Ο (οικολόγος) αντιδήμαρχος του Παρισιού David Belliard έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα Libération, για τη σειρά Emily in Paris, εξηγώντας γιατί, κατά τη γνώμη του, «προωθεί συντηρητικές αξίες» και ξεχνάει το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, η αμερικανική σειρά, με πρωταγωνίστρια τη Lilly Collins, εμφανίζει «την εικόνα ενός αμετάβλητου Παρισιού, μιας Disneyland, που περιορίζεται στο κέντρο όπου κατοικούν μόνον οι πιο πλούσιοι άνθρωποι, με ολόιδια και αναλλοίωτη αρχιτεκτονική κληρονομιά. Με λίγα λόγια, είναι ένα Ινσταγκραμικό Παρίσι, με άψογα χρώματα και ιδανικά πλάνα».
Ας σημειωθεί ότι η σειρά «Emily in Paris» έκανε πρεμιέρα στο Netflix το 2020 και πριν από ένα μήνα άρχισε να προβάλλεται και η τρίτη σεζόν. Παρουσιάζει την ιστορία μιας νεαρής Αμερικανίδας, η οποία μετακομίζει στο Παρίσι για δουλειά σε γραφείο δημοσίων σχέσεων και ανακαλύπτει τις πολιτισμικές διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες και τους ανθρώπους.
Γράφει ο David Belliard στο άρθρο, με τίτλο «Emily in Paris στην πρωτεύουσα που αρνείται την κλιματική αλλαγή»
«Στη διάρκεια των εορτών πολλοί από εμάς στρωθήκαμε μπροστά στο Emily in Paris, παρακολουθήσαμε με κάποια απόλαυση τις αισθηματικές περιπέτειες της νεαρής Αμερικανίδας, και οργιστήκαμε με τα στερεότυπα που προωθεί. Θαυμάσαμε ένα φαντασιακό Παρίσι, με πειραγμένα χρωματικά φίλτρα. Η τεράστια επιτυχία της σειράς οφείλεται εξάλλου εν πολλοίς σε αυτή την αστική καρικατούρα, όπου βλέπεις τον Πύργο του Άιφελ σε κάθε γωνία του δρόμου και όπου η γαλλική πρωτεύουσα μοιάζει σαν παγκόσμια σκηνή όμορφων ρομάντζων όλου του κόσμου. Και αυτό, σαν να ισχύει για την αιωνιότητα.
»Γιατί, κατά βάθος, αυτό που μας αποκαλύπτει η Emily μέσα από τις περιπλανήσεις της, είναι η εικόνα ενός αμετάβλητου Παρισιού, μιας Disneyland, που περιορίζεται στο κέντρο όπου κατοικούν μόνο οι πιο πλούσιοι άνθρωποι με ολόιδια και αναλλοίωτη αρχιτεκτονική κληρονομιά. Με λίγα λόγια, είναι ένα Ινσταγκραμικό Παρίσι με άψογα χρώματα και ιδανικά πλάνα.
Στην αμερικανική σειρά, το Παρίσι είναι μια πόλη χωρίς πλαίσιο και χωρίς προβλήματα. Είναι απολαυστικό από τον καναπέ, ωστόσο στην πραγματικότητα -και αντίθετα από όσα λένε ορισμένοι συντηρητικοί και θιασώτες της αστικής ακινησίας που θέλουν ένα ιδεώδες Παρίσι αλά Netflix-, αυτό το παραμύθι δεν είναι ούτε επιθυμητό, ούτε βιώσιμο.
Το Παρίσι της Emily έχει ένα σωρό λάθη, με πρώτο το γεγονός ότι έσβησε εντελώς το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Αυτό το πρόβλημα είναι μπροστά μας, βαραίνει εμάς αλλά και το μέλλον της γαλλικής πρωτεύουσας.
Γνωρίζουμε ότι το Παρίσι, όπως όλες σχεδόν οι μητροπόλεις του κόσμου, δεν έχουν προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της κλιματικής αλλαγής. Και ότι αν δεν θέλουμε να το αφήσουμε στους πλουσιότερους (οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να δραπετεύουν σε περιόδους καύσωνα) θα πρέπει να ξαναδούμε όλο τον τρόπο οργάνωσής του.
Το Παρίσι είναι σήμερα σχεδόν παραδομένο στα αυτοκίνητα και έχει πολλή υγρασία που δεν επιτρέπει να ζεις σε υψηλές θερμοκρασίες. Οι κλιματικές επιπτώσεις απαιτούν να κάνουμε ριζικές επιλογές και να επιβάλλουμε περιορισμούς, που απουσιάζουν εντελώς από τη σειρά».
[Το άρθρο συνεχίζει με προτάσεις για λεωφορεία, ποδηλατοδρόμους, μονώσεις στις στέγες, σοφίτες, δενδροφύτευση].
«Το στοίχημα, αν θέλουμε να διατηρήσουμε την ταυτότητα των πόλεων, είναι να επανακαθορίσουμε τα κριτήρια του ωραίου και της συντήρησης της ιστορικής τους κληρονομιάς, η οποία δεινοπαθεί από το κλιματικό σοκ το οποίο υφιστάμεθα.
Το Παρίσι, όπως και όλες οι πόλεις, πρέπει να ξεφύγουν από τη νοσταλγία των στερεότυπων και να επινοήσουν μια νέα αισθητική συνοχή, προσαρμοσμένη σε έναν κόσμο που αλλάζει. Πρόκειται για μείζονα ζητήματα και ερωτήματα ώστε σε δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια τα παιδιά και τα εγγόνια μας να μπορούν κι αυτά να απολαύσουν τις νέες περιπέτειες της Emily, σε ένα Παρίσι όπου θα μπορούμε ακόμα να ζούμε και να χαιρόμαστε τη μοναδική ιστορική του κληρονομιά».