Πέθανε η Μπριζίτ Μπαρντό, το σύμβολο ομορφιάς και γαλλικού κινηματογράφου του 20ού αιώνα, σε ηλικία 91 ετών, αφήνοντας ανεξίτηλη κληρονομιά.
Τον τελευταίο καιρό είχαν βγει δημοσιεύματα σχετικά με προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.
Τα πρώτα χρόνια
Η Μπριζίτ Μπαρντό γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1934 στο Παρίσι. Ο πατέρας της είχε πτυχίο μηχανικού και εργαζόταν μαζί με τον δικό του πατέρα στην οικογενειακή επιχείρηση. Η μητέρα της ενθάρρυνε την κόρη της να ασχοληθεί με τη μουσική και τον χορό, και η Μπριζίτ απέδειξε πως ήταν πολύ ικανή σε αυτά. Μέχρι τα 15 της, η Μπριζίτ ξεκίνησε καριέρα στο μόντελινγκ και εμφανίστηκε στο γαλλικό περιοδικό «Elle».
Η καριέρα στον κινηματογράφο
Η απίστευτη ομορφιά της ήταν εμφανής, και στη συνέχεια στράφηκε στον κινηματογράφο. Η είσοδός της στον κινηματογράφο έγινε το 1952 με ταινίες όπως Manina, la fille sans voiles και Le Trou Normand, κερδίζοντας ήδη την προσοχή για την εντυπωσιακή ομορφιά και τον φυσικό της χαρακτήρα.
Ακολούθησαν άλλες δύο ταινίες και την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον Ρότζερ Βαντίμ (ο γάμος διήρκησε 3,5 χρόνια).
Εκμεταλλευόμενη την επιτυχία της στον γαλλικό κινηματογράφο, η Μπριζίτ συμμετείχε στην πρώτη της αμερικανική παραγωγή, Un acte d’amour (1953) με τον Κερκ Ντάγκλας, αλλά συνέχισε να γυρίζει ταινίες στη Γαλλία. Η εκρηκτική της σεξουαλικότητα συγκλόνισε τις ΗΠΑ. Η άνοδος της φήμης της ως «sex kitten» στις ΗΠΑ οφειλόταν σε φωτογραφίες σε περιοδικά και στη μεταγλώττιση γαλλικών ταινιών - καλών, κακών ή μέτριων, οι ταινίες της προσέλκυαν κυρίως άνδρες στις αίθουσες.
Η συνεργασία της με τον Ρότζερ Βαντίμ στο Et Dieu… créa la femme (Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα) το 1956 την καθιέρωσε διεθνώς, ενώ ακολούθησαν επιτυχημένες ταινίες με τον Σερζ Γκενσμπούρ, τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, τον Σάμι Φρέι και άλλους, που την καθιέρωσαν ως σύμβολο σεξουαλικότητας και ελευθερίας. Η Μπαρντό συνδύαζε την παιδική αθωότητα με μια ακαταμάχητη παρουσία, κερδίζοντας τον θαυμασμό ανδρών και γυναικών παγκοσμίως.
Στην πλούσια φιλμογραφία της Μπριζίτ Μπαρντό ξεχωρίζουν επίσης αρκετές ακόμη σημαντικές ταινίες που σημάδεψαν την καριέρα της και αναδεικνύονται συχνά από κριτικούς και ιστορικούς του κινηματογράφου. Ανάμεσά τους το En cas de malheur (1958), όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Ζαν Γκαμπέν και καθιερώθηκε ως δραματική ηθοποιός, το Doctor at Sea (1955), μία από τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της στη Βρετανία, καθώς και το Spirits of the Dead (1968), μια ανθολογική ταινία με συμμετοχή των Φελίνι, Μαλ και Βαντίμ, που θεωρείται από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές της. Σημαντική θέση κατέχει και το Les Femmes (1969), που συχνά περιλαμβάνεται στις λίστες με τις πιο χαρακτηριστικές ερμηνείες της. Οι ταινίες αυτές, μαζί με τα ήδη γνωστά έργα της, συνθέτουν μια φιλμογραφία που αποτυπώνει το εύρος, την τόλμη και την καλλιτεχνική της εξέλιξη.
Ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της καριέρας της Μπριζίτ Μπαρντό ήταν η συνεργασία της με τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ στην ταινία Le Mépris (1963), ένα αριστούργημα της Nouvelle Vague που ανέδειξε την πιο ώριμη και δραματική πλευρά της. Η ερμηνεία της θεωρείται από τις κορυφαίες της και αποτέλεσε σημείο καμπής, καθώς την απελευθέρωσε από το στερεότυπο του «sex symbol» και την καθιέρωσε ως ηθοποιό με πραγματικό βάθος. Εξίσου σημαντική ήταν και η ερμηνεία της στο La Vérité (1960) του Ανρί-Ζορζ Κλουζό, μια ταινία που έλαβε διεθνή αναγνώριση και θεωρείται από πολλούς η πιο δυνατή δραματική στιγμή της Μπαρντό.
Πέρα από τους πιο εμβληματικούς της ρόλους, η Μπαρντό ανέδειξε την υποκριτική της ευελιξία σε ταινίες όπως το Love on a Pillow, όπου ενσάρκωσε μια σύνθετη, συναισθηματικά διχασμένη ηρωίδα, και το Two Weeks in September, ένα ρομαντικό δράμα που ανέδειξε την ικανότητά της να αποδίδει ευαισθησία και τρωτότητα.
Το 1965 εμφανίστηκε ως ο εαυτός της στην αμερικανική ταινία Dear Brigitte (1965) με τον Τζέιμς Στιούαρτ (εμφανιζόμενη μόνο σε μια σκηνή). Το 1970 χάρισε τη μορφή της στο περίφημο άγαλμα της Γαλλικής Δημοκρατίας, την Μαριάν. Λίγο πριν κλείσει τα 40 της, η Μπριζίτ Μπαρντό αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο μετά τα γυρίσματα της Η γυμνή πριγκίπισσα (1973).
Η απόπειρα αυτοκτονίας
Ο Ανρί Ζορζ Κλουζό, θα την υποβάλλει σε επίπονα γυρίσματα, τα οποία θα την κουράσουν ψυχικά, σε συνδυασμό με το μεγάλωμα του παιδιού της. Ταυτόχρονα, θα δεχθεί σοβαρό πλήγμα από την προδοσία του γραμματέα της, ο οποίος θα αποκαλύψει διάφορα μυστικά της στον Τύπο, που θα την πολιορκήσει ασφυκτικά, όπως και οι εξαγριωμένοι θαυμαστές της, σπρώχνοντας την Μπαρντό στα όριά της. Σε ηλικία 26 ετών, θα κάνει απόπειρα αυτοκτονίας την ημέρα των γενεθλίων της, πέφτοντας σε κώμα και επιζώντας από θαύμα.
Παρά την επιρροή της, η Μπαρντό θεωρούσε ότι η ζωή μιας διασημότητας την απομονώνει. Συχνά μιλούσε για το ότι ήταν αιχμάλωτη της ίδιας της της φήμης, ανίκανη να απολαύσει τις απλές χαρές της ζωής.
«Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο φρικτό ήταν, μια τέτοια δοκιμασία», αναλογίστηκε δεκαετίες αργότερα. «Δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω έτσι».
Η προσωπική της ζωή σημαδεύτηκε από τέσσερις γάμους, από σχέσεις που πήραν μεγάλη δημοσιότητα και από τεκμηριωμένες μάχες με την κατάθλιψη.
Φήμες για μια ακόμη απόπειρα αυτοκτονίας κυκλοφόρησαν χρόνια αργότερα, όταν ακύρωσε μυστηριωδώς ένα πάρτι για τα 49α γενέθλιά της και στη συνέχεια εμφανίστηκε στο νοσοκομείο.
Το αποτύπωμά της στη μόδα
Πέρα από τον κινηματογράφο, η Μπαρντό άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στη μόδα και την ποπ κουλτούρα. Το χαρακτηριστικό «Bardot neckline», η ανοιχτή λαιμόκοψη που αφήνει τους ώμους γυμνούς, έγινε παγκόσμια τάση, ενώ το χτένισμά της -ο όγκος, οι αφέλειες, η ατημέλητη θηλυκότητα- αντιγράφηκε σε όλο τον κόσμο. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ήταν η πιο φωτογραφημένη γυναίκα στον πλανήτη, ξεπερνώντας ακόμη και τη Μέριλιν Μονρόε, και αποτέλεσε σύμβολο της σεξουαλικής απελευθέρωσης της εποχής.
