«Τώρα είμαι καλά, αλλά αύριο μπορεί να μην είμαι. Είναι τέτοιο το είδος της ασθένειας που έρχεται, χτυπάει, φεύγει, ξανάρχεται. Αλλά έχουμε μάθει πια ο ένας τον άλλο» δήλωσε o Στέφανος Κορκολής.
Ο δημοφιλής συνθέτης και τραγουδιστής, έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Gala και τον δημοσιογράφο Κώστα Μπουρούση με αφορμή τις εμφανίσεις στη μουσική σκηνή Γραμμές.
«Δεν μου αρέσει να κάνω σχέδια. Είναι μια προσωπική λειτουργία καινούργια, η οποία μου φρενάρει οτιδήποτε μελλοντικό. Ξέρεις κάτι; Κοιτάμε συνέχεια τον προορισμό και χάνουμε το ταξίδι» παραδέχεται ο Στέφανος Κορκολής.
Ακολουθεί απόσπασμα από τη συνέντευξη του Στέφανου Κορκολή
Με την ασθένεια σου πως τα πάτε;
Τώρα είμαι καλά, αλλά αύριο μπορεί να μην είμαι. Είναι τέτοιο το είδος της ασθένειας που έρχεται, χτυπάει, φεύγει, ξανάρχεται. Αλλά έχουμε μάθει πια ο ένας τον άλλον.
Έχεις πει ότι αναθεώρησες πράγματα στη ζωή σου. Πέταξες ανθρώπους και συνήθειες.
Δεν ξέρω αν ήταν το ζήτημα της αρρώστιας που με οδήγησε στην αναθεώρηση. Νομίζω ότι μεγαλώνοντας το οπτικό μας πεδίο μεγαλώνει κι εκείνο. Και βλέπουμε τι υπάρχει γύρω. Αρχίζεις να απορρίπτεις πράγματα που είναι περιττά. Δεν νομίζω ότι η αρρώστια ήταν εκείνη που με καθόρισε. Με οδήγησε σίγουρα να κόψω το κάπνισμα, να το διαολοστείλω.
Μπήκες μήπως στη διαδικασία του αυτομαστιγώματος;
Όχι, είχα να αντιμετωπίσω ένα πιο σημαντικό θέμα από το να κάνω ανασκοπήσεις σε πως και γιατί. Όταν έχεις μπροστά σου μια μάχη, δεν αναρωτιέσαι πως και γιατί έγινε. Γιατί μέχρι να το σκεφτείς όλο αυτό έχεις χάσει τη μάχη.
Φίλους έχεις;
Φίλοι μου είναι η οικογένεια μου. Και υπάρχει στη ζωή μου κι ένας παιδικός φίλος. Ήμουν πολύ πιο ανοιχτός παλιότερα. Ήμουν αγνός στις προθέσεις μου και ευκολόπιστος. Τελικά ανακάλυψα ότι όλο αυτό ήταν ψεύτικο. Όλα όσα σου έρχονται στη ζωή σε ωριμάζουν. Άρχισα κι εγώ να κάνω την οικονομία μου. Δεν γίνεται να είσαι με όλους φίλος. Μπάζει αυτό.
Με τον εαυτό σου πως τα πάτε; Είσαι ευχαριστημένος από σένα;
Εξαρτάται που τοποθετεί κανείς τον πήχη του. Εγώ πια τον βάζω χαμηλά, όχι ψηλά. Σε βιοτικό και προσωπικό επίπεδο δεν θέλω να έχω προσδοκίες. Δεν κάνω όνειρα με την έννοια “θα ‘θελα αυτό ή το άλλο”.