Σαν τα βαρετά οικογενειακά τραπέζια, με συγγενείς που ευχαρίστως ο ένας θα έβγαζε τα μάτια του άλλου...
Κάπως έτσι θα είναι η ατμόσφαιρα στο Σαββατιάτικο “τραπέζωμα” στο Προεδρικό Μέγαρο μεταξύ των πολιτικών αρχηγών. Με τον τυπικό οικοδεσπότη (γιατί την πρόσκληση την έκανε ο πρωθυπουργός...) Πρόεδρο της Δημοκρατίας να καμώνεται ότι προσδοκά όντως το... επιδόρπιο να είναι η επίτευξη της πολυπόθητης (;) διακομματικής συναίνεσης, ενώ ήδη οι προσκεκλημένοι έχουν καταστήσει σαφές ότι θα παρευρίσκονται για το θεαθήναι, για να τηρήσουν τα προσχήματα του πολιτικού “ευ αγωνίζεσθε”. Ο Γραμματέας, μάλιστα, του ΚΚΕ, ούτε καν σ' αυτά τα προσχήματα δεν θέλησε να υπακούσει, και δεν θα παρευρεθεί. Κάτι καλύτερα θα βρει να κάνει...
Στην Ελλάδα που θεοποίησε τον “λόγο”, βλέπετε, ο πολιτικός διάλογος έχει προ πολλού εκπέσει στο θλιβερό επίπεδο του ένθεν κακείθεν... μονολόγου! Οι αντίπαλοι, αποφεύγουν να συγκατανεύσουν , έστω, στις ιδέες και προτάσεις του άλλου, ακόμη κι' αν αυταπόδεικτα κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση. Η κάθε “θέση”, προκαλεί “αντίθεση” όχι για να καταλήξει στην “σύνθεση” (που έλεγαν κάποτε και οι κομμουνιστές...), αλλά για να καταγραφεί ως τέτοια, για λόγους... μαχητικής καιροσκοπικής επικοινωνίας!
Η εκάστοτε αντιπολίτευση, θεωρεί (99 φορές στις 100) ιερό της καθήκον να αντιτίθεται σε ότι προτείνει και νομοθετεί η κυβέρνηση, για να μην θεωρηθεί ότι συμπλέει μαζί της και απογοητεύσει την δική της εκλογική πελατεία, που θέλει τους “άλλους” πάντα εν αδίκω, ανίκανους, καταστροφείς -επ' εσχάτοις... “προδότες”, “γερμανοτσολιάδες”, “εγκληματίες”!
Σ' ένα τέτοιο... θεσμικό πολιτικό σκηνικό, ο κ. Τσίπρας επιδιώκει να εξασφαλίσει συναίνεση. Και στην περίπτωσή του ταιριάζει απόλυτα το χαρακτηριστικό “κοίτα ποιος μιλάει!”, γιατί βέβαια δεν έχουν περάσει... αιώνες από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση έλεγε “όχι σε όλα”, δεν συγκατένευε ούτε σε ένα νομοθέτημα της τότε κυβέρνησης, απειλούσε με κατάργηση όλων των νόμων της!
Και είναι πλέον ή βέβαιο, ότι αν η “δεύτερη φορά αριστερά” διακυβέρνηση διέθετε την επαρκή (και σίγουρη...) κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να περάσει τα παλούκια που ξεφύτρωσαν με το δικό της μνημόνιο -κυρίως το ασφαλιστικό- θα συνέχιζε αλαζονικά και με οίηση... χιλίων καρδιναλίων την ηγεμονική πολιτική και κοινοβουλευτική τακτική της. Αλλά, δεν την διαθέτει. Εξ ου και το εύθραυστο και ανασφαλές “153” της, υποχρεώνει τον Αλέξη Τσίπρα να.... γλύψει εκεί που έφτυνε και να εμφανίζεται...συναινετικός! Πάνε τα... ηρωικά και ένδοξα “αν δεν τους τελειώσουμε, θα μας τελειώσουν!” Ήρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι κανείς πρέπει να προσέχει πολύ τα λόγια του (ακόμη και τα προεκλογικά...) γιατί μπορεί να χρειαστεί να τα καταπιεί...
