Μια μεγάλη νίκη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μια εντυπωσιακά καλή επίδοση για τον Αλέξη Τσίπρα. Ένα νέο τοπίο για τον κόσμο γεμάτο προσδοκίες, τεράστιες ευθύνες για την νέα κυβέρνηση και πολλές εκκρεμότητες ισορροπιών για το πολιτικό σύστημα, από τις οποίες σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθεί το μέλλον της χώρας...
Η πρώτη εντύπωση, είναι ότι ο τόπος επιστρέφει σ’ ένα μοντέλο δικομματισμού. Της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς. Σαφώς επηρεασμένου από την 10ετή κρίση, τις περιπέτειες που πέρασε η χώρα τα τελευταία χρόνια και με μια ιδιαιτερότητα: περί τα δύο μεγάλα κόμματα, την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκαν (πλην του ΚΙΝΑΛ, την εξέλιξη του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, που ήταν πάντα παρών) μικρότερα κόμματα «σφήνες», παραπληρωματικά. Από την επιβίωση και την μελλοντική εξέλιξή και προσανατολισμό τους, από τις οσμώσεις και της συνεργασίες που θα προκύψουν, αν προκύψουν, θα ξεκαθαρίσουν σε βάθος χρόνου και τα όρια του νέου δικομματισμού.
Η ΝΔ (του Κυριάκου Μητσοτάκη...) επωμίζεται από σήμερα τεράστιες ευθύνες. Ο λαός της εμπιστεύθηκε το άμεσο μέλλον του, απηυδισμένος από τα ψέμματα, τα τεράστια λάθη και την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ν’ αποδείξει με έργο, ήθος,συμπεριφορές και σεβασμό των δημοκρατικών θεσμών, ότι είναι το «νέο» που υποσχέθηκε λοιδορώντας και απαξιώνοντας αφοριστικά κόμματα και πολιτικές που ευθύνονται μεν για πολλά, αλλά στον αντίποδα εξασφάλισαν στον κόσμο 40 μεταπολιτευτικά χρόνια ευημερίας και δημοκρατίας.
Οι άμεσοι στόχοι για ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της χώρας, έπεισαν την πλειοψηφία του κόσμου. Η οποία, όμως, περιμένει να δει έμπρακτα και την κατά το δυνατόν συντομότερα ανακούφισή της από την στρεβλή «ταξική» πολιτική που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι κάτι εύκολο. Τα βάρη και οι αριστερές στρεβλώσεις απαιτούν χρόνο (που ίσως, όμως, ο κόσμος τον υπολογίζει σχετικά μικρό...) για να θεραπευθούν. Και απαιτούν, κυρίως, την ενεργό συστράτευση και συμβολή της κοινωνίας στις επίπονες και απαιτητικές προσπάθειες. Σ’ αυτόν τον χρόνο, με την σύνθεση της κυβέρνησής του, την σπουδή και την συνέπεια που θα επιδειχθεί και από τον καθαρά αδιαμεσολάβητο και ειλικρινή διάλογό του με την κοινωνία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κληθεί ν’ αντιμετωπίσει το μεγάλο στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του και τον ελληνικό λαό. Ένα στοίχημα που αποτολμήθηκε όχι στην μακρά προεκλογική περίοδο, αλλά ουσιαστικά από την μέρα που έκανε την έκπληξη και εκλέχθηκε από τον κόσμο ηγέτης της ΝΔ στην νέα εποχή της...
Το υψηλό, δεδομένων των συνθηκών και του αρνητικού κυβερνητικού απολογισμού, ποσοστό που εξασφάλισε ο Αλέξης Τσίπρας για τον ΣΥΡΙΖΑ,καταδεικνύει ότι μια πολύ μεγάλη μειοψηφία της κοινωνίας εξακολουθεί να γοητεύεται από ουτοπίες και... επιδόματα. Και εγγυάται, μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον, ότι δεν θ’ αμφισβητηθεί η ηγεσία του στο κόμμα Το δικό του στοίχημα τώρα, είναι ποιας κατεύθυνσης και ψυχοσύνθεσης κόμμα θα θελήσει και θα επιδιώξει να μετασχηματίσει τον χαμένο, αλλά όχι «στρατηγικά», των εκλογών ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος ο απερχόμενος πρωθυπουργός, στο χθεσινό μήνυμά του δήλωσε πως ο μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι αυτός που ξέραμε, τόνισε ότι «θα μετασχηματισθεί σε μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη...».
Μέσα στο κόμμα του, υπάρχουν συγκεκριμένες τάσεις και προσωπικότητες που δεν βλέπουν με καλό μάτι έναν τέτοιο μετασχηματισμό. Εξακολουθούν να πιστεύουν στην ανάγκη διατήρησης και ανανέωσης του «αριστερού ριζοσπαστισμού», στις πηγές απ’ όπου ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει κυβερνητικό κόμμα. Πιθανότατα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ν’ αποδειχθεί πιο δεκτικός και προσαρμοστικός στην πραγματικότητα. Και το προς τα πού θα επιδιώξει να μετ’ εξελίξει το κόμμα, το έδειξε ήδη προεκλογικά, με τις «στροφές» (συχνά άτσαλες, επιφανειακές, σπασμωδικές) προς την κεντροαριστερά και την σοσιαλδημοκρατία, με... «Γέφυρες», οικειοποιήσεις του Αντρέα αλλά και... του Ελ. Βενιζέλου!
Οι εμμονικοί αριστεροί ριζοσπάστες στον ΣΥΡΙΖΑ θ’ ακολουθήσουν την διαφαινόμενη κεντροαριστερή στροφή του κ. Τσίπρα, ή (σε κάποιο βάθος χρόνου) θα στραφούν στην... παράφρονα «ριζοσπαστική» μεταβλητή του Βαρουφάκη; Και το ΠΑΣΟΚ ποιες δυνατότητες πολιτικού ρεαλιστικού κεντρώου εκσυγχρονισμού θα επιδείξει, και με ποια ηγεσία θα τις επιδιώξει; Ο Βελόπουλος με τα... χειρόγραφα του Ιησού, θα φιλοδοξήσει να καλύψει το κενό της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής», ή όσοι τον ψήφισαν σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας και «αντισυστημισμού» θα επιλέξουν σταδιακά την προοπτική της νέας κεντροδεξιάς;
Από τις «μεταβλητές» αυτών των εξισώσεων, θα κριθεί τελικά και η εικόνα του νέου δικομματισμού με τον οποίον η κοινωνία θα πορευθεί στο άμεσο μέλλον, τουλάχιστον, σε αναζήτηση της ελπίδας και της επιβίωσης...