στυγνός, παρανοϊκός τσάρος του ΙΣΤ΄αι. Ιβάν ο Τρομερός με τη βοήθεια του προσωπικού του στρατού, χωρίζοντας το ρωσικό κράτος σε εξουσία και λαό, φίλους και εχθρούς. Οι σχέσεις του με τη μογγολική Χρυσή Ορδή τον έπεισαν ότι ο μόνος τρόπος να κυβερνήσει την αχανή Ρωσία ήταν διά της κατοχής με μια ισχυρή, ωμή, απρόβλεπτη και ακατανόητη δύναμη για έναν λαό που δεν είχε άλλη επιλογή από το να υπακούει και να τη λατρεύει. Και στην κορυφή της πυραμίδας αυτής βρίσκεται ένα άτομο που έχει την απόλυτη εξουσία.
Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, συνεχίζει ο Σορόκιν, το σχήμα αυτό εξουσίας δεν έχει αλλάξει εδώ και πέντε αιώνες, παρά μόνον επιφανειακά. Πάντα στην κορυφή της ρωσικής πυραμίδας εξουσίας στεκόταν ένα άτομο, ο Μέγας Πέτρος, ο τσάρος Νικόλαος Β΄, ο Στάλιν, ο Μπρέζνιεφ, ο Αντρόποφ και σήμερα ο Πούτιν, αδιαμφισβήτητος εξουσιαστής εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Αλλά η εξουσία αυτή δηλητηριάζει όποιον βρίσκεται στην κορυφή με το δόγμα «εσύ είσαι ο αφέντης μιας χώρας, η ακεραιότητα της οποίας μπορεί να διατηρηθεί μόνον με τη βία και την ωμότητα (…) όλα σου επιτρέπονται, πρέπει να προκαλείς σοκ και δέος στον λαό, δεν χρειάζεται να σε κατανοούν, αλλά πρέπει να σε φοβούνται».
Η εμμονή του Πούτιν με την αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας
Αν κρίνουμε από τις τελευταίες εξελίξεις ο Πούτιν έχει καταληφθεί από την έμμονη ιδέα της ανασύστασης της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Δυστυχώς ο Μπόρις Γέλτσιν δεν κατέστρεψε την πυραμίδα εξουσίας, ούτε έθαψε το σοβιετικό παρελθόν κι όταν ήλθε ο Πούτιν στην εξουσία άρχισε να αλλάζει κι οι αλλαγές που επέφερε δεν προμήνυαν τίποτε καλό για τη Ρωσία: φίμωσε το τηλεοπτικό δίκτυο NTV, ο έλεγχος άλλων ΜΜΕ άρχισε να περνά στα χέρια ανθρώπων, επιβάλλοντας λογοκρισία και ο ίδιος πέρασε στο απυρόβλητο.
Μετά τη σύλληψη και τη δεκαετή φυλάκιση του Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, η εταιρεία του, η Yukos, η πλουσιότερη και πιο επιτυχημένη στη Ρωσία, λεηλατήθηκε από τους φίλους του Πούτιν ώστε να στείλει μήνυμα εκφοβισμού στους άλλους ολιγάρχες, ορισμένοι εκ των οποίων εγκατέλειψαν τη Ρωσία κι οι λοιποί συστρατεύτηκαν με τον Ρώσο πρόεδρο.
Ο Πούτιν χαρακτήρισε «μεγαλύτερη καταστροφή του 20ού αι» την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, μολονότι «ήταν αδύνατο να βρεθεί έστω και μία οικογένεια που να ξέφυγε από τον κόκκινο τροχό της σταλινικής καταπίεσης. Εκατομμύρια εξολοθρεύτηκαν, δεκάδες εκατομμύρια δηλητηριάστηκαν από τις αναθυμιάσεις του κομμουνισμού (…) Αλλά ο Πούτιν δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη σκιά του αξιωματικού της KGB που έφερε μέσα του, του αξιωματικού που είχε διδαχθεί ότι η ΕΣΣΔ ήταν η μεγαλύτερη ελπίδα για την πρόοδο της ανθρωπότητας κι ότι η Δύση ήταν ένας εχθρός ικανός μόνον για διαφθορά», γράφει ο Σορόκιν.
