Ήταν απολύτως βέβαιο, ότι στον τόπο που αποθεώνει το κοινότοπο δεν θ’ αποφεύγαμε και τούτη την φορά την αναφορά στο «η Δημοκρατία, δεν έχει αδιέξοδα…». Την… ξέχασε στο πολλοστό «διάγγελμά» του ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, αλλά την επιστράτευσε στην συνομιλία του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώπιον των τηλεοπτικών συνεργείων, για να επιβεβαιώσει την λατρεία του στα στερεότυπα, τα οποία, όμως, απογυμνώνει από κάθε περιεχόμενο…
Στις πραγματικές και ουσιαστικές δημοκρατίες, πράγματι δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Επειδή οι υπεύθυνοι πολιτικοί ταγοί που εκτιμούν στο ακέραιο το βάρος της ευθύνης για το μέλλον ενός ολόκληρου λαού, φροντίζουν να μην δημιουργούνται αδιέξοδα. Και όταν προκύπτουν εξ ανάγκης, αναλαμβάνουν να τα διαπεράσουν ή να τα παρακάμψουν, ως εντολοδόχοι της εμπιστοσύνης της κοινωνίας, αδιαφορώντας για το όποιο πολιτικό ή προσωπικό κόστος.
Παρ’ ημίν, το είδος σπανίζει- με ελαχιστότατες εξαιρέσεις στην σύγχρονη ιστορία μας. Και δεν… «πρωτοτύπησε», ούτε η «πρώτη φορά αριστερά» νεόκοπη και βραχύβια κυβέρνηση, την οποία εμπιστεύθηκε για διαφορετικούς αλλά και ετερόκλητους λόγους η πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Το χειρότερο, δε, είναι ότι η «υπεύθυνη» κυβέρνηση απέφυγε ν’ αναλάβει τις ευθύνες της για τα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε! Υποεκτίμησε (όπως εκ των υστέρων ομολόγησε…) την αποφασιστικότητα, ακόμη και τις εμμονές, των εταίρων μας με τους οποίους «διαπραγματεύθηκε», υπερεκτίμησε το «ατού» ότι ήταν μια …αριστερή κυβέρνηση με πρόσφατη δημοκρατική λαϊκή εντολή (λες και οι άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προέκυψαν με… πραξικοπήματα!) και ως εκ τούτου οι «άλλοι» θα μέριαζαν για να προελάσει ανεμπόδιστη, παραδέχονται πως δεν γνώριζαν (ως όφειλαν) τις ευρωπαϊκές δομές και το τυπικό των διαδικασιών τους.
Απειλούσαν σε… ονειρώξεις, και οι απειλές τους γύριζαν μπούμερανγκ- π.χ τα capital controls στις τράπεζες, με το τεράστιο κόστος. Πορεύτηκαν με ιδεοληψίες, ψευδαισθήσεις, άγνοια της πραγματικότητας, χωρίς τις αμφιβολίες που χαρακτηρίζουν τους ευφυείς, αλλά γεμάτοι «αυτοπεποίθηση» και «βεβαιότητες» που προσιδιάζουν στους ανόητους. Με ανέτοιμο και ακατάλληλο (έως και… ψυχοπαθές!) προσωπικό, σ’ ένα πολύπλοκο και απολύτως εξειδικευμένο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον. Κι’ όλα αυτά, μ’ ένα κόμμα ετερόκλητο, ανομοιογενές, αντιφατικό, με παλαβές συνιστώσες που δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους ούτε για το… τι ώρα είναι! Και ο καπετάνιος αυτού του σαπιοκάραβου με το έξαλλο τσούρμο, κάθε φορά που εύρισκε μπροστά του ένα αδιέξοδο-δημιούργημά του, αντί να αδράξει το πηδάλιο κατέφευγε σε… δημοψήφισμα. Κάτι σαν «απορία ψάλτου, βήξ…», για να μην πούμε τίποτε βαρύτερο.
Και το κερασάκι σ’ όλη αυτή την τούρτα του εξωφρενικού, η προκήρυξη πρόωρων εκλογών (των τέταρτων σ’ ένα χρόνο, αν συνυπολογίσουμε και το εγκληματικό «δημοψήφισμα») και μάλιστα όχι γιατί τις επιβάλλουν οι ανάγκες της χώρας που θα μπορούσαν ν’ αντιμετωπισθούν από κοινού σε συνθήκες εθνικής συνέγερσης, αλλά για να «λυθούν» τα εσωκομματικά αδιέξοδα του κυβερνώντος κόμματος χωρίς να χυθεί (με ευθύνη Τσίπρα…) «αριστερό δημοκρατικό» αίμα! Απίστευτα πράγματα, χειρότερα και από εφιάλτη…
Εκλογές, λοιπόν, οι οποίες –όλοι το συνομολογούν- είναι εκ των πραγμάτων οπισθέλκων παράγων για την προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας, και χρονο-κοστοβόρα πολυτέλεια σε μια συγκυρία που δεν υπάρχει ούτε χρονικό ούτε οικονομικό περιθώριο! Εκλογές, κατά τις οποίες ο κ. Τσίπρας στο τελευταίο διάγγελμά του (τα έχει ως… φετίχ, λησμονώντας πως «το πολύ το Κυρ-Ελέησον, το βαριέται και ο Θεός»!) , μας ζήτησε να τον ξαναεμπιστευθούμε για να καταργήσει (αν έχετε τον Θεό σας!) το άθλιο μνημόνιο που με δική του υπαιτιότητα, καθυστερήσεις και λάθος εκτιμήσεις της πραγματικότητας, αναγκάστηκε να υπογράψει! Και, μάλιστα, έκανε και τον «θετικό» απολογισμό της επτάμηνης… θεωρητικής μόνο διακυβέρνησής του, αναφέροντας την… επαναλειτουργία της ΕΡΤ, την επαναπρόσληψη των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων, την κατάργηση του 5ευρω στα νοσοκομεία (πού, όμως, θα ισοσταθμισθεί δημοσιονομικά με «ισοδύναμα», δηλαδή… φορολογία η περαιτέρω περικοπή του κοινωνικού κράτους!) την μη κατάργηση του ΕΚΑΣ (που δημοσιονομικά πάλι θα αντιμετωπισθεί με τον προαναφερθέντα τρόπο) και… το κλείσιμο του εργοστασίου στις Σκουριές, με αποτέλεσμα την προσθήκη 3.000 νέων ανέργων στην ατέλειωτη λίστα…
Αυτή την φορά, ενώπιον της κάλπης, δεν υπάρχει χώρος (και χρόνος) για αυταπάτες. Δεν υπάρχει η δικαιολογία «νέος και άφθαρτος, ας τον δοκιμάσουμε…»-δοκιμάσθηκε, εμμένει στους μικροπολιτικαντισμούς, δεν κατάφερε καν να μάθει παρ’ όλο το τεράστιο κόστος με το οποίο μας βάρυνε η …ταχύρρυθμη προσπάθεια εκπαίδευσής του- στου κασσίδη το κεφάλι…
Ξέρω- η επιλογή ψήφου, είναι γι’ άλλη μια φορά για τον «λιγότερο άθλιο». Ε, τόσα χρόνια, ας προσέχαμε. Καλή δύναμη…