«Γκρούπι» του Βασίλη Καζούλη, υπήρξε η Φωτεινή Δάρρα, όταν ήταν μικρή, όπως η η ίδια το αποκάλυψε, πριν λίγες μέρες στο Φεστιβάλ Αμαρουσίου.
Είπε μάλιστα (αστειευόμενη προφανώς), πως το περίφημο τραγούδι «Φανή», νόμιζε πως ο Καζούλης το έχει γράψει για εκείνη: «Είχα την αίσθηση πάντα, όταν τραγουδούσε τη Φανή ότι τη λέει για εμένα… Φωτεινή… Φανή… δεν μπορεί…για μένα το λέει».
Ο Βασίλης Καζούλης, ανεβαίνοντας χαμογελαστός στη σκηνή για να πει το τραγούδι, της είπε: «Για σένα!». Πλάκα έκανε βέβαια, αφού δεν βγαίνουν τα χρόνια. Η Δάρρα, ήταν νήπιο το 1986, όταν γράφτηκε το τραγούδι. Πάντως, κάνοντας έξυπνο χιούμορ και οι δύο, συνέχισαν τραγουδώντας σε σχεδόν ρυθμό ροκ εν ρολ, ζωντανεύοντας ξανά την Φανή, όπως την εμπνεύστηκε, ο εξαιρετικός τραγουδοποιός, Βασίλης Καζούλης.
Ποια ήταν αλήθεια η Φανή;
Διάφορα έχουν γραφτεί μέχρι τώρα – όπως ότι ήταν μια καλλονή από την Ρόδο, ότι την ερωτεύτηκε παράφορα όταν ήταν φοιτητής ο Καζούλης, ότι της έκανε άπειρες προτάσεις γάμου και άλλα πολλά. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει.
Όπως ο Καζούλης μας είπε «καμία από όλες τις ιστορίες που λένε δεν είναι αληθινή. Υπήρξε ένα πρόσωπο βέβαια, που στο τραγούδι γίνεται η Φανή. Δεν σημαίνει όμως πως ήταν και το αληθινό της όνομα. Όταν γράφω ένα τραγούδι δεν αναφέρομαι αυστηρά σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Δεν είναι απόλυτα περιγραφικό το τραγούδι. Μπαίνουν και άλλες εικόνες, και κυρίως η φαντασία. Όταν γράφω, ζητούμενο είναι να βγει κάτι αυθόρμητα και εκ βαθέων».
Έχει καλλιτεχνικά δίκιο σε αυτό που λέει ο Βασίλης Καζούλης. Ο καλλιτέχνης δεν καταγράφει ξερά την πραγματικότητα, την μετασχηματίζει. Άλλωστε το τραγούδι αυτό, επεκτείνεται και αγγίζει την κάθε «Φανή» που κάποτε όλοι συναντήσαμε, δηλαδή έναν ανεκπλήρωτο έρωτά μας.
Καθώς κι εσύ τραγουδάς, βλέπεις το πρόσωπο που κάποτε αγάπησες με πάθος. Και θυμάσαι που δεν μπόρεσες να την κρατήσεις. Δεν την λένε μόνο Φανή. Τη λένε Μαρία, Άννα, Κατερίνα, Αλέξια… Ανάλογα με τον ακροατή, έχει πολλά ονόματα, αυτό το κορίτσι.
Η μεγάλη τέχνη του Καζούλη είναι πως δεν έφτιαξε ένα τραγούδι σπαραξικάρδιο. Το τραγούδι αυτό αν και μιλά για χωρισμό, δεν σου προκαλεί θλίψη. Δεν σε ρίχνει στα πατώματα. Το αντίθετο σε αποφορτίζει. Και τραγουδάς κι εσύ μαζί με τον Καζούλη: «Ξέχνα ρε Μπίλη τη Φανή/όσο και να το θέλεις πια δεν πρόκειται να ξαναρθεί». Κι αυτό (δεν είναι παράξενο;) με έναν μαγικό τρόπο, σου δίνει το πλεονέκτημα να φιλοσοφήσεις, και τελικά σε διασκεδάζει, σε κάνει χαρούμενο, σε κάνει να θες να χορέψεις.