Είχε μια μικρή καθυστέρηση η πτήση με την οποία ερχόταν ο γιος μου από το εξωτερικό. Το κρύο έξω τσουχτερό. Μια βόλτα για χάζεμα στα καταστήματα της ζεστής πολύβουης αίθουσας αφίξεων, λύση για να περάσει η ώρα. Ψάχνοντας στα "στάντς" με τα βιβλία, είδα ξαφνικά δίπλα μου τον Γιάννη. Αγαπημένος συνάδελφος από παλιά. Συντροφιά με μια κοπελιά ("η μικρή μου κόρη-περιμένουμε να έρθει από Βρυξέλλες η μεγάλη...") σκότωνε κι' αυτός την ώρα της αναμονής.
Κάνει κι' αυτός υπομονή ("όπως όλοι μας..."), πολεμάει να κρατήσει το κεφάλι έξω από την δίνη της εθνικής μας κατάθλιψης ("όπως όλοι μας..."), ευλογάει την "μούρλια" που είχε ανέκαθεν εναντίον της ιδιοκτησίας "κι' έτσι δεν έχω ντουβάρια, να πληρώνω φόρους και χαράτσια και να με διαολοστέλνουν τα κορίτσια που θα τους τα φόρτωνα!" και... με περίσσια στωικότητα εκφράζει την αμφιβολία αν τελικά θα καταφέρουμε να το γυρίσουμε το πράγμα.
"Με ποιους να το γυρίσουμε; Με το ανεκδιήγητο πολιτικό μας προσωπικό (είχαμε σχολιάσει καγχαστικά τις γελοιότητες Λιάπη, που είχαν σκάσει στην επικαιρότητα ελάχιστη ώρα πριν) που δεν έχει πάρει χαμπάρι για το τι συμβαίνει και πορεύεται... σαν άλλοτε με το μυαλό στις ψήφους και τις εσωκομματικές ισορροπίες; Με ιδεολογίες ,ιδεοληψίες και ρετσέτες ξεπερασμένες από την ιστορία και τις συγκυρίες; Με ΜΜΕ και "αστέρες" που επιμένουν να λαϊκίζουν και να παραπλανούν, ενημερωτικά η ψυχαγωγικά ,παίζοντας τα ίδια παιγνίδια που βοήθησαν να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε; Βοήθα με να γίνω αισιόδοξος, να πω στα παιδιά μου -και τα δικά σου- να μην κάτσουν έξω να παλέψουν για την ζωή τους, αλλά να γυρίσουν..."
Δεν είχε θυμό. Σκοτεινιασμένη ρεαλιστική ματιά των... μεσαίων "...ήντα" είχε. Και για το "σύστημα", αλλά και για όλους μας, μια κοινωνία βολεμένων που ξεβολεύτηκε βίαια και άγαρμπα, με ευθύνες και δικές της (όχι τις μεγαλύτερες, αυτές πάντως που της αναλογούν...) που όμως δεν διανοείται ν' αναγνωρίσει και αναλάβει. Που ψηφίζει ΧΑ λόγω οργής δίχως προοπτική, η βρίσκει "ελκυστικές" τις υποσχέσεις μιας ανιστόρητης νεοκομμουνιστικής αριστεράς. Υποσχέσεις όχι για ν' αλλάξουν τα πράγματα και να διεκδικήσουμε ένα έτσι κι' αλλιώς δύσκολο αύριο, αλλά για... να μην αλλάξει τίποτα, να γυρίσουμε σ' ένα αδιέξοδο κι' αδειανό "χθες", στο οποίο ένα πιο.... "αριστερό" κράτος-πατερούλης θα μοιράζει πιο "δίκαια" μια πίτα που δεν θα έχει φτιαχτεί από κανέναν! Κι' απέναντι σ' αυτές τις "διεξόδους", να στέκει ετοιμόρροπο ένα κυβερνών παράπηγμα που δεν τολμάει να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές στην έρμη χώρα, για να μην συγκρουστεί με την παγιωμένη πελατειακή νοοτροπία του ("ιδεολογία" του, καλύτερα...) και ν' αφήνεται να βουλιάζει δειλό μοιραίο κι' άβουλο, μαζί με τον τόπο.
Και... "στο μεταξύ", την πιο μορφωμένη και καταρτισμένη γενιά της πατρίδας, να ξενητεύεται γυρεύοντας το μέλλον της...
"Τι τα ψάχνεις; Μια κοινωνία της αδράνειας και του βολέματος, αλλεργική σε κάθε αλλαγή και την ιδέα πρόσκαιρης προσπάθειας και θυσίας με προοπτική ένα πιο στέρεο αύριο,που αναπαράγει διαρκώς τον κακό εαυτό της είναι καταδικασμένη να βουρλίζεται... Όλη η Ελλάδα, βρίζει και λοιδορεί σήμερα τον γελοιωδέστατο Λιάπη. Και καμώνεται πως δεν ξέρει όλα αυτά τα χρόνια ποιος εξέλεγε, με... ανταλλάγματα, τους απίθανους "Λιάπηδες" που την κουμαντάριζαν οδηγώντας την στα βράχια..."
Η πτήση από Βρυξέλλες είχε φθάσει. Και πήγαμε να υποδεχθούμε τα παιδιά μας. Η αγκαλιά, ήταν και ένα άρρητο "συγγνώμη" για το τι τους παραδίδουμε. Και το κοίταγμα μας στα μάτια τους, μια στάλα ελπίδας. Για όλους...