Εκτός, εντός και επί τα... ποιά, τελικά, η ΔΗΜΑΡ; Εμμένει στον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της (αρκεί οι προϋποθέσεις αυτού του προσανατολισμού να μην συγκρούονται με τα αριστερά στερεότυπά της...), την «ανάγκη για μεταρρυθμίσεις» (αρκεί αυτή η ανάγκη να μην θίγει την «ιερή αγελάδα» της δημοσιοϋπαλληλίας...), θα «εξακολουθήσει να στηρίζει την κυβέρνηση», «όταν το θέμα τεθεί...»-και ποιο θα είναι το θέμα; Υπαρκτό και επείγον, ή αυτό που θα επιλέγει ν' αναδείξει ως θέμα η ΔΗΜΑΡ; Κι' αν τελικά ισχύουν όλα αυτά, γιατί με... ελαφρά πηδηματάκια βγήκε εκτός και δεν παρέμεινε εντός;
Ψήφισε τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, τα επικαιροποιημένα μνημόνια ο κ. Κουβέλης (με κόστος για το κόμμα του) αλλά στύλωσε τα πόδια και απείλησε με ναυάγιο (των πρόωρων εκλογών) την χώρα, γιατί ξαφνικά δεν δέχθηκε την υποχώρηση του Σαμαρά (που 24 ώρες πριν είχε δεχθεί!) να επαναπροσληφθούν μέχρι και 2.000 από τους 2.700 υπαλλήλους της ΕΡΤ προκειμένου να επαναλειτουργήσει προσωρινά η δημόσια ραδιοτηλεόραση, κι επέμεινε αμετακίνητος στην επαναπρόσληψη όλων των υπαλλήλων; Κινδυνεύσαμε, δηλαδή, να πάμε σε πρόωρες εκλογές και να πέσει η χώρα στα βράχια για... 700 υπαλλήλους του δημόσιου τομέα; Μην τρελαθούμε...
«Απλώς», ο κ. Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ των... συνιστωσών (δεν έχει το αποκλειστικό προνόμιο ο ΣΥΡΙΖΑ...).διείδαν πως τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά μας. Και θα χρειάζονταν γενναίες υπερβάσεις για ν' αντιμετωπισθούν- να συμφωνήσουμε: με αβέβαιη κατάληξη. Και δεν το άντεξαν. Υπερίσχυσε το ...DNA της (ελληνικής, κυρίως) Αριστεράς, που της επιβάλλει να αισθάνεται οικεία και ασφάλεια στην αντιπολίτευση, στην άρνηση, την εκ του ασφαλούς κριτική και την μη ανάληψη ευθύνης, παρά στην εξουσία ( έστω με την φόρμα της συγκυβέρνησης) που προϋποθέτει ρεαλισμό και ανάληψη κόστους... Έβλεπε και τις δημοσκοπήσεις και καταθορυβήθηκε. Και προτίμησε να επιστρέψει στην «ασφαλή φωλιά» της αριστεράς, την αντιπολίτευση... ( Σημείωση: η στάση αυτή της ΔΗΜΑΡ, εκ των πραγμάτων θα επηρεάσει και τις εξελίξεις αλλά και την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Καταλαβαίνει ο κόσμος «πόζες» και εμμονές, ας μην αυταπατώνται...).
Μετρήθηκαν, ζυγίστηκαν και βρέθηκαν λίγοι, ΔΗΜΑΡ και Κουβέλης. Δεν τόλμησαν, με το όποιο κόστος και εκλογικούς κινδύνους, να τραβήξουν μέχρι τέλους την θαρραλέα επιλογή τους, πριν από ένα χρόνο. Η τακτική του «μέσα - έξω», που τήρησαν εκόντες άκοντες όλο αυτό το διάστημα, τους εξάντλησε, τους έφθασε στα όριά τους. Και λύγισαν. Βρήκαν μια αφορμή που πίστεψαν ότι τους βόλευε ( την ανόητη και ασχεδίαστη κίνηση Σαμαρά με την ΕΡΤ- σ' ότι αφορά τους τακτικούς ελιγμούς) και υποχώρησαν ατάκτως. Τα «επιχειρήματά» τους, δεν έπεισαν κανέναν, ότι δημιούργησαν όλο αυτό το επικίνδυνο ανακάτεμα για την απασχόληση 700 ανθρώπων στην ΕΡΤ, για λίγους μήνες...
Αντί να μείνουν μαχόμενοι και να πιέζουν προς την κατεύθυνση δημιουργίας μιας ενωμένης, σύγχρονης και ρεαλιστικής κεντροαριστεράς (που την αποζητά εναγωνίως το εκλογικό σώμα) επέλεξαν την άτακτη υποχώρηση, την φυγή με διάφορα μη πειστικά «διότι...». Αποτέλεσμα: πέταξαν στα σκουπίδια τις όποιες προσπάθειες και θυσίες έκαναν ένα ολόκληρο χρόνο, νεκρανάστησαν το ΠΑΣΟΚ και τον ετοιμόρροπο Βενιζέλο, τον ανέδειξαν σε παράγοντα υπευθυνότητας και περιφρόνησης του πολιτικού κόστους (αν και ό ίδιος άλλες σκέψεις και υπολογισμούς κάνει...), εμφανίζουν πιθανή την (αδιανόητη, ένα χρόνο πριν... ) «κεντροδεξιά συσπείρωση», επανέφεραν στο προσκήνιο τα σενάρια και τους φόβους της «ελληνικής ιδιαιτερότητας», μ' ότι αυτό συνεπάγεται για τις έτσι κι' αλλιώς ευαίσθητες σχέσεις μας με τους Ευρωπαίους εταίρους μας-και τις αγορές...
Οι πρόωρες εκλογές, δείχνουν να αποφεύγονται-πρώτα ο Θεός... Ο περιορισμός σε δύο κόμματα της συγκυβέρνησης και η εκ των πραγμάτων ανάγκη νέας προγραμματικής συμφωνίας (που θα περιορίζει και την αλαζονεία Σαμαρά-καιρός να σκεφθεί ν' απαλλαγεί και από τους εμμονικούς συμβούλους του που τον έσυραν στην ανοησία των χειρισμών για την ΕΡΤ...), ίσως αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία (από την οποία η ΔΗΜΑΡ θα μείνει έξω, φευ...) ως πολιτική τάξη αλλά και κοινωνία συνολικότερα ν΄ αφήσουμε πίσω τα επιμέρους και στην πραγματικότητα επουσιώδη. Και να επικεντρωθούμε στα κρίσιμα και επιτακτικά: πως η χώρα από το έρεβος της αναποτελεσματικότητας και της υπανάπτυξης, της μη λειτουργικότητας και παραγωγικότητας, της σαθρής κρατικής υπόστασης θ' αποκτήσει εθνικό όραμα και σχέδιο, πως με έργο (που ΔΕΝ έγινε τα τελευταία τρία χρόνια-ούτε το τελευταίο της συγκυβέρνησης, λόγω εμμονής σε πελατειακές νοοτροπίες...) και αποφασιστικότητα θα πάρουμε τις ευθύνες του μέλλοντος στα χέρια μας. Όλα τα' άλλα, είναι δυστυχώς πολυτέλειες που δεν επιτρέπουν οι συγκυρίες...