Δεν έχει άδικο ο κ. Τσίπρας, που επισημαίνει διαρκώς ότι αυτή η “Ενωμένη Ευρώπη” δεν έχει μέλλον αν δεν αλλάξει ώστε να ξαναβρεί τα ζητούμενα και τα οράματα εκείνων που την επεδίωξαν μετά τους δυο (αλλά κυρίως τον δεύτερο...) παγκόσμιους πολέμους που την κατασπάραξαν τον περασμένο αιώνα.
Το κυρίαρχο αίτημα, ήταν η παγίωση της ειρήνης, το “ποτέ πια!”, η σύγκλιση και η αλληλεγγύη των λαών, η προαγωγή των όσων τους ενώνει και η εξάλειψη -και πάντως η απάλυνση- εκείνων που τους χωρίζουν...
Οι οραματιστές της νέας Ευρώπης και οι συνεχιστές τους, ευτύχησαν για τρεις δεκαετίες να δουν το όνειρό τους να αρχίσει να πραγματώνεται. Και, φευ, επαναπαύτηκαν... Δεν πάσχισαν, παρά μονάχα επιφανειακά και αποσπασματικά, να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν το απαραίτητο επόμενο βήμα. Γιατί, η ειρήνη και η υλική μόνο επούλωση των πληγών του ολέθρου, ήταν η απαραίτητη αλλά όχι και ικανή από μόνη της συνθήκη για την στέρεη θεμελίωση του ευρωπαϊκού ιδεώδους, που θα άφηνε το αποτύπωμά του σ' ολόκληρο την υφήλιο, όπως γινόταν με οπισθέλκουσες και καθυστερήσεις στα χρόνια του διαφωτισμού. Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η πρόνοια για τις κοινωνικές ανάγκες των λαών, η ουσιαστική πολιτική και οικονομική αλληλεγγύη με έμφαση στην προαγωγή μιας ευρωπαϊκής πραγματικότητας που θα σέβεται και θα τιμά τις εθνικές ιδιαιτερότητες και θα φροντίζει για την δίκαιη και αποτελεσματική κατανομή κεφαλαίου και εργασίας, με την λιγότερη δυνατή εκμετάλλευση εθνικών “κεφαλαίων” πάσης φύσεως σε βάρος των ασθενέστερων ώστε να εξασφαλίζεται μια ισόρροπη και όχι καταχρηστική ανάπτυξη, ήταν τα προαπαιτούμενα για να στεριώσει στην πραγματικότητα το ευρωπαϊκό όραμα...
Η κρίσιμη μάχη μεταξύ πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, άρχισε ουσιαστικά στο τέλος της δεκαετίας του '50. Η κύρια- αν όχι αποκλειστική- μέριμνα των πολιτικών εξουσιών στην Γηραιά Ήπειρο, εστιάσθηκε “χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ...” στον οικονομικό τομέα της “ένωσης”, όπως υπαγόρευαν με τα μάτια στραμμένα στην αύξηση των κερδών οι προσκηνιακοί και παρασκηνιακοί μεγιστάνες, που καθ' υπέταξαν και σταδιακά μετέτρεψαν σε μαριονέτες των σχεδίων τους την πολιτική τάξη. Κάτι που παρατηρήθηκε σταδιακά (με έμφαση στο τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα, πρωτίστως στις ΗΠΑ) να διαχέεται σ' ολόκληρο τον κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του '80, και να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο με την στρεβλή εφαρμογή μιας οικονομίστικης μόνο παγκοσμιοποίησης. Του καπιταλισμού-καζίνο...
