Θα πρέπει να είναι στα case studies των φοιτητών πολιτικής επικοινωνίας τα επόμενα χρόνια ως μνημεία λαϊκισμού, πολιτικών με «κοινωνικό πρόσωπο» που ενσαρκώνουν τον αυτοδημιούργητο νοικοκύρη που «τα κατάφερε».
Πράσινο το αγγούρι, κόκκινο το φανάρι
Λίγο το eyeliner λίγο το δράμα της λαϊκής με το αγγούρι και τα ραπανάκια, ο Κίμων Κουλούρης καταγράφηκε ως ο πολιτικός που ενσάρκωσε το ΠΑΣΟΚ. Πάντα κοντά στον κατετρεγμένο, να θυμίζει την κοινωνική διάσταση του Κινήματος σε κάθε αυλικό που μόλις έγινε υπουργός ξέχασε από που ξεκίνησε.
Τι κι αν πέρασε με κόκκινο, τι και αν παρέσυρε αστυνομικό; Ο Κουλούρης ενσαρκώνει με τη στάση του αυτό που αθόρυβα κάνει η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας: είναι υπεράνω του νόμου, εφαρμόζοντας το παλιό ρητό που λέει πως ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης: πιάνει τον αδύνατο αλλά όχι τον ισχυρό που καταφέρνει και τον σπάει.
«Ενοικιάζεται το παρόν ακίνητο»
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο μπλε κλώνος του Κίμωνα Κουλούρη, ο Γεράσιμος Γιακουμάτος δήλωσε σήμερα πως πρέπει να νοικιάσουμε την Ακρόπολη και όποιον άλλο αρχαιολογικό χώρο χρειαστεί ώστε αφενός να λειτουργούν οι χώροι απρόσκοπτα και αφετέρου να μη μειωθούν περαιτέρω οι συντάξεις.
Το επιχείρημα δίνει τον τόνο για να καταλάβουμε πως αντιμετωπίζει την Ελλάδα η μεταπολεμική και μεταπολιτευτική ηγεσία του τόπου. Η Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα οικόπεδο για αυτούς που χρήζει μόνο εκμετάλλευσης.
Η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα οικόπεδο των Αθηνών που μισθώνεται σε ιδιώτες γιατί το κράτος είναι αδύνατο να κάνει το αυτονόητο: να διασφαλίσει την απρόσκοπτη είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο. Ακολουθούν οι παραλίες, τα δάση, τα νησιά. Σοκάρεστε; Έτσι δεν ξεκινήσαμε; Δεν ήταν το αυθαίρετο «δικαίωμα του φτωχού» εφαρμόζοντας το δόγμα του «χτίστε και ψηφίστε»; Έτσι χάθηκε η Πεντέλη, η Πάρνηθα και ο Υμηττός.
Τι είχε μεγαλύτερη αξία; Η διάσωση του περιαστικού δάσους ή η ψήφος της εκλογικής πελάτείας; Η αισθητική των αστικών κέντρων ή το «βόλεμα του νοικοκύρη». Έτσι στήθηκε το όργιο των τελευταίων δεκαετιών σε όλα τα επίπεδα.
Δυστυχώς τέτοια ληστρική αντίληψη για τον τόπο δεν είχαν ούτε οι Οθωμανοί. Είναι ενδεικτικό όμως το πως αντιλαμβανόμαστε την πολιτιστική και φυσική κληρονομιά της χώρας, η οποία υποτίθεται αποτελεί και το βασικό μας εισόδημα από τον τουρισμό. Πόσο αστείος θα φάνταζε ο Δημήτρης Πικιώνης σήμερα αν επαναλάμβανε πως αδυνατούμε να καταλάβουμε την μετώπη του Παρθενώνα από τη στιγμή που καταστρέψαμε τη μετώπη της Πεντέλης.
Ας νοικιάσουμε λοιπόν και την Ακρόπολη, αύριο να δώσουμε και τη χώρα επι ενοικίω. Η συλλογιστική αυτή δεν έχει όρια, δεν έχει τέλμα. Μπορείς να νοικιάσεις και να πωλήσεις τα πάντα. Ιδίως δε όταν δεν έχεις αντίληψη του τι αντιπροσωπεύουν τα πράγματα αυτά τότε μη σου πω τα χαρίζεις κιόλας...