Τι είναι, σε ποιους απευθύνεται, τι πρεσβεύει και ποιοι είναι οι κινητήριοι μοχλοί γι' αυτήν την "επανασύσταση" της Κεντροαριστεράς την οποία ευαγγελίζεται η πρωτοβουλία των "58"; Και γιατί "επανασύσταση", που ως όρος υπονοεί την αναδημιουργία μιας συλλογικότητας που κάποτε υπήρξε και στην εξέλιξή της διαλύθηκε η ατόνησε; Ποια υπήρξε στην Ελλάδα η μορφοποιημένη και θεσμική "κεντροαριστερά" που τώρα κρίνεται πως οι ανάγκες απαιτούν την "επανασύστασή" της;Και ποιοι, με ποιες προϋποθέσεις και ρεαλιστικές συμπτώσεις απόψεων, θέσεων και σχεδίων θα την συγκροτήσουν;
Είναι αλήθεια ότι η ανάλυση της δύναμης αλλά και της δυναμικής των κομμάτων που βρίσκονται σήμερα στην Βουλή και η προβολή τους στις προσεχείς εθνικές εκλογές (με πρώτο πεδίο δοκιμασίας τις επερχόμενες ευρωβουλευτικές και αυτοδιοικητικές εκλογές) δεν επιτρέπουν αισιοδοξία για σχηματισμό κυβέρνησης. Αυτοδυναμία , σχεδόν μετά πάσης βεβαιότητας, δεν θα εξασφαλίσει κανένα από τα "μεγάλα" κόμματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δυνατότητες σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, δεν είναι ορατές,τόσο προς τα δεξιά όσο και προς τ' αριστερά, αν τουλάχιστον κρίνει κανείς τις διακηρυγμένες θέσεις και αρνήσεις των κομμάτων που θ' αποτελέσουν τον βασικό κορμό τέτοιων συνεργασιών.
Αυτό το αδιέξοδο και η πιθανότητα μιας μετεκλογικής ακυβερνησίας με κίνδυνο αλλεπάλληλων προσφυγών στις κάλπες (ότι χειρότερο, δηλαδή...), απασχολεί εντονότατα την κοινωνία. Και όπως αποτυπώθηκε στην τελευταία δημοσκόπηση της GPO, το 69% των ερωτηθέντων (και το 65% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ) , ασχέτως με το τι προτίθεται να ψηφίσει στις εθνικές εκλογές, τάσσεται υπέρ της δημιουργίας μιας "ισχυρής πολιτικής δύναμης ανάμεσα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ". Με λίγα λόγια, ο κόσμος ανεξαρτήτως κομματικής επιλογής θέλει να υπάρχει στην πολιτική σκηνή ένα κόμμα που θα μπορέσει ν' αποτελέσει "εταίρο", σε μια κυβέρνηση συνεργασίας είτε με ΣΥΡΙΖΑ είτε με ΝΔ. Δηλαδή, ένα ρυθμιστικό κεντροαριστερό πόλο.
Ποια θα είναι ,όμως, τα χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής δύναμης; Θα διαδραματίζει απλώς ένα "πρόθυμο" κυβερνητικό εταίρο ένθεν κακείθεν χωρίς πολλές-πολλές παρεμβατικές θέσεις και απόψεις; Η θα συνιστά ένα χώρο με σχέδιο, όραμα και πρόγραμμα (και ποιο...) που θα μπορεί ν' αποτελεί πρόσφορη βάση για συνεργασία με αξιώσεις τόσο με την "δεξιά" όσο και με την "αριστερά"; Σ' αυτό το ουσιαστικό δίλημμα οφείλουν να δώσουν πειστική απάντηση οι "58" και όσοι θέλουν να συστρατευθούν και να ενισχύσουν την κίνηση. Αλλιώς το όλο εγχείρημα θα υπονομευθεί εν τη γενέσει του, θεωρούμενο (γίνεται ήδη, από ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα η και λόγω της σύγχυσης και της αναξιοπιστίας που συνοδεύει όλο το πολιτικό σύστημα) είτε ως προσπάθεια διάσωσης και στοιχειώδους ανασύστασης του εν αποσυνθέσει ΠΑΣΟΚ, είτε ως απόπειρα δημιουργίας "κυματοθραύστη" απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα "επώνυμα" που αγκάλιασαν η μετέχουν στην πρωτοβουλία των "58"... αποπνέουν πολύ ΠΑΣΟΚίλα- "εκσυγχρονιστική" η παλαιοκομματική. Έχουν συνδεθεί εκ των πραγμάτων, καλώς η κακώς, με μια νοοτροπία διακυβέρνησης που ενοχοποιείται για τις σωρευμένες παθογένειες και τα πελατειακά προβλήματα που σήμερα πληρώνουμε, για "μη λύσεις", για ανοχή και αναποτελεσματικότητα αντιμετώπισης φαινομένων προκλητικής διαφθοράς και κακοδιαχείρισης. Εξ ου και η διατυπούμενη από πολλές πλευρές-καλόπιστη η με σκοπιμότητα- ένσταση περί του αν μπορείς να χτίσεις κάτι νέο με παλαιά υλικά.
