Μια άγνωστη όσο και δυσάρεστη ιστορία, αποφάσισε να αποκαλύψει, 50 χρόνια μετά, στους θαυμαστές του ο τραγουδιστής Θέμης Ανδρεάδης.
Ο Θέμης Ανδρεάδης μεσουράνησε στις δεκαετίες ‘60 και ‘70 κυρίως στις μπουάτ με το «Νέο Κύμα» και διέπρεψε στο λεγόμενο «σατιρικό τραγούδι» («Του άντρα του πολλά βαρύ», «Ταρζάν» κλπ).
Σε ανάρτησή του θέλησε να μοιραστεί ένα τροχαίο ατύχημα που του συνέβη τον Ιούλιο του1975 και παραλίγο να τον σκοτώσει.
Ανέβασε μια φωτογραφία και ένα πρωτοσέλιδο από περιοδικό της εποχής που έλεγε «οι τελευταίες φωτογραφίες του Ανδρεάδη πριν από το φοβερό δυστύχημα».
«Αποφάσισα σήμερα λοιπόν, να σας διηγηθώ, δημόσια, τι μου συνέβη μερικές ημέρες μετά απο αυτήν την φωτογράφηση που έγινε στα μέσα του Ιουλίου του 1975» γράφει και διηγείται πως σε ένα ρεπό του από μπουάτ της Πλάκας όπου τραγουδούσε με την Δήμητρα Γαλάνη, τον κάλεσαν να εμφανιστεί στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Εκεί, συνάντησε τον φίλο του, διάσημο ταχυδακτυλουργό Μάικ Λαμάρ - ο οποίος, παρεμπιπτόντως είναι Έλληνας, ονόματι Μάκης Μαντζαβίνος. Αφού έφαγαν σε μια ταβέρνα, επιχείρησαν να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο τους. Ωστόσο, ένας φορτικός πελάτης-θαυμαστής του, που τους αναγνώρισε επέμενε να τους πάει εκείνος με το αυτοκίνητό του. Πλήρωσε το ταξί που είχαν καλέσει ήδη και τους έπεισε να μπουν στο μικρό Autobianchi που διέθετε, επιμένοντας μάλιστα να μπει μπροστά ο Θέμης Ανδρεάδης. Στην διαδρομή δεν πρόσεχε καθόλου και φώναζε στους περαστικούς «ξέρετε ποιόν έχω μαζί μου;» για να κάνει το... κομμάτι του. Το τροχαίο ήταν αναπόφευκτο: Ο οδηγός χτύπησε και διαμέλισε μια ηλικιωμένη που διέσχιζε τον δρόμο. Ο τραγουδιστής υπέστη σοβαρότατα τραύματα: Βαρύτατη εγκεφαλική διάσειση, τα τζάμια από το παρμπρίζ μπήκαν στο μάτι του και του προκάλεσαν προβλήματα όρασης τα οποία δεν ξεπέρασε ποτέ, έσπασε ιγμόρια και μύτη, κόπηκε το πάνω μέρος του χείλους του, έσπασαν τα δόντια του, υπέστη κάταγμα στην κάτω γνάθο, ενώ ένα μεγάλο γυαλί καρφώθηκε 2 πόντους πάνω απο την καρωτίδα του. Έμεινε 25 ημέρες σε θάλαμο ανάνηψης στο νοσοκομείο και μετά από 2,5 μήνες επανήλθε στη δουλειά.
Ο μοιραίος οδηγός επιχείρησε να επικοινωνήσει με τον τραγουδιστή, όμως εκείνος δεν ήθελε να τον δει ποτέ στα μάτια του. Το τραγελαφικό είναι ότι ο εν λόγω οδηγός ήταν νεκροθάφτης στο επάγγελμα...
Δείτε την ανάρτηση του Θέμη Ανδρεάδη:
«Οι τελευταίες φωτογραφίες του''
Ή ο Σκληρός Ιούλιος Μήνας (μου)
Εδώ, είναι το περιοδικό ‘’Φαντάζιο’’ που με έχει εξώφυλλο και κάτω απο την φωτογραφία μου γράφει ‘’οι τελευταίες φωτογραφίες του πρίν απο το φοβερό δυστύχημα’’...
Μετά απο 49 χρόνια -επειδή με ρωτάτε συνέχεια τι έγινε- αποφάσισα σήμερα λοιπόν, να σας διηγηθώ, δημόσια, τι μου συνέβη μερικές ημέρες μετά απο αυτήν την φωτογράφηση που έγινε στα μέσα του Ιουλίου του 1975.
