Η ιστορία της Ελένα είναι μια αφήγηση για τον χρόνο, την απώλεια και τις δεύτερες ευκαιρίες που προσφέρει η ζωή.
Πολλά είχαν αλλάξει στην ζωή της Ελένα μέχρι εκείνο το πρωί που στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη. Η εικόνα που της δεν θύμιζε σε τίποτα τη νεαρή κοπέλα των φοιτητικών της χρόνων: ρυτίδες, σκιές κάτω από τα μάτια, το σώμα της δεν ήταν το ίδιο από τότε που ήταν νέα.
Η ζωή της είχε σημαδευτεί από ένα δύσκολο διαζύγιο, τρεις γέννες, αλλά και από απογοητεύσεις που έσβησαν τη φρεσκάδα της.
Η Ελένα, λάτρης της ποίησης, θυμήθηκε τότε ένα στίχο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε από τους «Σονέτους στον Ορφέα». «Το κορίτσι έφυγε», σκέφτηκε μελαγχολικά, αναγνωρίζοντας πως η εικόνα της νεότητας είχε χαθεί.
Μία φράση της ψυχολόγου που λειτούργησε σαν σπίθα
Στη συνεδρία με την ψυχολόγο της, μίλησε για τους φόβους και την αίσθηση απώλειας. Η απάντηση ήταν απλή αλλά αποκαλυπτική: «Η εξωτερική νεότητα μπορεί να χαθεί, αλλά η λάμψη στα μάτια και το χαμόγελο ποτέ. Μπορεί να σβήσουν, αλλά είναι δυνατόν να τα ξαναβρείς».
Αυτή η φράση λειτούργησε σαν σπίθα. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, η Ελένα θυμήθηκε έναν έρωτα της εφηβείας της. Έναν συμμαθητή, τον Πέτρο, με γαλάζια μάτια και χαμόγελο που είχε χαραχθεί στη μνήμη της. «Αυτή τη στιγμή λάμπουν τα μάτια σου», της είπε η θεραπεύτρια, διαπιστώνοντας τη δύναμη που είχε ακόμη η ανάμνηση.
Η ιστορία με τον Πέτρο
Η ιστορία με τον Πέτρο είχε μείνει ημιτελής. Στα δεκαέξι τους, έγιναν ζευγάρι σε ένα νεανικό πάρτι, με αθώες εξομολογήσεις και πρώτα φιλιά. Όμως η οικογένεια του Πέτρο μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και η απόσταση έβαλε τέλος στη σχέση. Οι επιστολές που αντάλλαξαν τότε δεν στάθηκαν αρκετές για να νικήσουν τον χρόνο.
Δεκαετίες αργότερα, με την ενθάρρυνση μιας φίλης, η Ελένα πήρε το θάρρος να τον αναζητήσει μέσω Facebook. «Οι μεγάλοι ακόμη χρησιμοποιούμε το Facebook», σχολιάζει σήμερα γελώντας.
Μπροστά της εμφανίστηκε ένας άνδρας αλλαγμένος από τον χρόνο, με λιγότερα μαλλιά και περισσότερες ρυτίδες, αλλά με τα ίδια μάτια που κάποτε την είχαν γοητεύσει. Μέτρησε ως το τρία και πάτησε το κουμπί «Αίτημα φιλίας».
Ακολούθησαν τρεις μήνες επικοινωνίας. Ο Πέτρο τη θυμόταν καλά, χάρηκε που την ξαναβρήκε και της αποκάλυψε ότι θα επισκεπτόταν το Μπουένος Άιρες. Όταν συναντήθηκαν, η Ελένα ένιωσε σαν να γυρίζει πίσω στον χρόνο.
«Χάρη σε αυτόν η λάμψη στα μάτια μου έχει επιστρέψει»
«Ήταν μαγικό», λέει σήμερα. «Υπάρχουν κεφάλαια στη ζωή που μένουν ανοιχτά. Υπάρχουν λέξεις που δεν ειπώθηκαν, φιλιά που δεν δόθηκαν, πάθη που περιμένουν να εκδηλωθούν. Είμαστε τυχεροί όταν μπορούμε να κλείσουμε αυτούς τους λογαριασμούς».
Ο Πέτρο επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ελένα παρέμεινε στην Αργεντινή. Δεν υπήρξαν ριζικές αποφάσεις, ούτε παράτολμες αλλαγές ζωής. Αντίθετα, κράτησαν ζωντανή μια τρυφερή επικοινωνία, μακριά από υποσχέσεις και προσδοκίες.
«Θα μείνει πάντα στην καρδιά μου ως ένας ιδανικός έρωτας», αναγνωρίζει η Ελένα. «Δεν περάσαμε μαζί σαράντα χρόνια χαράς και πόνου. Γι’ αυτό μπορέσαμε να κοιταχτούμε σαν να μην είχε περάσει ο χρόνος. Και, κυρίως, χάρη σε αυτόν ξαναβρήκα τη λάμψη στα μάτια μου».