Σε ένα απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του πρίγκιπα Χάρι, με τίτλο «Spare», αποκαλύπτεται για πρώτη φορά πώς έζησε ξανά τις τελευταίες στιγμές της μητέρας του, πριγκίπισσας Νταϊάνα.
Ενώ παρακολουθούσε τον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ράγκμπι του 2007 στο Παρίσι, ο τότε 23χρονος Χάρι πέρασε με αυτοκίνητο από το ίδιο τούνελ όπου έχασε τη ζωή η μητέρα του, πριγκίπισσα Νταϊάνα, 10 χρόνια πριν.
Στο νέο βιβλίο του, που θα κυκλοφορήσει στις 10 Ιανουαρίου, ο Χάρι μιλά για τον έντονο πόνο που ένιωσε σε αυτόν τον αποχαιρετισμό της μητέρας του.
Το «People» αποκάλυψε το απόσπασμα από το βιβλίο όπου ο Χάρι περιγράφει πώς πέρασε από το τούνελ, σε αυτοκίνητο που ταξίδευε με την ίδια ταχύτητα με την οποία οδηγούσε το όχημα της Νταϊάνα ο σοφέρ της, όταν σκοτώθηκε.
Ακολουθεί το απόσπασμα από το βιβλίο του πρίγκιπα Χάρι
«Το Παγκόσμιο Κύπελλο μου έδωσε έναν οδηγό, και την πρώτη μου νύχτα στην Πόλη του Φωτός τον ρώτησα αν γνώριζε το τούνελ όπου η μητέρα μου… Κοίταξα τα μάτια του, στον καθρέφτη, να μεγαλώνουν. Το τούνελ λέγεται Pont de l' Alma, του είπα. ''Ναι, ναι''. Το ήξερε. ''Θέλω να το περάσω''. ''Θέλετε να περάσετε από το τούνελ;''. ''Με 65 μίλια την ώρα, για την ακρίβεια''. ''Εξήντα πέντε;''. ''Ναι''.
Την ακριβή ταχύτητα που υποτίθεται ότι είχε το αυτοκίνητο της μητέρας μου, σύμφωνα με την αστυνομία, τη στιγμή της σύγκρουσης. Όχι 120 μίλια την ώρα, όπως ανέφερε αρχικά ο Τύπος.
Ο οδηγός κοίταξε τη θέση του συνοδηγού. Ο Μπίλι τού έγνεψε σοβαρά. Ας το κάνουμε. Ξεκινήσαμε, διασχίζοντας την κίνηση, περνώντας δίπλα από το Ritz, όπου η μαμά είχε το τελευταίο της γεύμα, με τον φίλο της, εκείνο το βράδυ του Αυγούστου. Μετά φτάσαμε στην αρχή του τούνελ. Περάσαμε πάνω από το χείλος στην είσοδο του τούνελ, το σημείο που υποτίθεται ότι οδήγησε τη Mercedes της να ξεφύγει από την πορεία της.
Αλλά το χείλος δεν ήταν τίποτα. Μετά βίας το νιώσαμε. Καθώς το αυτοκίνητο έμπαινε στο τούνελ, έγειρα προς τα εμπρός, είδα το φως να αλλάζει και τις τσιμεντένιες κολόνες να τρεμοπαίζουν. Τις μέτρησα, μέτρησα τους χτύπους της καρδιάς μου και σε λίγα δευτερόλεπτα βγήκαμε από την άλλη πλευρά.
Κάθισα πίσω. Ήσυχα, είπα: Αυτό είναι όλο; Δεν είναι τίποτα. Μόνο μια ευθεία σήραγγα. Πάντα φανταζόμουν τη σήραγγα ως ένα ύπουλο πέρασμα, επικίνδυνο, αλλά ήταν ένα σύντομο, απλό τούνελ.
Δεν υπάρχει λόγος να πεθάνει κανείς ποτέ μέσα του. Ο οδηγός και ο Μπίλι δεν απάντησαν. Κοίταξα έξω από το παράθυρο: ''Πάλι''. Ο οδηγός με κοίταξε. ''Πάλι;''. ''Ναι. Σας παρακαλώ''. Ξαναπεράσαμε. ''Αρκετά. Σας ευχαριστώ''.
Ήταν μια πολύ κακή ιδέα. Είχα πολλές κακές ιδέες στα 23 μου χρόνια, αλλά αυτή ήταν μοναδικά κακοσχεδιασμένη. Κατά βάθος, ήλπιζα να ένιωθα σε αυτό το τούνελ αυτό που ένιωθα όταν η JLP μου έδωσε τους φακέλους της αστυνομίας, δηλαδή δυσπιστία και αμφιβολία. Ωστόσο, εκείνη ήταν η νύχτα που χάθηκαν όλες οι αμφιβολίες.
Είναι νεκρή, σκέφτηκα. Θεέ μου, έχει πραγματικά φύγει για τα καλά. Νόμιζα ότι η οδήγηση στο τούνελ θα έφερνε ένα τέλος ή σύντομη διακοπή στον πόνο, στη δεκαετία του αβάσταχτου πόνου. Αντίθετα, έφερε την έναρξη του δεύτερου μέρους του πόνου».