Στην πολιτική, όμως, παρθενογένεση δεν υπάρχει. Και στην χώρα μας, η ακολουθία των ραγδαίων εξελίξεων στο περιβάλλον της μείζονος παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν επέτρεψε την ομαλή δημιουργία προϋποθέσεων για να αναδειχθούν νέες , εκ μετεξελίξεως, πολιτικές δυνάμεις. Ούτε υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος επώασης τους. Δυστυχώς, δεν μας προσφέρεται η... πολυτέλεια ενός στα καθ' ημάς "φαινομένου Ερντογάν" Εκ των πραγμάτων θα πρέπει ν' αρκεστούμε σ' ένα αμάλγαμα παλιού και νέου, σε μια υποχρεωτική όσμωση του λιγότερο (διε)φθαρμένου "χθες" με το πλέον ελπιδοφόρο και επαρκές "αύριο". Οι αναλογίες, έχουν βεβαίως την σημασία τους. Όπως και η αποφυγή προκλήσεων η αστόχαστων πειραματισμών. Στο εγχείρημα των "58", εντοπίζει κανείς εύκολα αρκετές περιπτώσεις προσώπων αλλά και πολιτικών (από το υγιές ΠΑΣΟΚ που συμπαρασύρεται στην καταβύθιση του "Κινήματος", αλλά και από την υποσχόμενη ανανεωτική αριστερά που διαφοροποιείται ενεργά από την φοβική ηγεσία της ΔΗΜΑΡ...) που αξίζουν μιας ευκαιρίας και έχουν ρόλο να διαδραματίσουν στην κρίσιμη και πολυπαραγοντική συγκυρία που βιώνουμε. Και σήμερα περισσότερο από ποτέ, έχει τεράστιο νόημα η αποκατάσταση της αριστεράς στις πραγματικές της διαστάσεις, δηλαδή του ανθρωπισμού και της ευαισθησίας, της έγνοιας για την κοινωνία, την εστίαση στον άνθρωπο. Με διακριτές αποστάσεις και από τον απάνθρωπο νεοφιλελευθερισμό και από τον χιμαιρικό νεοκομμουνισμό...
Η πρωτοβουλία για την ανάδειξη μιας ρεαλιστικής και με όραμα κεντροαριστεράς, ιδίως στις σημερινές συνθήκες αξίζει, και το εγχείρημα δικαιούται δοκιμασίας στην πράξη. Υπό την αίρεση ότι προσωπικές φιλοδοξίες και προσωπικές πολιτικές επιβίωσης θα ελεγχθούν αποτελεσματικά μέχρις πλήρους εξαλείψεως τους. Πρόβλημα, πάντως, αποτελεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει επαρκής χρόνος ζύμωσης και παραγωγικής σύγκλισης διαφορετικών θεωρήσεων και προτάσεων, πριν ομογενοποιηθούν, κατά το δυνατόν, και αποτελέσουν πειστική "εναλλακτική", έστω και ως συνεισφορά κυβερνητικής συνεργασίας. Αυτό το εγχείρημα, καλείται να δοκιμασθεί σε βαθιά και άγρια νερά, πριν καλά-καλά βεβαιωθεί ότι ξέρει να κολυμπάει.
Και πολύ φοβάμαι ότι μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας (που πάντως δημοσκοπικά δεν σημειώνει αύξηση, δείχνει να έχει πιάσει οροφή...), ως "κεντροαριστερά"... νέας κοπής εκλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ, που τον "βλέπει" ως μια νέα εκδοχή του πάλαι ποτέ "γοητευτικού" ΠΑΣΟΚ. Και πιστεύει ότι ο εσωτερικός διχασμός του ακόμη και σε καίρια θέματα στρατηγικής, είναι μια.... πολυτέλεια που θα εξαερωθεί σε περίπτωση κατάκτησης της εξουσίας. Και μια τέτοια θεώρηση, σε συνδυασμό με την δικαιολογημένη οργή και απόγνωση του εκλογικού σώματος, δεν επιτρέπει την ψύχραιμη εκτίμηση του τι θα μπορούσε να γίνει στην χώρα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθεί ότι... δεν είναι αυτός που ο κόσμος πιστεύει, αλλά αυτός που ο σκληρός κομματικός πυρήνας του πιστεύει πως είναι και απλώς πριν τις εκλογές θολώνει τα νερά για "ψαρεύει" με μεγαλύτερη επιτυχία...