Η Εθνική Ιταλίας γεύτηκε το νέκταρ της κατάκτησης ευρωπαϊκού τίτλου. Είχε χρόνια να το πετύχει, από το 1960. Είχε χρόνια να πανηγυρίσει έτσι, από το Μουντιάλ του 2006.
Το 2018 είδε το Μουντιάλ της Ρωσίας από το σπίτι της. Είχε βιώσει έναν ντροπιαστικό αποκλεισμό. Τρία χρόνια μετά έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης. Διότι αντιλήφθηκε το μέγεθος της «καταστροφής» και το πρόβλημα και το έλυσε. Σε τέτοιο βαθμό που κέρδισε την Αγγλία μέσα στο «σπίτι» της.
Δεν έχασε η Αγγλία, κέρδισε η Ιταλία και αυτό κρατήστε το για τη συνέχεια της ανάλυσής μας. Διότι, πολύ απλά, η Ιταλία είναι καλύτερη ως ομάδα, με πιο «ψημένους» σε τέτοιο επίπεδο ποδοσφαιριστές και αντάξια των απαιτήσεων στα ματς της μίας... ανάσας. Είτε αυτά κρίνονται στο 90λεπτο, στην παράταση, ή ακόμη και στα πέναλτι. Μία ομάδα «φτιαγμένη» για τίτλους, «φτιαγμένη» για να μάχεται μέχρι τέλους.
Ακόμη και αν είναι όλα εναντίον της. Ένας τελικός στο Λονδίνο, στο «σπίτι» της Αγγλίας, που σκανδαλωδώς έπαιξε τα περισσότερα παιχνίδια της εκεί. Εναν τελικό μπροστά σε 60.000 Αγγλους φιλάθλους, που μάταια περίμεναν να έρθει το τρόπαιο… σπίτι τους, παρότι δεν το έχουν κατακτήσει ποτέ. Ακόμη και αν στο 2ο λεπτό είδε την μπάλα στα δίχτυα της και ένα γήπεδο να «κοχλάζει». Εκεί είναι η ώρα που προχωρούν οι δυνατοί, οι σκληροί. Και η Ιταλία έχει από δαύτους. Είχε και το έδειξε. Ήταν καλύτερη και στην κανονική διάρκεια και στην παράταση. Ακόμη και στα πέναλτι, όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο από το χαμένο πέναλτι του Μπελότι. Ο Ντοναρούμα έκανε τη δουλειά που πρέπει να κάνουν οι μεγάλοι τερματοφύλακες και στα 22 του είναι έτοιμος για μία καριέρα που θα γράψει ιστορία.
EURO 2021: Μαντσίνι-Βιάλι το δίδυμο της επιτυχίας
Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι και ο Τζιανλούκα Βιάλι έγραψαν ιστορία με τη «σκουάντρα ατζούρα». Κάποτε έχασαν στο «Γουέμπλεϊ» τον τελικό του Πρωταθλητριών με τη Σαμπντόρια. Προχθές, 39 χρόνια μετά το θρίαμβο του Πάολο Ρόσι και των «ατζούρι» στο Μουντιάλ της Ισπανίας το 1982, επανέφεραν το ιταλικό ποδόσφαιρο στη θέση που του αρμόζει. Ενα σύνολο που φτάνει τα 34 παιχνίδια χωρίς να γνωρίσει την ήττα σε τόσο υψηλό επίπεδο, με 27 νίκες και 7 ισοπαλίες, μόνο τυχαία δεν μπορεί να ανέβηκε τελευταίο για να πανηγυρίσει στο πάλκο της απονομής.
Μία ομάδα που ανησύχησε για 15 λεπτά μετά το 0-1 του Σο, είχε 71% κατοχή μπάλας και πέτυχε την ισοφάριση. Θα μπορούσε να έχει και νίκη, αλλά σπατάλησε τις καλές φάσεις της. Στο κρίσιμο σημείο, εκεί που το χορτάρι μετατρέπεται σε σκακιέρα, ο Μαντσίνι έκανε τις αλλαγές που έκριναν το ματς. Ο Σαουθγκέιτ, από την άλλη, όχι. Γύρισε την ομάδα του πίσω, επέλεξε το αντι-ποδόσφαιρο και ο Θεός του ποδοσφαίρου δεν το… συγχώρεσε. Δύο αλλαγές στο 119’ για να μπουν παίκτες να εκτελέσουν πέναλτι δεν είναι ποδοσφαιρικώς ορθόν. Και η διαδικασία αυτό έδειξε. Ράσφορντ, Σάντσο και ο 19χρονος Σάκα εκτέλεσαν τα τρία τελευταία πέναλτι των Αγγλων. Ο κορυφαίος εκτελεστής, Κέιν, χτύπησε πρώτος, ενώ οι ποιοτικοί και πιο έμπειροι Στέρλινγκ και Γκρίλις, όπως και ο Χέντερσον είδαν τα πέναλτι από μακριά.
Ομως η ουσία δεν είναι ότι η Αγγλία έχασε. Η Ιταλία ήταν καλύτερη σε όλα και νίκησε. Ακόμη και στα πέναλτι, αυτό «έβγαζε» στην ατμόσφαιρα. Πιο... ομάδα, μεγαλύτερες προσωπικότητες, μεσογειακός τσαμπουκάς στα όρια.
Η Ιταλία υπέφερε το 2018, έβαλε το κεφάλι κάτω, δούλεψε, και το 2021 κέρδισε το EURO 2021. Mέσα στο σπίτι μίας ομάδας που πάντα διαλέγει τον λάθος τρόπο να πρωταγωνιστεί στα μεγάλα τουρνουά, ενώ ο φόβος της ξεπροβάλλει, παρότι εμφανίζει εσχάτως καλύτερες ομάδες σε σχέση με το παρελθόν.
Φέτος δεν ήταν η... μοίρα της να συναντηθεί με το τρόπαιο που δεν έχει πάρει ποτέ και το έχουν κατακτήσει ακόμη και η Ελλάδα με τη Δανία. Γιατί είχε απέναντί της μία καλύτερη ομάδα. Πόσο πιο απλά...