H 64χρονη Λίζα Λα Βάλε μετά το διαζύγιό της μετακόμισε από το Νιου Τζέρσεϊ στο Παρίσι, το 2018, και σήμερα ζει στην Μπρέσια της Ιταλίας.
Μιλώντας στο Businness Insider περιέγραψε τη ζωή της στην Ευρώπη, με την πρώτη της εμπειρία στο εξωτερικό να είναι η Αθήνα στα 24 της χρόνια, όπου έμεινε δύο χρόνια.
«Έκανα το τελευταίο εξάμηνο των σπουδών μου στην Αθήνα και μου άρεσε τόσο πολύ, που αποφάσισα να μείνω. Έμεινα τελικά για δύο χρόνια. Αργότερα γύρισα στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκα στο Νιου Τζέρσεϊ. Παντρεύτηκα, δημιούργησα οικογένεια, ξεκίνησα σταδιοδρομία ως σύμβουλος εξόριστων και ταξίδευα συχνά λόγω δουλειάς» είπε.
«Μετά το διαζύγιο, κοίταξα τη ζωή μου μπροστά»
Η Λίζα στην αφήγησή της ανέφερε πως μαζί με τον πρώην σύζυγό της είχαν πάντα όνειρο να ζήσουν στην Ευρώπη, όταν μεγάλωναν τα παιδιά τους.
Τελικά, οι δρόμοι τους χώρισαν, αλλά η ίδια το πήρε απόφαση στα 57 της.
«Μετά το διαζύγιο, κοίταξα τη ζωή μου μπροστά και είπα πως δεν ήθελα να περάσω τις επόμενες δεκαετίες στο Νιου Τζέρσεϊ. Δεν ήθελα να ανησυχώ για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ούτε να παλεύω συνεχώς για να αντεπεξέλθω στο υψηλό κόστος ζωής. Έτσι, το 2018, στα 57, αποφάσισα να κάνω το όνειρο πραγματικότητα και έκλεισα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το Παρίσι» περιέγραψε.
«Έχω ζήσει στην Ευρώπη οκτώ χρόνια, πρώτα στη Γαλλία και τώρα στην Ιταλία. Η μετακόμιση σε μια νέα χώρα είναι πάντα συναρπαστική, αλλά είναι διαφορετικό να το κάνεις στα νιάτα σου και διαφορετικό σε μεγαλύτερη ηλικία. Στα 20 μου αφέθηκα πλήρως στην ελληνική κουλτούρα και ένιωθα πως "έγινα μία από αυτούς". Τώρα, ως ώριμη γυναίκα, ήρθα στην Ευρώπη για να αναπνεύσω, να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου και να δω τι μπορώ να καταφέρω» είπε η Αμερικανίδα υπήκοος.
Το Παρίσι δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες
Με το Παρίσι, πάντως, δεν ενθουσιάστηκε...
«Όταν έφτασα το 2018 στο Παρίσι, πολλές φορές δεν πίστευα ότι ήμουν εκεί. Θυμάμαι να περνάω τη γέφυρα Pont Neuf και να συγκινούμαι από την ομορφιά. Όμως μέσα σε λίγους μήνες η μαγεία ξεθώριασε. Κάποιες χώρες προωθούν πολύ καλά την “εικόνα” τους, όπως το αμερικανικό όνειρο ή το ρομαντικό Παρίσι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αντικατοπτρίζει την αλήθεια. Τελικά, κατάλαβα ότι η καθημερινότητα στη Γαλλία και οι άνθρωποί της δεν διαφέρουν από άλλα μέρη. Η εξωραϊσμένη εικόνα που βλέπουμε σε σειρές όπως το ''Emily in Paris'' δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα και φυσικά δεν μοιάζουν όλοι με την Τζέιν Μπίρκιν» περιέγραψε με θλίψη.
«Αυτό που με εξάντλησε περισσότερο ήταν ο διάχυτος κυνισμός. Το Παρίσι πολλές φορές έμοιαζε σαν κλειστή λέσχη, στην οποία δεν ήμουν ευπρόσδεκτη. Το να δημιουργείς νέες φιλίες στο εξωτερικό μπορεί να είναι πολύ δύσκολο. Εγώ είμαι ανοιχτή σε όλους, αλλά ξέρω ότι δεν ισχύει το ίδιο για όλους, και για πολλούς η εξορία μπορεί να είναι εξαιρετικά μοναχική» είπε για τους Παριζιάνους.
«Έμεινα τέσσερα χρόνια στο Παρίσι και γενικά είχα μια καλή ζωή. Έκανα στενούς φίλους και απόλαυσα τη διδασκαλία στα σχολεία όπου εργάστηκα. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν ένιωσα πως ήταν ο τόπος στον οποίο θα ήθελα να μείνω για πάντα» πρόσθεσε.
