Στην αρχή, μας είπε ότι αν δεν είναι αυτός κυβέρνηση, δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας. Μετά, ο κ. Τσίπρας έκανε την... υποχώρηση και δέχθηκε να συνεργασθεί μόνο με το «τρενάκι» του Καμμένου.
Όταν είδε ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις η αυτοδυναμία (αλλά και η πιθανότητα οι “ψεκασμένοι” να μπουν στην Βουλή) είναι άπιαστο όνειρο, έβαλε κομματικούς παρατρεχάμενους να αφήνουν μισάνοιχτο το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με άλλα κόμματα, αλλά ταυτόχρονα άλλοι εκπρόσωποί του το αρνιόνταν κατηγορηματικά!
Κάπου ενδιάμεσα σε όλα αυτά, ο τέως πρωθυπουργός σε ομιλία του επέμενε ότι «εμείς, δεν συμβιβαστήκαμε! Κάναμε ένα συμβιβαστό (το διόρθωσε αμέσως στο ορθόν «συμβιβασμό»...), αλλά σας διαβεβαιώ ότι παραμένουμε.... ασυμβίβαστοι!»
Και τελευταίο «διαμαντάκι» στην λίστα των πολιτικών δηλώσεων, η βαρύγδουπη της εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γεροβασίλη, ότι “ συνεργασία θα κάνουμε μόνο με κόμματα που θεωρούν τα μνημόνια καταστροφικά!” Δηλαδή; Μόνο με το ...Λαφαζανιστάν, το ΚΚΕ και την «Χρυσή Αυγή»; Και, φυσικά, ποτέ με τον...ΣΥΡΙΖΑ, που υπέγραψε το τρίτο (και μακρύτερο!) μνημόνιο;
Μέχρι να φτάσουμε στις κάλπες, σε 15 μέρες, το πιθανότερο είναι ν' ακούσουμε κι' άλλες τέτοιες αστείες, αλλοπρόσαλλες και αντιφατικές δηλώσεις εκ μέρους του (εναπομείναντος...) κυβερνητικού κόμματος. Η ταραχή και η παγωμάρα από τις τελευταίες ραγδαίες εξελίξεις, η σωρευτική και οδυνηρή αποκάλυψη των (ομολογημένων, πλέον...) λαθών, ολιγωριών,εσφαλμένων λόγω έλλειψης συγκρότησης αλλά και έντονης ιδεοληψίας εκτιμήσεων του τελευταίου δραματικού 7μήνου, έχουν φέρει το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ σε κατάσταση πρόδηλου πανικού και μη καλυπτόμενης αμηχανίας...
Η δημοφιλία και η αποδοχή της οποίας έχαιρε μέχρι το «δημοψήφισμα» ο κ. Τσίπρας (παρά την απειρία και την παντελή απουσία προετοιμασίας για τον βαρύ ρόλο για τον οποίον υποτίθεται ότι προετοιμαζόταν τα τρία τελευταία χρόνια) και η πανικόβλητη προσπάθειά του να «πείσει» τον κόσμο, μετά την υπερψήφιση του μνημονίου (που ο ίδιος συνομολόγησε!), ότι μόνον... αυτός είναι «εγγύηση» για την κατάργησή του (!), κατέρρευσαν σε πρωτοφανή μικρό - για τα ελληνικά πράγματα- χρόνο.
Και τώρα, ως μόνη ελπίδα υπέρβασης του αδιεξόδου που οι δικές του επιλογές (πολιτικών αλλά και προσώπων...) δημιούργησε, ο κ. Τσίπρας αναγκάζεται να πάρει το βάρος της συμπυκνωμένης προεκλογικής εκστρατείας στους κουρασμένους ώμους του.
Μόνο που τα «ατού» που είχε πριν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου (νέος, άφθαρτος από την εξουσία,αποφασισμένος ριζοσπάστης, έξυπνος εκμεταλλευτής των λαθών και των ολιγωριών των αντιπάλων του...), δεν τα διαθέτει πλέον. Δεν είναι “άγραφο χαρτί”. Έχει παρελθόν με πεπραγμένα, τα οποία δεν τον ευνοούν.
Οι απελπισμένες και μονότονες αναφορές του, εν είδει “απολογισμού” του κυβερνητικού έργου, στην... επαναπρόσληψη των καθαριστριών και την επαναλειτουργία της ΕΡΤ (που, πάντως,κάθε άλλο παρά BBC θυμίζει...), είναι κάτι περισσότερο από ενδεικτικές της αδυναμίας του.
Επιμένει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «το νέο», που θα διώξει το «παλιό»- μόνο που έτσι όπως τα κατάφερε με την “διαχείρισή” του, στην εκτίμηση μεγάλης, πια, μερίδας της κοινωνίας,ο πολλαπλασιαστής επιδείνωσης της της ήδη τραγικής κατάστασης της χώρας από την «πρώτη φορά αριστερά...», είναι μεγαλύτερος. Τα 90 δισ. πρόσθετη επιβάρυνση του χρέους,σε μόλις 7 μήνες, σε συνδυασμό με την επιπλέον φτωχοποίηση του κόσμου, είναι πολύ δύσκολο να διασκεδαστούν με αβάσιμες, έως και κωμικές, “αριστερές” ρητορείες...
Το μεγαλύτερο βάρος που στιγματίζει τον κ. Τσίπρα, ίσως δεν είναι η απειρία του. Αλλά η αποδεδειγμένη, πλέον έλλειψη ( ουσιαστικής, όχι... αποκτηθείσας στις καταλήψεις και τα 15μελή!) πολιτικής συγκρότησης. Και επαφής με την πραγματικότητα. Αυτού εδώ του κόσμου, και όχι ενός “άλλου εφικτού” σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Και αυτά τα «πεζά», θα μετρήσουν στην σκέψη μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, πίσω από το παραβάν στις 20 Σεπτεμβρίου...