Η δύσκολη και προκλητική “επόμενη μέρα”, ξεκινάει σε έξη μέρες. Και βαρυφορτωμένη με απαιτήσεις που για να ικανοποιηθούν θα χρειασθεί πολύς πόνος και θυσίες, θα διαρκέσει, στην καλύτερη περίπτωση, από έξη μήνες έως ένα χρόνο. Όχι για να δούμε φως στην “άκρη του τούνελ”, αλλά για να αρχίσουμε να βαδίζουμε στο τούνελ. Κατά μήκος του οποίου θα πρέπει ν' αφήσουμε πίσω παθογένειες και “βεβαιότητες” δεκαετιών και -κυρίως- να αλλάξουμε νοοτροπία, πολιτικό σύστημα αλλά και κοινωνία... Το πέσιμο στον γκρεμό, δεν έχει αποκλεισθεί...
Ακούσατε σ' αυτήν την προεκλογική περίοδο-παρωδία να γίνεται λόγος, να εκφράζεται προβληματισμός γι' αυτήν την... ρουφιάνα “επόμενη μέρα”; Διαγνώσατε σε κάποιον από τους πολιτικούς αρχηγούς, σ' αυτά τα ανούσια επικοινωνιακής στόχευσης ντιμπέϊτ, άγχος και αγωνία που να μην του επιτρέπει να κοιμηθεί τα βράδια εν αναμονή του ξημερώματος της; Δεν νομίζω. Το μόνο για το οποίο δεν κρύβουν την... πρεμούρα τους, είναι η σειρά που θα εξασφαλίσουν όταν καταμετρηθούν οι ψήφοι, η δύναμή τους στην επόμενη βουλή για μπορούν να συμμετέχουν με “ρυθμιστικές” αξιώσεις στο παιγνίδι της εξουσίας! Για το αν και με ποιους θα σχηματισθεί κυβέρνηση (όχι πως δεν έχει την σημασία του...). Για το τι θα κάνουν στην όποια κυβέρνηση, πως θα βάλλουν πλάτη ν' αντιμετωπισθούν τα σωρευμένα κολοσσιαία προβλήματα, πώς θα αναδειχθούν σε ταγούς της παραζαλισμένης, χαμένης κοινωνίας για να πορευθεί στο μακρύ και θεοσκότεινο τούνελ χωρίς να νοιάζονται για το πολιτικό τους “κόστος”, κουβέντα. Παρεμπίπτον ζήτημα, με το οποίο θ' ασχοληθούν “τότε”. Δηλαδή σε έξη μέρες...
Ο μεταξύ τους “διάλογος”, εστιασμένος στο ποιος ήταν πιο ανάξιος και αναποτελεσματικός στο παρελθόν (μέχρι και το πολύ πρόσφατο παρόν...), ποιος έκανε τα μεγαλύτερα και τα σοβαρότερα λάθη-από... κεκτημένη αντίληψη περί εξουσίας ή από τραγική ιδεοληψία και άρνηση της πραγματικότητας. Θυμίζουν το ανέκδοτο με το “κι' εσείς γιατί βασανίζετε τους νέγρους;”. Αποδεικνύουν, με τον τραγικότερο τρόπο, την εμμονή τους στο “αξίωμα” ότι λόγος ύπαρξης των κομμάτων είναι η επιδίωξη και η νομή της εξουσίας. Με κάθε κόστος. Που δεν πληρώνουν οι ίδιοι, αλλά ο ποδηγετούμενος (καλά να πάθουμε!) λαός που, ως πρόθυμη πόρνη, αναζητά “προστασία” και... ψευδαισθήσεις στους νταβατζήδες του. Και “μετά”, τους βρίζει... όλους, διοχετεύοντας την αγανάκτηση και απελπισία του σε... γραφικούς κι' επικίνδυνους “Λεβέντες”, η καταφεύγει στην λιποταξία της αποχής.
“Αυτή είναι η Ελλάδα”! Και η δραματική, εν απογνώσει αυτή πρωθυπουργική ρήση, εκτός από το να μας καταθλίβει, ας λειτουργήσει επιτέλους και ως κώδων κινδύνου. Και στους “πάνω”, αλλά και σ' εμάς, τους “κάτω”. Γιατί ευθυνόμαστε, έστω όχι εξ' ίσου, όλοι μας. Σ' “αυτήν” την Ελλάδα, λοιπόν, σε τούτη την προεκλογική περίοδο μ' όλες τις αβελτηρίες και τις ηθελημένες στρεβλώσεις της, αυτός που πραγματικά θέλει να διαγνώσει το πραγματικό διακύβευμα, την μακρά και θεοσκότεινη “επόμενη μέρα”, και είναι διατεθειμένος ν' αποτινάξει εμμονές, ψευδαισθήσεις, κοντοπόδαρο και με ημερομηνία λήξης “προσωπικό συμφέρον” (ιδεολογικό ή άλλο), μπορεί να το κάνει, παρ' όλη την θολούρα και τον σκόπιμο αποπροσανατολισμό.
Σ' όλη αυτή την “σούπα”, όποιος είναι διατεθειμένος να υπερβεί τον εαυτό του και να πετάξει τις παρωπίδες που φοράει χρόνια τώρα, όποιος έχει την στοιχειώδη ευφυΐα και το συλλογικό αίσθημα αυτοσυντήρησης, μπορεί και πρέπει να συλλογιστεί και να ψηφίσει χωρίς παραμορφωτικά φίλτρα, υπεύθυνα. Το να παραδέχεται κάποιος (για λόγους επικοινωνιακής σκοπιμότητας) ότι έκανε λάθη- “εμπειρίες”, και την ίδια στιγμή να ομολογεί ανενδοίαστα ότι αν τον ξαναεμπιστευθείς θα τα... ξαναεπιχειρήσει, δεν έχει λογική. Και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως “άλλοθι”!