Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος ανακαλύπτει έντρομος την περιορισμένη θέα από το παράθυρο του φωταγωγού που μεταφράσαμε σε ασφάλεια. Ενώ ήταν ανοχή. Και συνενοχή σε προαναγγελθέντα φόνο.
Eίχα αποφασίσει συνειδητά να απέχω από τον πολιτικό σχολιασμό για λόγους ψυχικής υγείας. Μετά από ένα χειμώνα αναρτήσεων, απαντήσεων, φεϊσμπουκικών βρισιμάτων και μηδέν αποτελέσματος. Χρειάστηκε να αντικρύσω για λίγο τη θάλασσα, να χαθώ μέσα της για 20 μέρες, να νοιώσω την υπόσχεση επιστροφής μου στην ασφάλεια της μήτρας από την υδάτινη ρευστότητα της στα γυμνά μου μέλη, για να πω ότι δεν αντέχω άλλο. Είχα το δικαίωμα;
Επέστρεψα στην Αθήνα με τις λειτουργίες μου σε safe mode μιας επίπλαστης νιρβάνας ευζωίας με ύποπτα αυτιστικά χαρακτηριστικά. Προστατευμένος από τη μικροαστική ασφάλεια του σαλονιού μου, το άλλοθι σοφιστικασιόν των cd και των βιβλίων μου, τον μικρόκοσμο των φίλων μου, τα φαγητά της μητέρας μου, τις εφήμερες ερωτικές μου κατακτήσεις, το γουργουρητό των γάτων μου. Και δουλεύοντας, δηλαδή γράφοντας, μόνο τα απαραίτητα, τα ακίνδυνα. Κριτικές ταινιών, χολιγουντιανά νέα, φεστιβαλικές κακιούλες και εξυπνακίστικιες χαριτωμενιές των δύο δευτερολέπτων. Θαυμάζοντας ταυτόχρονα στον καθρέφτη τα ευεργετικά αποτελέσματα της ηρεμίας στο πρόσωπό μου. Ήμουν και πάλι όμορφος. Είχα το δικαίωμα;
Κάπως έτσι είχα αποφασίσει να περάσω και τη σημερινή μέρα. Χωρίς εξάρσεις. Με λίγη δουλειά, καλό φαγητό, και χαρά. Δηλαδή άγνοια. Γιατί μόνο όταν αγνοείς μπορείς αβασάνιστα να προβάλεις το δικαίωμα σου στη χαρά, σαν το πολυτιμότερο όλων. Σαν τη νοικοκυρά που κουβαλάει τις σακούλες με τα ψώνια έξω από το σουπερμάρκετ με μοναδική της σκέψη ποια γκουρμέ συνταγή από αυτές που είδε στην τηλεόραση θα φτιάξει το βράδυ για να δείξει πως έχει καλλιέργεια και πολιτισμό. Αγνοώντας επιδεικτικά τους δύο και τρεις επαίτες που στέκονται έξω από κάθε σουπερμάρκετ με πινακίδα «δεν έχω να φάω». Ότι δεν βλέπεις δεν υπάρχει. Είχες το δικαίωμα;
Ξύπνησα σήμερα το πρωί. Πάντα έρχεται κάποιο πρωί που ξυπνάς τελικά. Έμαθα για την πολιτική δολοφονία του Παύλου. Όχι δεν ήταν φίλος μου ή γνωστός μου, ήταν όμως ο Παύλος, ή ο Μιχάλης, ή η Ελένη, ή ο Τάσος. Ένας από όλους μας. Ένας μοναδικός. Ένας κόμπος δημιουργήθηκε μέσα μου, ένας κόμπος από πικρό υδράργυρο που ακόμα και τώρα που γράφω ανεβοκατεβαίνει μέσα μου, χωρίς να ξέρω πότε θα εκραγεί, τουλάχιστον με κλάμα. Γιατί πάνω απ' όλα είπαμε ότι πρέπει να είμαι ήρεμος. Μια ολόκληρη κοινωνία με τους ψυχολόγους της και τις ψυχοπουτάνες, αυτό προτάσσει σαν ύψιστη αξία. Την ηρεμία. Καθιστώντας οποιαδήποτε έκρηξη συναισθημάτων σαν ένδειξη ασταθούς συμπεριφοράς. Μανίας ή κατάθλιψης και διαταραχής. Επιβάλλοντας σαν πρότυπο υγείας τα πρόσωπα κέρινες μάσκες. Χωρίς συναίσθημα. Ένας κόμπος δημιουργήθηκε μέσα μου, αλλά είχα το δικαίωμα; Κι αν το είχα, τόσο καιρό που το είχα ακουμπήσει ξεχασμένο για να το ξαναβρώ σήμερα;