Η καριέρα στη μουσική
Σημαντικό κομμάτι της πορείας της υπήρξε και η μουσική. Συνεργάστηκε στενά με τον Σερζ Γκενσμπούρ, με τον οποίο ηχογράφησε τραγούδια όπως το «Harley Davidson» και το «Bonnie and Clyde», ενώ ήταν η πρώτη που ηχογράφησε το «Je t’aime… moi non plus», το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε τότε για να αποφευχθεί σκάνδαλο. Η σχέση της με τον Γκενσμπούρ, καλλιτεχνική και προσωπική, συνέβαλε στη διαμόρφωση της εικόνας της ως μούσας της γαλλικής κουλτούρας.
Φρενίτιδα από «θαυμαστές» και παπαράτσι
Προτιμούσε τη ζωή μακριά από τη φήμη. Αν και η καριέρα της την έκανε διεθνώς γνωστή, συνόδευε και ενοχλήσεις: θαυμαστές εισέβαλαν στο σπίτι της ή περιφέρονταν γύρω από την κατοικία της για να τη δουν ή να πάρουν κάτι που της ανήκε. Οι παπαράτσι την καταδίωκαν συνεχώς με τις κάμερές τους.
Η απόσυρση από τον κινηματογράφο και η νέα ζωή
Το 1973, η Μπαρντό αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο, έχοντας γυρίσει 46 ταινίες. Παρά τις ειρωνείες για το υποκριτικό της ταλέντο, η ίδια συνέχισε να εργάζεται με πάθος ως τραγουδίστρια και να ασχολείται με την υπεράσπιση των ζώων. Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, αφιέρωσε τη ζωή της στην προστασία των ζώων, αγωνιζόμενη ενάντια στο λουτρό αίματος των νεογέννητων φωκιών και στηρίζοντας το δικό της ίδρυμα για τα ζώα, αποδεικνύοντας θάρρος και ακούραστη ενεργητικότητα.
Παρά τη διεθνή της φήμη, η Μπαρντό δεν επιδίωξε ποτέ τιμές και διακρίσεις. Το 1985 αρνήθηκε να παραλάβει το Τάγμα της Λεγεώνας της Τιμής, δηλώνοντας ότι δεν χρειάζεται μετάλλια αλλά δράση για τα ζώα.
Η προσωπική ζωή και η ακαταμάχητη γοητεία
Η Μπαρντό παντρεύτηκε τον Ρότζερ Βαντίμ και αργότερα τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, ενώ η ζωή της εκτός κινηματογράφου ήταν γεμάτη από έντονες σχέσεις, έρωτες και στιγμές ευτυχίας αλλά και δυσκολίας. Παρά τις προσωπικές της κρίσεις, η Μπαρντό διατήρησε αδιάκοπη γοητεία και λάμψη, με χαρακτηριστικό παιδικό βλέμμα και ελκυστικό χαμόγελο που την έκανε διαχρονικά ξεχωριστή.
Η κληρονομιά της και η επιρροή της
Η Μπαρντό δεν ήταν μόνο μια ηθοποιός που εντυπωσίασε με την ομορφιά της, αλλά και μια γυναίκα που επηρέασε τη γαλλική κοινωνία και τον κόσμο της μόδας. Τα έργα της, η στάση της απέναντι στον κινηματογράφο και η αφοσίωσή της στην προστασία των ζώων την καθιστούν σύμβολο της γαλλικής κουλτούρας και της ανεξαρτησίας. Εκθέσεις αφιερωμένες σε εκείνη, όπως αυτή στο Μουσείο των Χρόνων του 1930 στο Μπουλόν-Μπιγιάνκουρ το 2010, έδειξαν την επιρροή της σε νεότερες γενιές, οι οποίες συνέχισαν να θαυμάζουν την εμβληματική της προσωπικότητα.
Μετά τη ζωή στο προσκήνιο, η Μπριζίτ έγινε πρωτοπόρος υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων και ίδρυσε το Ίδρυμα Brigitte Bardot, αφιερωμένο αποκλειστικά σε αυτόν τον σκοπό. Το έργο της σε αυτόν τον τομέα είναι ίσως μεγαλύτερο από οποιαδήποτε ταινία θα μπορούσε να είχε γυρίσει. Η Μπριζίτ Μπαρντό ήταν παντρεμένη με τον Μπερνάρντ ντ’Ορμάλ από το 1992 και ζούσαν στο Σεν Τροπέ μαζί με σχεδόν 50 κατοικίδιά τους.
Η Μπριζίτ Μπαρντό θα μείνει στην ιστορία ως η γυναίκα που συνδύασε ομορφιά, ταλέντο, θάρρος και κοινωνική συνείδηση, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στον κινηματογράφο και στον κόσμο που αγαπούσε και υπερασπιζόταν.