Στην Ιταλία νιώθω πραγματικά σαν στο σπίτι μου
Από το Παρίσι μετακόμισε στην Ιταλία, όπου εκεί είδε τη θετική πλευρά τού να ζεις στην Ευρώπη.
«Μετακόμισα στην Μπρέσια το 2021, όταν βρήκα δουλειά ως καθηγήτρια αγγλικής λογοτεχνίας σε διεθνές λύκειο. Ήταν πριν πάρω πρόωρη σύνταξη. Τότε δούλευα περίπου 20 ώρες την εβδομάδα και κέρδιζα γύρω στα 1.500 δολάρια τον μήνα. Είναι πολύ πιο εύκολο να μετακινηθείς στο εξωτερικό όταν έχεις ήδη εργασία. Η οικονομική ασφάλεια, το κοινωνικό δίκτυο και πολλές φορές η εξασφαλισμένη στέγη κάνουν το ρίσκο πολύ πιο διαχειρίσιμο. Είμαι τρίτης γενιάς Ιταλίδα. Οι παππούδες μου έφυγαν από την Ιταλία για μια καλύτερη ζωή στην Αμερική. Είναι ειρωνικό ότι έναν αιώνα μετά έκανα το αντίστροφο ταξίδι» είπε αρχικά.
«Η Μπρέσια, ανάμεσα στο Μιλάνο και τη Βερόνα, δεν έχει την αναστάτωση του τουριστικού Νότου και, πέρα από το ιστορικό κέντρο, είναι μοντέρνα και θυμίζει περισσότερο βορειοευρωπαϊκή πόλη.
Μετά από χρόνια που έβλεπα τη ''ρομαντική'' εικόνα της Ευρώπης με τα καλντερίμια και τα φαναράκια, τώρα χαίρομαι που ζω σε ένα σύγχρονο, άνετο και πλήρως ανακαινισμένο διαμέρισμα. Το σπίτι μου έχει μεγάλο σαλόνι, κουζίνα, μπάνιο, ευρύχωρο διάδρομο με μεγάλα παράθυρα, μεγάλη κρεβατοκάμαρα και βεράντα. Μοιάζει με δωμάτιο ξενοδοχείου, αλλά το ενοίκιό μου είναι μόλις 550 ευρώ.
Στο Παρίσι πλήρωνα 1.200 δολάρια τον μήνα και έπρεπε να δουλεύω εξαντλητικά. Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που έφυγα. Στην Μπρέσια μπορώ να αποταμιεύω και νιώθω ότι οι άνθρωποι με αγκαλιάζουν, σε αντίθεση με το Παρίσι, όπου είχα συνεχές άγχος» πρόσθεσε, κάνοντας μια σύγκριση με τη ζωή στη Γαλλία.
«Είναι σαν να έχει αλλάξει η ίδια μου η φύση»
«Είναι σημαντικό να ακολουθεί κανείς τα όνειρά του, αλλά χρειάζεται προετοιμασία. Η μετανάστευση δεν είναι πάντα εύκολη και συχνά οι προσδοκίες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα» προειδοποιεί.
«Παρότι η Ευρώπη μου πρόσφερε αυτό που ήθελα, καλή συγκοινωνία, αξιόπιστο σύστημα υγείας, ποιοτικό φαγητό και ευγένεια, είναι διαφορετική από εκείνη που γνώρισα στην Αθήνα το 1984 και χρειάστηκε χρόνος για να προσαρμοστώ. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω ότι ζω υπέροχα. Είμαι πλέον συνταξιούχος και λαμβάνω παροχές εδώ και δύο χρόνια, οπότε δουλεύω μόνο μερικώς. Τα έσοδά μου δεν είναι πολλά, αλλά επειδή το κόστος ζωής είναι χαμηλότερο, η καθημερινότητα είναι πιο εύκολη. Δεν αισθάνομαι την οικονομική πίεση που θα είχα στις ΗΠΑ. Πραγματικά, νιώθω σαν να έχει αλλάξει η ίδια μου η “δομή”. Μακάρι να είχα μετακομίσει νωρίτερα, αλλά τότε είχα ευθύνες. Τώρα όχι. Όταν επιστρέφω στην Αμερική, αισθάνομαι οικειότητα, αλλά όχι νοσταλγία. Δεν σκέφτομαι αν έκανα λάθος επιλογή, αντίθετα, κάθε επίσκεψή μου επιβεβαιώνει ότι πήρα τη σωστή απόφαση».