Μεγάλωσα σε μια αριστερή οικογένεια. Αρκετά μέλη της οποίας θυμόντουσαν την ιδεολογία τους μόνο στις κάλπες. Παροτρύνοντας εμάς τους μικρότερους και πιο ανήσυχους, να μην μπλεκόμαστε με διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Να κοιτάμε πάνω απ' όλα τη δουλειά μας. Να μην συμπαραστεκόμαστε στον απολυμένο συνάδελφό μας και να μην παίρνουμε θέση για να μη βρούμε μπελά. Ολόκληρη η μεταπολιτευτική μαζική ψυχολογία στηρίχτηκε πάνω σε αυτό. Πάνω σε μια γενική και αόριστη, «ασφαλή» προοδευτικότητα, για το ανάλογο άλλοθι. Χωρίς καμία δράση. Σε μια εκλογική εξαργύρωση ενός μιξ γκριλ ιδεών, χωρίς καμία μελέτη, κανένα βασάνισμα ή αγώνα. Για να μη χαλάσουμε την ηρεμία μας. Για να μη χάσουμε τα προνόμια μας. Χάνοντας όμως οριστικά τα δικαιώματά μας.
Όταν μικρός μάθαινα ιστορίες για πολιτικές εκτελέσεις και δολοφονίες, τις άκουγα σαν ένα "ρομαντικό" ατμοσφαιρικό πολιτικό θρίλερ τρόμου από το παρελθόν. Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι ένα πρωί θα ξυπνούσα στην σημερινή ευρωπαϊκή Αθήνα, αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο. Παγωμένος και με ένα αίσθημα νοσηρότητας να περιβάλλει κάθε μόριο της ύπαρξης μου. Σαν σακούλα σκουπιδιών εκτεθειμένη στον ήλιο. Και ίσως αυτό να είναι και το μεγάλο φταίξιμο μου. Το μεγάλο φταίξιμο όλων μας. Ότι "ποτέ μας δε φανταστήκαμε" κάτι που ήταν σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα συμβεί. Γιατί δε θέλαμε να το φανταστούμε την ώρα που προκλητικά τρεφόταν από το φόβο και την αδιαφορία μας, ως δικό μας τελικά δημιούργημα. Γιατί δε θέλαμε να πάρουμε θέση. Είχαμε το δικαίωμα;
Κι έτσι αποφάσισα να ξαναγράψω. Μουδιασμένος και πιο ζαρωμένος από ποτέ. Μήπως καταφέρω να ξαναβρώ το δικαίωμα που μόνος μου αντάλλαξα για ένα πλασματικό spa ηρεμίας. Ποτέ μου δεν είχα παρατηρήσει πόσο μικρά και άκαμπτα μπορούν να γίνουν τα δάχτυλα μου στο πληκτρολόγιο από την αχρηστία. Πόσο αδύναμη η φωνή μου από τη σιωπή. Σαν ψίθυρος. Και τώρα γράφω. Προσπαθώντας να τα μεγαλώσω ξανά. Να τους δώσω υπόσταση και στη φωνή μου χροιά. Ελπίζω να τα καταφέρω. Πάντα θα ονειρεύομαι την ηρεμία και τη χαρά και την ομορφιά. Πάντα θα την αναζητώ. Όχι όμως όταν γύρω μου κυριαρχεί η ασχήμια. Δεν έχω το δικαίωμα. Απέναντι σε ένα αγόρι που το λέγανε Παύλο, απέναντι στη μάνα μου και τους αγαπημένους μου, απέναντι σε μένα. Απέναντι στη ζωή που ονειρεύομαι για όλους, ακόμα κι αν δεν συμβεί ποτέ. Τουλάχιστον θα ξέρω πως την ονειρεύτηκα και πάλεψα γι αυτήν. Πως προσπάθησα να σκαρφαλώσω το φωταγωγό του σπιτιού μου, ακόμα κι αν δεν κατάφερα ποτέ μου να αντικρίσω τον ουρανό και τσακίστηκα. Ίσως το καταφέρει κάποιος μετά από μένα, κι αυτό μου αρκεί.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.