Η συναίνεση (δύσκολος στόχος αφ' εαυτού στην νεοελληνική πολιτική κουλτούρα...) προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις, και στα συγκεκριμένα επίμαχα θέματα επί των οποίων επιδιώκεται, αλλά και στη γενικότερη πολιτική ατζέντα. Συναίνεση ευκαιριακή και α λα καρτ, δεν νοείται και είναι ανώφελο να επιζητείται. Δηλαδή, ο κ. Τσίπρας (που θα επανέφερε τις συντάξεις στις... καλές μέρες τους, θα αύξανε τον κατώτατο μισθό και τα γνωστά...) θέλει συναίνεση για την περαιτέρω εξαθλίωση των συνταξιούχων, αλλά σε άλλα θέματα επιμένει να κάνει του κεφαλιού του και της ιδεοληπτικής “λογικής” του κόμματός του; Να... διαλέγεται (και συναλλάσσεται!) με έγκλειστους εγκληματίες, να θέλει να βγάλει από την φυλακή “παιδιά” για να “σπουδάσουν”, παιδιά που πρόσφατα κήρυξαν... τρομοκρατική σταυροφορία για τις μέρες των Χριστουγέννων;
Με πρωτοφανή διακομματική συναίνεση (πλην... Λακεδαιμονίων!), είχε περάσει στην Βουλή ο “νόμος Διαμαντοπούλου” που δρομολογούσε την παιδεία σε σύγχρονες, ανταγωνιστικές βάσεις. Και το πρώτο πράγμα που έκανε η... “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν να τον γκρεμίσει, και να ξαναφέρει πανεπιστήμια και σχολεία στον μεσαίωνα που βρίσκονταν προ του νόμου! Κατάργησε στην ουσία την αξιολόγηση (στο... πνεύμα Μπαλτά, ότι η αριστεία είναι κακό πράγμα και ρετσινιά!), επανέφερε το “άσυλο” (όχι ιδεών, αλλά.. περιθωριακών, εμπόρων ναρκωτικών, εξωπανεπιστημιακών...), επανέφερε την συμμετοχή φοιτητών στην εκλογή πρυτάνεων για να διασφαλίσει την... κομματικοποίηση των πανεπιστημίων, μαζί και τον (μοναδικό στον κόσμο!) θεσμό των “αιωνίων φοιτητών” για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Και αφού... γκρέμισε ότι πιο καλό είχε θεσπισθεί για την παιδεία στην Ελλάδα, αρχίζει τώρα.... “εθνικό διάλογο”, με μιαν επιτροπή η πλειοψηφία των μελών της οποίας απαρτίζεται από “ορκισμένους” ιδεοληπτικούς ΣΥΡΙΖΑίους!
Σε ποια συνολική βάση, λοιπόν, επιθυμεί να βρει “συναίνεση” ο κ. Τσίπρας; Ποιες είναι οι αναγκαίες δικές του υποχωρήσεις σε ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων για τα οποία επιμένει εμφατικά στις ιδεοληψίες της κομματικής του αγέλης;
Κι' επιτέλους, ξέχασε πώς συμπεριφέρθηκε σ' αυτούς τους πολιτικούς αντιπάλους του που τον περασμένο Ιούλιο του προσέφεραν με μισή καρδιά πολύ πρακτική συναίνεση στην Βουλή, για να μην προσκρούσει η χώρα στα βράχια της χρεοκοπίας και της διεθνούς απομόνωσης; Με... τι μούτρα, που λέει και ο λαός μας, εμφανίζεται θιασώτης του “περασμένα-ξεχασμένα” κι' επιχειρεί να τους ξανακοροϊδέψει, και μάλιστα επιλεκτικά και ξεδιάντροπα;