Και μετά σου λέει «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις…»! Το τελευταίο κολασμένο εξάμηνο, μ’ αποκορύφωση τούτο τον φετινό μήνα «Της Παναγιάς», παρήγαμε απείρως μεγαλύτερες ειδήσεις και «πολιτικές» από όσες μπορούμε κι’ αντέχουμε να αφομοιώσουμε. Ασυνάρτητα και δύσκολα, σίγουρα, τα πέντε τελευταία χρόνια. Μόνο που , κοιτώντας τα σήμερα αναδρομικά, μοιάζουν να μην ήταν τίποτε περισσότερο από μια μακρόσυρτη και σκληρή «προπόνηση» για τον τωρινό αγώνα ταχύτητας που δίνουμε. Και που , δυστυχώς, δεν είναι καν ο «τελικός». Ούτε καν ημιτελικός. Προκριματικός και βάλε…
Πριν καλά-καλά κλείσει χρόνο ως «ενιαίο κόμμα» (για να καρπωθεί το εκλογικό μπόνους των 50 εδρών…) ο ΣΥΡΙΖΑ δικαίωσε απόλυτα τις αιτιάσεις εκείνων που, προεκλογικά ακόμη, υποστήριζαν ότι το «ενιαίο» οικοδόμημα ήταν θνησιγενές, μ’ επικίνδυνες ρηγματώσεις στα θεμέλια και ασύμβατα υλικά από ψευδαισθήσεις, κατεδαφισμένες ιδεοληψίες και εμμονική άρνηση της πραγματικότητας. Όσο σαν παρέα σχολίαζαν στα καφενεία (και στον «Βρούτο»…) το παιγνίδι των «μεγάλων», περιοριζόμενοι στην προσφιλή ενασχόληση των νεοελλήνων να θεωρούν εαυτούς «προπονητές» αλλά… από την εξέδρα, το πράγμα μικρή επίπτωση είχε. Καμιά φορά, ίσως ήταν και χρήσιμο, όλο και κάποια καλή ανάλυση του αγώνα προσέφεραν. Από την στιγμή, όμως, που τα σωρευμένα εγκληματικά λάθη των «επαγγελματιών» προπονητών κατέστρεψαν το «παιχνίδι» και… άδειασαν τα γήπεδα, και οι από… εξέδρας προπονητές αποφάσισαν ν’ αδράξουν την ευκαιρία να κατεβάσουν δική τους ομάδα (μαζεύοντας δώθε κείθε παίκτες ανερμάτιστους που για πρώτη φορά πατούσαν στο χορτάρι) το… «πρωτάθλημα» είχε προδιαγεγραμμένη μοίρα. Την οποία και ζούμε…
Δεν είναι διόλου βέβαιο ότι ο κ. Τσίπρας δεν εννοούσε πραγματικά τα όσα τα τελευταία χρόνια ξεφούρνιζε για «πολιτικό σχέδιο»: το νόμισμα δεν είναι φετίχ, η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας δεν είναι μονόδρομος, τα πλήθη στους δρόμους μπορούν να χαράζουν (και το χειρότερο: να ασκούν!) πολιτική, μοναδικός μοχλός ανάπτυξης είναι το (πελατειακό…) κράτος-πατερούλης, το κέρδος και το επιχειρείν είναι κακό πράγμα κ.λ.π. Οι φρικώδεις παλινωδίες και το εγκληματικό ροκάνισμα του χρόνου του τελευταίου (διαπραγματευτικού) εξαμήνου, δημιουργούν αν μη τι άλλο τις εύλογες υποψίες πώς άλλα έλεγε και άλλα μεθόδευε. Κι’ όταν επιτέλους αντελήφθη πως με το παιδιάστικο και ασχεδίαστο «κατενάτσιο» που έπαιζε κινδύνευε να του σκάσει η βόμβα στα χέρια και του λοιπού η εκστόμιση και μόνο της λέξης «αριστερά» θα συνιστούσε νέο «ιδιώνυμο» που θα επέσυρε διώξεις για … κακούργημα, ανέστρεψε πρύμναν. Ή έτσι θέλει να μας πείσει, τουλάχιστον. Δεν έχει πρόβλημα-άλλωστε έχει αποδείξει στην ηγετική διαδρομή του ως πρωθυπουργός, το μεγάλο του ταλέντο να επιχειρηματολογεί την μια στιγμή μετά πάθους για μια θέση, και την άλλη στιγμή για την διαμετρικά αντίθετή της…
