Όχι όπως τα ήξερες, αλλά όπως τα βρήκες… Έλεγε, λοιπόν, ο προεκλογικός Σαμαράς σε κάποιο από τα τόσα «Ζάππεια» του ότι είχε βρει «ισοδύναμα» ύψους 18 δισ. Και είχε εκπονήσει σχέδια για την εξασφάλιση τους, προκειμένου ν' αντικαταστήσει ισόποσα δυσβάστακτα μέτρα πού είχε επιβάλλει η κυβέρνηση Παπανδρέου και η διακομματική του Παπαδήμου.
Προκάλεσε εκλογές, τις κέρδισε λέγοντας τέτοια… ευχάριστα και με το πού ανέλαβε τις ευθύνες διακυβέρνησης, άρχισε να ψάχνει από πού και ποιους θα κόψει από τα ήδη περικομμένα, μέχρι να φθάσει σε εξοικονόμηση 11,6 δισ πού επιμένει η τρόικα. Αλλιώς «τα ήξερε», εντελώς αλλιώς «τα βρήκε», κι’ άλλαξε τροπάρι και τακτική, αφού η πολιτική (η πραγματική, όχι η προεκλογική) είναι η τέχνη του εφικτού…
Μας τσούζει, αλλά βαθειά μέσα μας ξέρουμε πώς δεν μπορεί να κάνει αλλιώς - σε γενικές γραμμές. Στις… «ειδικές», όμως, η κυβέρνηση όχι μόνο μπορεί αλλά και οφείλει να επιστρατεύσει την επινοητικότητα και αποφασιστικότητά της, όχι απλώς για να ελαφρύνει όσο της είναι δυνατόν τις επιβαρύνσεις στα φτωχά και μεσοαστικά τμήματα της κοινωνίας, αλλά και για να εκπέμψει το τόσο απαραίτητο, για λόγους ανοχής, συστράτευσης και υπομονής, μήνυμα στον κόσμο ότι το κράτος αλλάζει μυαλό και πρακτικές, εκσυγχρονίζεται και συμμαζεύεται, εγκαταλείποντας εύκολες λύσεις του παρελθόντος.
Δημοσιοποιήθηκε, λ.χ., η πρόθεση της κυβέρνησης ν’ αυξηθούν τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών (από το 1,4, στο 1,8 ευρώ), προκειμένου να αυξηθούν τα έσοδα του ΟΑΣΑ κατά 40 εκατομμύρια ετησίως. Φυσικά και πρέπει να αυξηθούν τα έσοδα του θεμελιακού αυτού δημόσιο οργανισμού - μόνο πού αντί να επιτευχθεί ο στόχος αυτός με την αύξηση των εισιτηρίων, θα μπορούσε κάλλιστα ο ΟΑΣΑ να εξοικονομήσει το «ισοδύναμο» ποσό, με την πάταξη της εισιτηριοδιαφυγής, πού σ’ ετήσια βάση κυμαίνεται από 28 έως 38 εκατομμύρια ευρώ! Αντί, δηλαδή, να επιβαρυνθεί μ’ ένα σεβαστό (εδώ πού καταντήσαμε) ποσό ο πολίτης για τις καθημερινές μετακινήσεις του, να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί (κι’ αν δεν υπάρχουν να συσταθούν - πότε είδατε για τελευταία φορά ελεγκτή σε λεωφορείο, τρόλεϊ η μετρό;), με παράλληλη δρακόντεια αύξηση του προστίμου, έτσι ώστε να μάθουμε κι’ εμείς η κακομαθημένοι να μην κλέβουμε τους… εαυτούς μας, σε τελευταία ανάλυση.
