Με ρώτησε προχθές η δημοσιογράφος Κατερίνα Ανέστη από την iefimerida, κλείνοντας τη μακρά (και ίσως περιττή) συνέντευξή μου: «Και τώρα, πού βρίσκεστε;».
Κι αν της απάντησα «βρίσκομαι στην ερώτηση», είναι για να υπάρξει επιτέλους κι ένα «ερωτηματικό» στις βεβαιότητες. Και στο πού(θενά) όσων κρίνουν, σχολιάζουν, εγκωμιάζουν ή κακολογούν τους πάντες εν ονόματι δεν ξέρω ποιου νόμου, ποιων αρχών, ποιας γνώσης, ποιας άγνοιας, ποιας υπεροψίας και επιτέλους, ποιας θέσης και ποιου ανέραστου συμπλέγματός τους;
Ή (που είναι το ίδιο) ποιας εξουσίας, και από πού και ως πού; Τόλμησαν ποτέ οι αρθρογράφοι μας, οι μπλοκάκηδες, οι τουιταράδες, οι ξενέρωτοι, να ξεγυμνωθούν και, με τρεμάμενο χέρι, να μας πουν ποιοι είναι, πόσα πιάνουν, τι τα κάνουν; Διότι εγώ στα βιογραφικά τους δεν περιορίζομαι. Και δεν τα πιστεύω. Και κάτι τέτοια υψηλά προσώπατα της (δημοσιο)γραφικής μας ζωής τα λυπάμαι. Όσο δεν δείχνουμε (δεν γράφουμε) το πάθος μας, κάθε φρόνιμη ή υπεροπτική λέξη είναι πλεονασμός. «Ονειρεύτηκα απόψε έναν γάιδαρο που έμοιαζε με κυνηγόσκυλο, ο οποίος ήταν πολύ διστακτικός στις κινήσεις του», γράφει σ' ένα όνειρό του ο Κάφκα.