Από την άποψη αυτή, για να είμαστε δίκαιοι και να λέμε του στραβού το δίκιο, οι Λαφαζανοστρατούληδες και το πολυποίκιλο και ανομοιογενές τσούρμο της «παλαβής αριστεράς» που τον ακολουθεί (αφήνουμε έξω την Πρόεδρο Ζωή ως ιδιάζουσα ψυχοπαθολογική περίπτωση, και τον κ. Βαρουφάκη ως άρρωστα εγωπαθή αλλά και… υπηρέτη πολλών και σκοτεινών αφεντάδων), με την στάση τους είναι τουλάχιστον συνεπείς με τις αρχές και τις ιδέες τους. Τις οποίες, μάλιστα, συμμεριζόταν στο ακέραιο μέχρι πρότινος και ο κ. Τσίπρας- και τους είχε πείσει (η, ας ελπίσουμε, παραμυθιάσει…) κι’ όλας!
Κάπως έτσι, λοιπόν, και με… κόστος διδάκτρων δεκάδων δισεκατομμυρίων για να μάθει ο «πρώτη φορά αριστερός» πρωθυπουργός τι εστί πραγματικότητα, και να αποδεχθούν φρούδες οι ανόητες και ιδεοληπτικές «βεβαιότητές» του πως θα έκανε…. «μπού» στην Μέρκελ (σχηματική η αναφορά…) και εκείνη έντρομη θα έπεφτε στα γόνατα να ζητήσει συγγνώμη, φθάσαμε στο φετινό κατακαλόκαιρο. Και με ένα νέο τρισχειρότερο μνημόνιο (που δεν είναι ακόμη καθόλου βέβαιο ότι θα συμφωνηθεί και από τους δανειστές…) και μια κυβέρνηση που ομνύει την πίστη της στην εφαρμογή πάση θυσία μιας εν εκκρεμότητι συμφωνία , την οποία έχει πει εκ προοιμίου πως δεν την εκφράζει και δεν την πιστεύει!
Με την εντυπωσιακή, αν και αναμενόμενη, αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ ( ή αν θέλετε την… επιστροφή του στο status quo ante των… παλιών καλών ημερών της ανέμελης ήσσονος αντιπολίτευσης), και την ευκαιριακή και ασταθέστατη κοινοβουλευτική στήριξη της κυβέρνησης από την αντιπολίτευση, η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες είναι σχεδόν βέβαιη και …σιγουρότατα καταστροφική. Οι δεύτερες εκλογές σε διάστημα μόλις 10 μηνών, θα μας αποδιαλύσει ως χώρα και θα στείλει και σαφέστατο μήνυμα… αξιοπιστίας στους εταίρους μας. Στις περισσότερες χώρες των οποίων, ειρήσθω εν παρόδω, υπάρχουν κυβερνήσεις συνεργασίας από κόμματα διαφορετικών αντιλήψεων.
Είναι τόσο αδιανόητο να συμβεί κάτι τέτοιο και στα καθ’ ημάς, μέχρι να περάσει η καταιγίδα και να διασωθεί το σκάφος; Στην πολιτική, ποτέ μην ορκίζεσαι ότι κάτι θα συμβεί η δεν θα συμβεί. Αλλά, παρακολουθώντας τις τελευταίες (και ιδίως την… μπουφόνικη, παράλογη χθεσινή!) συνεδριάσεις και τον «διάλογο» στην Βουλή, κάθε άλλο παρά αισιόδοξος μπορεί να νοιώθει κανείς, σε τούτη την χώρα στην οποία αενάως το αυτονόητο είναι εθνικό ζητούμενο…