Τότε (στα25) τραγουδούσα στην μπουάτ ‘’Ρήγας’’ στη Πλάκα μαζί με την αγαπημένη μου Δήμητρα Γαλάνη.
Σε ένα Δευτεριάτικο ρεπό με είχαν κλείσει να τραγουδήσω με την ορχήστρα μου σε ένα κέντρο διασκέδασης στο Ηράκλειο της Κρήτης... ''Αρπαχτή'' το λέγαμε τότε...
Δευτέρα 28 Ιουλίου το μεσημέρι πετούσαμε για το Ηράκλειο.Μας είχαν κλείσει για να διανυκτερεύσουμε σε ένα ‘’μπαγκαλόουζ’’ στα περίχωρα του Ηρακλείου. Φτάσαμε εκεί το απογευματάκι και πήγαμε στα δωμάτια μας. Κάποια στιγμή χτυπάει η πόρτα και ανοίγω και βλέπω τον -παιδικό μου φίλο που μεγαλώσαμε μαζί στην Καλλιθέα- Μάικ Λαμάρ κατά κόσμο Μάκη Μαντζαβίνο, ο οποίος ήταν ταχυδακτυλουργός και εργαζόταν μαζί με τον πατέρα του, σε κάποιο αναψυκτήριο της περιοχής. Έμαθε οτι θα πήγαινα εκεί και ήρθε να με βρεί.
Αφου είπαμε τα δικά μας τον ρώτησα άν υπάρχει κάποια ταβέρνα να πάμε να φάμε. Αυτός ήξερε μία που είχε φρέσκα ψάρια και καλέσαμε ένα ταξί να μας πάει μαζί και μέ τον μπασίστα μου τον Νίκο τον Μητσόπουλο (αείμνηστο πιά).. Ηταν αρκετα μακρυά.
Μπαίνοντας στην ταβέρνα, σε μιά γωνιά μόνος του, έτρωγε ένας τύπος ο οποίος με το που τον είδα μου προξένησε μεγάλη αποστροφή. Δυστυχώς, ήταν γνωστός του Λαμάρ και με μεγάλη επιμονή λόγω του ότι κολακεύτηκε σφόδρα που με γνώρισε, μας επέβαλε κυριολεκτικά να καθήσουμε μαζί του.Τέλος πάντων,φάγαμε και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε αλλά αυτός επέμενε να μας πάει με το αυτοκίνητό του εκεί που μέναμε. Απόλυτα και επικίνδυνα φορτικός. Του είπα ευχαριστώ αλλά περιμένει το ταξί μας απ’ έξω, αυτός ανένδοτος πήγε και πλήρωσε το ταξί και επέμενε να μας πάει.Το αυτοκίνητό του ήταν ένα κωλο οτομπιάνκι τριθέσιο και εγώ απο ένστικτο θέλεις, πήγα να καθίσω πίσω. Όχι, λέει, θα καθίσει ένας Θέμης Ανδρεάδης πίσω;;; Μπροστά!Τι να κάνω... κάθισα μπροστά στη θέση του συνοδηγού.
Τότε δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας. Στην διαδρομή αυτός ο Μαλάκας σταματούσε στο δρόμο όπου έβλεπε κόσμο ή κορίτσια και φώναζε ‘’ξέρετε ποιόν έχω μαζί μου’’
Μιλάμε για μεγάλο μαλάκα. Εμείς και εγώ συγκεκριμένα είχαμε τρελαθεί με τον μαλάκα. Βρε προχώρα του λέγαμε, και αυτός οδηγούσε και με ένα χαζοχαρούμενο ύφος κοίταζε κι εμένα...
Βγήκαμε στον επαρχιακό δρόμο και ήταν σούρουπο.Τότε ξαφνικά πριν προλάβω να αντιληφθώ τίποτα, ένα πολύ δυνατό χτύπημα ΜΠΑΑΑΑΜ και... ΣΚΟΤΑΔΙ...
