Πιάνουν οι ευχές; Ποιος μπορεί ν' απαντήσει με σιγουριά. Το μόνο βέβαιο (ψαχτείτε μέσα σας...) είναι πως ακόμη κι' αν με την λογική δεν πιστεύουμε στην... αποτελεσματικότητά τους, ακόμη και οι πιο ορθολογιστές κάποια στιγμή έχουν υποκύψει στην γοητεία τους-κι' ας μην το ομολογούν. ΄Ισως γιατί ο άνθρωπος δεν έχει άλλο τρόπο ν' αντιμετωπίσει τις φοβίες και τις αγωνίες του από την υπέρβαση τους. Και για να το πετύχει, χρειάζεται την δύναμη της ελπίδας. Που θα του επιτρέψει ν' ανανεώσει την διάθεση για ζωή, που πάει να πει την διάθεση για αγώνα, ακόμη κι' όταν η λογική λέει πως η μάχη μπορεί και να χαθεί. Γιατί, χαμένες μάχες, είναι πάντα εκείνες που δεν δόθηκαν....Μια παραμυθία είναι η ευχή. Που, ακριβώς, μας επιτρέπει το δικαίωμα στην δύναμη της ελπίδας. Της ατεκμηρίωτης αισιοδοξίας, αν θέλετε, πως η πραγματικότητα όσο αρνητική και δυσοίωνη κι' αν δείχνει, μπορεί ν' αλλάξει. Αρκεί να μην της επιτρέψουμε να μας ρουφήξει, να μην της παραδοθούμε, να δώσουμε την μάχη να την διαμορφώσουμε εμείς...
Σε τούτες τις δύσκολες μέρες που βιώνουμε, αυτό που μας χρειάζεται πιθανότατα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η δύναμη της αισιοδοξίας και της ελπίδας. Αν επιτρέψουμε στην μαυρίλα και την καταχνιά της απαισιοδοξίας και της μη αναστροφής να μας καταλάβουν, η μάχη που πρέπει να δώσουμε θα δοθεί άνισα και θα είναι εκ προοιμίου χαμένη. Οι συνθήκες, εθνικές και παγκόσμιες, είναι εξαιρετικά κρίσιμες, αβέβαιες. Αλλά δεν είναι οι χειρότερες που έχουμε περάσει.
Τούτος ο λαός, έχει δοκιμασθεί στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν πολύ πιο σκληρά. Υπέφερε, έκλαψε νεκρούς, σκούπισε ποτάμια αίματος, καθάρισε συντρίμμια, ξανάχτισε πάνω τους, στάθηκε όρθιος και προχώρησε. Το πρόβλημα ίσως είναι σήμερα κάπως πιο πολύπλοκο, γιατί για μια αρκετά μεγάλη περίοδο, κοντά 40 χρόνια τώρα, η κοινωνία στην μεγάλη της πλειοψηφία απήλαυσε μιαν ευζωία και ευμάρεια πρωτόγνωρη. Επίπλαστη, με δανεικά σε μεγάλο βαθμό, αλλά δυστυχώς την αφομοιώσαμε σαν «κεκτημένο δικαίωμα», χωρίς να πολυσκοτιζόμαστε για το πώς... «εκτήθη». Η νέα γενιά, αυτή που φευ τώρα καλείται να πληρώσει το τίμημα της εγκληματικής ανεμελιάς των προηγούμενων, ευτυχώς μέχρι χθες και δυστυχώς σήμερα δεν έχει ζώσες μνήμες αναφοράς σε παλιότερες χαλεπές μέρες. Και ενδίδει στην απόγνωση, επιτρέποντας στην (δικαιολογημένη) οργή της να την οδηγεί στην «καταφυγή» της άρνησης της ελπίδας και της προσδοκίας, που όμως προϋποθέτουν και διάθεση για αγώνα και σκληρή δουλειά...
Να μην κοροϊδευόμαστε: η μεγάλη ευθύνη, είναι της δικής μας γενιάς κι' εκείνης των γονιών μας. Διψασμένοι για μια λιγότερο «άπονη ζωή», βουτήξαμε στις «καλές μέρες» των περασμένων 40 χρόνων με την νοοτροπία του τζίτζικα, του «δωσ' ημίν σήμερον». Και με τα δικά μας παιδικά απωθημένα, τις δικές μας δυσάρεστες μνήμες, γαλουχήσαμε τα παιδιά μας με μαλθακότητα και υπερπροστασία. Είμαστε, λοιπόν, σήμερα υποχρεωμένοι σε «διόρθωση ημαρτημένων». Και έναντι ημών των ιδίων, αλλά κατά κύριο λόγο γι' αυτούς που μας διαδέχονται...
Σ' εμάς, κόβουν μισθούς και συντάξεις, «βεβαιότητες» στηριγμένες σε σαθρά, όπως δραματικά αποδεικνύεται, θεμέλια. Στην νέα γενιά, ψαλλιδίζουν όνειρα και όρεξη για ζωή-ευθύνη μας να τους τ' αποκαταστήσουμε. Με ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, συνδρομή και αγάπη. Να της μιλήσουμε και για τα δικά μας λάθη, ώστε να τ' αποφύγει. Να βγάλουμε εμείς πρώτοι τις δικές μας παρωπίδες, για να μην χρειασθεί ποτέ να καταφύγει σε δικές της. Να της εξηγήσουμε με μεταμέλεια και ειλικρινή αυτοκριτική την τεράστια ευθύνη μας για το επαίσχυντο πελατειακό πολιτικό σύστημα που εκθρέψαμε, έναντι πρόσκαιρων και έωλων ανταλλαγμάτων με... μεταχρονολογημένο τοκοχρεολύσιο! Έτσι, θα οδηγηθούμε νομοτελειακά, σ' ένα σύγχρονο πολιτικό σύστημα και μια στέρεη και λειτουργική κρατική οργάνωση-αλλά αυτή η επιβεβλημένη μετάλλαξη, πρέπει να γίνει με επίγνωση των υφιστάμενων στρεβλώσεων, σχεδιασμό και ψυχραιμία. Ακόμη και με σκληρότητα-όχι όμως με αλόγιστη, μη κατευθυνόμενη οργή. Κι' αυτός, είναι ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία: να οδηγηθούμε σε ακρότητες (και άκρα...) ανεξέλεγκτες και ανατροφοδοτούμενες..
Ας κάνουμε απόψε μιαν ευχή: να δούμε καθαρά, να μιλήσουμε ψύχραιμα και με ειλικρίνεια, να εκμεταλλευθούμε και να κατευθύνουμε λογικά(και προς όλους!) την οργή μας, να γίνουμε επιτέλους από υπήκοοι πολίτες...