Η ιδεολογία του Πουτινισμού
«Η διαστροφή της ρωσικής πυραμίδας εξουσίας έγκειται στο ότι όποιος θρονιάζεται στην κορυφή της προβάλει την ψυχοσωματική του κατάσταση σε ολόκληρο τον πληθυσμό της χώρας. Η ιδεολογία του Πουτινισμού είναι αρκετά εκλεκτική καθώς σε αυτήν ο σεβασμός για τα Σοβιέτ πορεύεται παράλληλα με τη φεουδαρχική ηθική, ο Λένιν μοιράζεται το κρεβάτι με την τσαρική Ρωσία και τον Ρωσικό Ορθόδοξο Χριστιανισμό», αναφέρει εξηγώντας ότι ο αγαπημένος φιλόσοφος του Πούτιν είναι ο φιλομοναρχικός, Ρώσος εθνικιστής, αντισημίτης Ιβάν Ιλίιν, που τον εξόρισε ο Λένιν από τη σοβιετική Ρωσία το 1922. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που συνεχάρη θερμά τον Χίτλερ, όταν ανήλθε στην εξουσία, επειδή σταμάτησε τη «μπολσεβικοποίηση της Γερμανίας», αλλά συνελήφθη από την Γκεστάπο όταν διαμαρτυρήθηκε δημοσίως επειδή ο Χίτλερ χαρακτήρισε δευτεροκλασάτη φυλή τους Σλάβους. Σώθηκε με παρέμβαση του Σεργκέι Ραχμάνινοφ και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στην εξορία.
Ο Ιλίιν ήλπιζε στα άρθρα του να αποκτήσει η Ρωσία, μετά την πτώση του μπολσεβικισμού, τον δικό της Φύρερ, που θα στύλωνε τη χώρα στα πόδια της – αγαπημένο σλόγκαν και του Πούτιν και των οπαδών του. Από τον Ιλίιν άντλησε ο Ρώσος πρόεδρος το αφήγημα για τη δημιουργία της Ουκρανίας από τον Λένιν, όταν ουσιαστικά η χώρα δημιουργήθηκε λόγω της επιθετικότητας του Λένιν. Κι αν οι οπαδοί του φωνάζουν ότι «υπό τον Πούτιν η Ρωσία στυλώθηκε στα πόδια της», κάποιος αστειεύτηκε εύστοχα, ότι ναι η χώρα στυλώθηκε, αλλά γρήγορα έπεσε στα τέσσερα: διαφθορά, αυταρχισμό, γραφειοκρατική αυθαιρεσία και φτώχεια. Και τώρα μπορούμε να προσθέσουμε και τον πόλεμο, σχολιάζει ο διάσημος Ρώσος συγγραφέας.
Οι ευθύνες της Δύσης
Στα είκοσι χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία ο Πούτιν άλλαξε, το πρόσωπό του μεταμορφώθηκε σε αδιαπέραστη μάσκα που εκπέμπει ωμότητα, οργή και δυσαρέσκεια και το κύριο εργαλείο επικοινωνίας του έγιναν τα ψέμματα. Οι Ρώσοι έχουν συνηθίσει τη γεμάτη ψέμματα ρητορική του, αλλά τώρα ξεφουρνίζει τα ίδια και στους Ευρωπαίους, με τους ηγέτες να πηγαίνουν στο Κρεμλίνο για να τα ακούσουν, να κουνήσουν το κεφάλι και να κάνουν λόγο για «εποικοδομητικό διάλογο» προτού αποχωρήσουν.
«Η Άνγκελα Μέρκελ παραδέχθηκε ότι κατά τη γνώμη της ο Πούτιν ζει στη δική του, φανταστική χώρα. Αλλά αν έχουν έτσι τα πράγματα ποιο το νόημα να ασχολείσαι σοβαρά με έναν τέτοιο ηγέτη;», διερωτάται ο Σορόκιν. «Δεν είναι συγγραφέας ή καλλιτέχνης. πρέπει να ζει στον πραγματικό κόσμο και να είναι υπεύθυνος για κάθε μία από τις λέξεις του. Επί 16 χρόνια, η Μέρκελ, η οποία μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία και ως εκ τούτου θα έπρεπε να κατανοήσει την πραγματική φύση του Πούτιν, “δημιούργησε γραμμή διαλόγου”. Τα αποτελέσματα αυτού του διαλόγου: η κατάληψη ορισμένων εδαφών στη Γεωργία, η προσάρτηση της Κριμαίας, η κατάληψη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουχάνσκ και τώρα πλήρης πόλεμος με την Ουκρανία. Μετά τον πόλεμο με τη Γεωργία και την κατάληψη των εδαφών της, ο «ειρηνοποιός» Ομπάμα πρόσφερε στον Πούτιν… επαναφορά των σχέσεών τους! Δηλαδή, άντε Βλαντιμίρ, ας τα ξεχάσουμε όλα αυτά και ας ξεκινήσουμε από το μηδέν. Το αποτέλεσμα αυτής της “επαναφοράς” ήταν η προσάρτηση της Κριμαίας και ο πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία. Το εσωτερικό τέρας του Πούτιν δεν ανατράφηκε μόνο από την Πυραμίδα της Δύναμής μας και τη διεφθαρμένη ρωσική ελίτ, στην οποία ο Πούτιν, όπως ο τσάρος στους σατράπες, πετάει χοντρά, ζουμερά κομμάτια διαφθοράς από το τραπέζι του. Καλλιεργήθηκε επίσης από την έγκριση ανεύθυνων δυτικών πολιτικών, κυνικών επιχειρηματιών και διεφθαρμένων δημοσιογράφων και πολιτικών επιστημόνων» σχολιάζει καυστικά.