Η καθιέρωση του ευρώ, σ' αυτήν ακριβώς την “λογική” στηρίχθηκε. Για να εκμεταλλευθεί (και να γιγαντώσει...) τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του ισχυρού ευρωπαϊκού Βορρά. Για να μετατραπούν σταδιακά τα μετά βεβαιότητος αναμενόμενα ελλείμματα της φτωχής Ευρώπης, σε πλεονάσματα της πλούσιας. Ένα δρόμο που στρώθηκε με επιμονή και υπομονή, με “ανταλλάγματα” στις φτωχότερες ευρωπαϊκές χώρες του Νότου, που δεν διέφεραν και πολύ από τις...χάντρες και τους καθρέφτες που χάριζαν οι κατακτητές στους ιθαγενείς. Μια “Κοινή Αγροτική Πολιτική” που ξέκοβε τους λαούς του νότου από παραδοσιακές καλλιέργειες με μεγάλες εξαγωγικές δυνατότητες, ώστε οι πλούσιοι του βορρά να μπορούν να εισάγουν τα προϊόντα αυτά από εκτός Ευρώπης χώρες, σε εξευτελιστικές τιμές έναντι δικών τους εξαγωγών...Ziemens, Mercedes, BMW, τεχνογνωσίας (ήδη ξεπερασμένης στα δικά τους εργοστάσια) και επενδύσεων με τρελά ποσοστά κέρδους.
Αυτή η μετάλλαξη του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού ιδεώδους σε μια προκλητική και απροσχημάτιστη (με όλα τα ανεπαρκή “ανταλλάγματα”) λογική της ζούγκλας και της επικράτησης του αγριότερου και ισχυρότερου, σε συνδυασμό με τις παγκόσμιες ανακατατάξεις -πολιτικές και παραγωγικές- είχαν ως αποτέλεσμα την πρόσκαιρη, μεν, γιγάντωση συγκεκριμένων ευρωπαϊκών οικονομικών κολοσσών, αλλά την Ευρώπη ,ως σύνολο, να πέσει στην 5η θέση από πλευράς οικονομικής-παραγωγικής και πολιτικής επιρροής. Η απαραίτητη, αν και απαιτητική, αναπροσαρμογή στα νέα δεδομένα, αντιμετωπίζει δυσκολίες σε μεγάλες -και κυρίως: “εθνικές”- χώρες. Πόσο μάλλον σε πολυεθνικά σύνολα, όπως η ΕΕ, που επιπόλαια και κοντόφθαλμα έδωσαν τις τελευταίες δεκαετίες έμφαση και προτεραιότητα όχι στην πολιτική εμβάθυνση και ενοποίηση που θα τις θωράκιζε και θ' αποτελούσε το απαραίτητο κέλυφος για μια δημοσιονομική πρώτα (που δεν έγινε ποτέ...) και στην συνέχεια νομισματική Ένωση...
Στην ανάλυση της σημερινής ευρωπαϊκής παθογένειας και ανεπάρκειας,καθώς επίσης και στις διαπιστώσεις για την ανάγκη άμεσης δρομολόγησης αλλαγής νοοτροπίας και λογικής της ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ (του Τσίπρα...), έχει δίκιο. Το έλλειμμα λογικής, πασπαλισμένο με μπόλικη ιδεοληψία και ψευδαισθήσεις, συνίσταται στον αφορισμό ότι “εμείς θ' αλλάξουμε εδώ και τώρα την Ευρώπη!”, παραβλέποντας την αργοκίνητη γραφειοκρατία της,και την βεβαιότητά τους ότι “αν η Ευρώπη αρνηθεί ν' αλλάξει αμέσως, τότε καλύτερα για μας ο δρόμος του μοναχικού καβαλάρη...” Και ο... μοναχικός καβαλάρης, όμως, χρειάζεται ...άλογο. Και για μας, το μόνο “άλογο”(έστω και κουρασμένο...) που διαθέτουμε είναι η ευρωπαϊκή ταυτότητα και ιδιότητά μας. Χωρίς αυτό, θα είναι μετρημένα και ξέπνοα τα επόμενα βήματά μας στην έρημο. Ας μεριμνήσουμε,χωρίς απερισκεψίες και ιδεολογήματα, να μείνουμε στην Ευρώπη. Πασχίζοντας και ευχόμενοι οι ραγδαίες εξελίξεις να κάνουν το προφανές και αυτονόητο, νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα με μέλλον...