Η Βουλή (με 300 και τότε, όπως και σήμερα, βουλευτές) είχε το 1989, 500 υπαλλήλους - ο Πολύδωρας την… παρέδωσε με 1700, αριθμό πού αυγάταινε κάθε κοινοβουλευτική περίοδο επί όλων των προκατόχων του. Το 2005, η μισθοδοσία των υπαλλήλων του κοινοβουλίου, ήταν 71 εκατομμύρια, το 2010 (μετά τις περικοπές!) σκαρφάλωσε στα 102. Για συμβολικούς έστω λόγους, δεν θα μπορούσε να περιορισθεί δραστικά ο αριθμός των εργαζομένων στο κοινοβούλιο, τη στιγμή μάλιστα πού η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι… διακομματικά «δικά τους» παιδιά; Αυτά τα 80 εκατομμύρια (και πόσα άλλα, από διάφορα «μικρά»…), δεν αποτελούν «ισοδύναμα», πού θα διέσωζαν κάποιες κατηγορίες πολιτών από τα νέα μέτρα, ας πούμε δεν θα συνέβαλλαν ώστε να μην περικοπεί και… φορολογηθεί το επίδομα ανεργίας για το 1,3 εκατομμύρια ντεσπεράντος συμπολίτες μας;
Bομβαρδιζόμαστε τον τελευταίο καιρό με αποκαλύψεις ότι οι αρμόδιες αρχές (πού… κοιμόντουσαν τις τελευταίες δεκαετίες) έχουν εντοπίσει τουλάχιστον 1770 Έλληνες πού τα τελευταία χρόνια έχουν βγάλει στο εξωτερικό 23 δισ./. ευρώ, κι’ όλο «επίκειται» ο ενδελεχής έλεγχος ως προς το εάν και κατά πόσο το τεράστιο αυτό ποσό είναι δηλωμένο στις φορολογικές τους δηλώσεις και έχει φορολογηθεί κανονικά, ή αποτελεί μαύρο χρήμα. Γιατί αργεί τόσο η διαλεύκανση της υπόθεσης-το ζήτημα, κάθε άλλο παρά «διαδικαστικό» είναι, είναι βαθύτατα πολιτικό, κι’ αν το κράτος θέλει επισπεύδει τις διαδικασίες και ενισχύει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, με μια και μόνη απόφαση. Γιατί ολιγωρεί προκλητικά και δεν δείχνει στον «μα….κα» συνταξιούχο και μισθωτό πώς δεν είναι το μόνο και εύκολο θύμα της κρίσης και της κρατικής ασυδοσίας και ανοργανωσιάς μας;
Τέτοιες ενέργειες και πρωτοβουλίες, πέραν του άμεσου πρακτικού θα έχουν και πολυσήμαντο συμβολικό χαρακτήρα (μαζί με την μείωση του αριθμού των βουλευτών, την δραστική περικοπή των πολλών και δαπανηρών, ακόμη, προνομίων τους, τις διπλές τους συντάξεις με την συμπλήρωση μιας και μόνης κοινοβουλευτικής θητείας-απλός νόμος αρκεί, δεν χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση για να υλοποιηθεί η «δέσμευση» Σαμαρά…), που θα συνεγείρει την κοινωνία, θα την καταστήσει ευκολότερα και με λιγότερες αντιδράσεις συνειδητό συνοδοιπόρο στην δύσκολη τούτη εθνική προσπάθεια αναγέννησης. Και, παράλληλα, θα δείξει και στους ξένους αυστηρούς δανειστές μας, πώς κάτι αλλάζει ουσιαστικά και εκ βάθρων σε τούτο το ναυαγισμένο ελληνικό –πελατειακό κράτος. Πώς μαζί με τα απαραίτητα σκληρά μέτρα, αρχίζει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα και κάποια κατίσχυση κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αν δεν κατορθώσουμε εμείς πρώτοι, με συγκεκριμένα αυτονόητα βήματα και πρωτοβουλίες, ν’ αλλάξουμε εικόνα για τον εαυτό μας, ας μην περιμένουμε ν’ αλλάξουν οι ξένοι την εικόνα πού έχουν για μας…