Με θλίψη του διαπιστώνει ο Σορόκιν ότι είναι πολλοί πολίτες στην Ευρώπη – και όχι μόνον – που τρέφουν θαυμασμό για τον δυναμικό Πούτιν υποστηρίζοντας ότι παρά τη διαφθορά στη Ρωσία για να μη διαμαρτύρονται οι Ρώσοι, θα πρέπει να τους αρέσει. «Η εμπειρία της Γερμανίας τη δεκαετία του 1930 φαίνεται ότι δεν δίδαξε τίποτε στους Ευρωπαίους. Αλλά ελπίζω οι περισσότεροι να μην είναι έτσι, να γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ της δημοκρατίας και της δικτατορίας, του πολέμου και της ειρήνης».
Ο Πούτιν φέρνει θάνατο και καταστροφή στην Ευρώπη
«Με τον πόλεμο αυτό ο Πούτιν ξεπέρασε μια κόκκινη γραμμή. Οι μάσκες έπεσαν, η πανοπλία του “πεφωτισμένου μονάρχη” εμφάνισε ρωγμές. Τώρα, όλοι οι δυτικοί που συμπαθούν τον “ισχυρό Ρώσο τσάρο” θα πρέπει να το βουλώσουν και να συνειδητοποιήσουν ότι εξαπέλυσε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο στην Ευρώπη του 21ου αι. Επιτεθέμενος είναι η Ρωσία του Πούτιν και θα φέρει θάνατο και καταστροφή στην Ευρώπη.
Ο πόλεμος εξαπολύθηκε από έναν άνθρωπο που τον διέφθειρε η απόλυτη εξουσία, που μέσα στην τρέλα του, αποφάσισε να ξανασχεδιάσει το χάρτη του κόσμου μας. Στην ομιλία του που ανήγγειλε την “ειδική επιχείρηση” ο Πούτιν αναφέρθηκε περισσότερο στην Αμερική και το ΝΑΤΟ παρά στην Ουκρανία. Ας θυμηθούμε και το πρόσφατα “τελεσίγραφό” του στο ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, στόχος του δεν είναι η Ουκρανία, αλλά ο δυτικός πολιτισμός, το μίσος για τον οποίο βούτηξε στο μαύρο γάλα που ήπιε από τη θηλή της KGB», γράφει στο άρθρο-καταπέλτη του ο Ρώσος συγγραφέας.
Γιατί θα καταρρεύσει το καθεστώς Πούτιν
Η ευθύνη, λέει, έγκειται πρωτίστως στους Ρώσους, που θα πρέπει να φέρουν την ενοχή μέχρι να καταρρεύσει το καθεστώς του Πούτιν. «Γιατί θα καταρρεύσει σίγουρα κι η επίθεση στην ελεύθερη Ουκρανία είναι η αρχή του τέλους» τονίζει. Και καταλήγει:
«Ο Πουτινισμός είναι καταδικασμένος, επειδή είναι εχθρός της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Επιτέλους οι άνθρωποι το κατάλαβαν σήμερα. Επιτέθηκε σε μια ελεύθερη, δημοκρατική χώρα ακριβώς επειδή είναι ελεύθερη και δημοκρατική. Αλλά εκείνος είναι που είναι καταδικασμένος επειδή ο κόσμος της ελευθερίας και της δημοκρατίας είναι πολύ μεγαλύτερος από το σκοτεινό, ζοφερό λημέρι του. Είναι καταδικασμένος επειδή θέλει έναν νέο μεσαίωνα, διαφθορά, ψέμματα και καταπάτηση των ανθρωπίνων ελευθεριών, επειδή ο ίδιος είναι το παρελθόν. Και πρέπει να κάνουν ό,τι περνά απ’ το χέρι μας για να παραμείνει αυτό το τέρας για πάντα εκεί, στο παρελθόν, μαζί με την πυραμίδα εξουσίας του».