Όταν μετά απο 25 μέρες που ήμουν σε θάλαμο ανανήψεως καθώς είχα πάρει τον δρόμο για το Μεγάλο Θάμπος και κατόπιν στην εντατική του πρώην ‘’Ρυθμιστικού’’ -‘’Γεννηματά’’ σήμερα, -καθότι ο κυρ- Πέτρος αποφάσισε να με στείλει πίσω- όπου με έφεραν με έκτακτη πτήση απο την Κρήτη, ξύπνησα με το χέρι του αείμνηστου πατέρα μου (4ηφωτο), -τον οποίον είχα αφήσει με μαύρα μαλλιά και τον είδα όταν ξύπνησα με κάτασπρα- και είδα ‘οτι βρισκόμουν σε μιά πολύ άσχημη κατάσταση..(2η φωτο απο την Ελευθεροτυπία). Ρωτησα τι έγινε... Λοιπόν, καθώς πηγαίναμε στο δρόμο, μιά γιαγιά μαυροφορεμένη αντί να περάσει τον δρόμο απο την υπόγεια διάβαση προσπάθησε να τον διασχίσει απο πάνω έτσι ο μαλάκας μη προσέχοντας τον δρόμο γιατί κοίταζε συνέχεια εμένα, την παρέσυρε με ταχύτητα μεγάλη και την έφερε διαμελίζοντάς την στο παρμπρίζ -που σημειωτέον τα τζάμια δεν γίνονταν ρύζι αλλά τρίπλεξ πολύ επικίνδυνα - πάνω μου...
Βαρύτατη εγκεφαλική διάσειση -μια εβδομάδα σε θάλαμο ανάνηψης- μου τρύπησε κυριολεκτικά το αριστερό μου μάτι -όπου έκανα τρείς εγχειρήσεις την μία στην Ζυρίχη, και που ποτέ δεν επανήλθε στην προτέρα κατάστασή του με 3/10 όρασης και σε μία τελευταία εξέταση με Lazer ο γιατρός μου ''είδε'' 3 μικρά κομμάτια γυαλί στον βυθό του ματιού μου- με σπασμένα ιγμόρια και μύτη , κομμένο το πάνω δεξί μέρος του χείλους μου όπου μου έγιναν τρείς πλαστικές επεμβάσεις, πολλά σπασμένα δόντια(70 κομμάτια βγάλαν απο τα ούλα μου), κάταγμα στην κάτω δεξιά γνάθο και ένα μεγάλο γυαλί καρφωμένο 2 πόντους πάνω απο την καρωτίδα μου...
Παιζόταν αν θα ζήσω.
Εζησα όμως!
Ακόμα, 49 χρόνια μετά, ακόμα ταλαιπωρούμαι και κάθε φορά που αναφέρομαι σ ́αυτό, συννεφιάζω...
Είναι κι άλλες περίεργες καταστάσεις που έγιναν τότε, αλλά θα αναφερθώ κάποια άλλη φορά σ ́αυτές.
Σημειωτέον ότι κανείς απο τους υπόλοιπους επιβάτες δεν έπαθε απολύτως τίποτα.
Η αγάπη μου για την Ζωή και το Πάθος μου για το τραγούδι με έκαναν μετά απο δυόμισυ μήνες να αποκαταστήσω σε μεγάλο μέρος την εμφάνισή μου και τον Οκτώβριο του ’75, να αρχίσω τις εμφανίσεις μου στο πλευρό της Βίκυς Μοσχολιού και να μπώ παράλληλα στο στούντιο για την ηχογράφηση του δίσκου μου ‘’ο πρωταθλητής’’
Το κλού της υπόθεσης το άφησα για το τέλος.
Όπως μου είπαν οταν ρώτησα μετά, ποιός και τι ήταν αυτός ο Μαλάκας, τι επάγγελμα έκανε νομίζετε;;;
Νεκροθάφτης!!! Ναι...
Επιδίωξε να με συναντήσει όταν έγινα καλά, αλλά του είπα ότι δεν θέλω να τον ξαναδώ ποτέ άλλοτε στην ζωή μου.
Ηταν τελικά, ναι, οι τελευταίες φωτογραφίες που φωτογραφιζόμουν αρτιμελής στο περιοδικό ‘’Φαντάζιο’’ τον Ιούλιο του 1975.
Τα ΜΜΕ της εποχής με πολιορκούσαν τότε, για σκανδαλοθηρικούς λόγους, αλλά εγώ ποτέ δεν μίλησα γι αυτό.
Σήμερα το κάνω για πρώτη φορά.
Υ.Γ Μιά περίεργη συγκυρία με θέλει να έχω άσχημα συμβάντα τον Σκληρό Μήνα Ιούλιο.
Τον Ιούλιο του '81, 28 πάλι του μηνός έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία 59 χρονών απο την επάρατο.(φωτο4)
Τον Ιούλιο 28 (!) πάλι του 2012 παραλίγο να χάσω κι εγώ την ζωή μου απο την επάρατο (φωτό 3).
Ευτυχώς για μιά ακόμη φορά την σκαπούλαρα και...
θα τον ''αποδομήσω'' ξορκίζοντας τον αυτόν τον μήνα τον Σκληρό. Πως;
Ευγνώμων στην Ζωή, που με θέλει παρόντα!».