Ήταν 16 Αυγούστου, ακριβώς πριν από 50 χρόνια. Την ώρα που ο ουρανός του Βιετνάμ σκοτίνιαζε από ρίψη πυραύλων, στην άλλη άκρη του πλανήτη, στο Woodstock, σε ένα οικόπεδο κοντά στη Νέα Υόρκη, ο ουρανός φωτιζόταν από τη φωνή της Τζάνις Τζόπλιν και τα ακόρντα του Τζιμ Χέντριξ.
Γυναίκες και άνδρες με μακρυά μαλλιά, σαν ένα σώμα, χόρευαν στον ρυθμό της μουσικής. «Αυτό μοιάζει με τον παράδεισο!» φώναζε ο μετρ της εκδήλωσης του Φεστιβάλ, Wavy Gravy, απέναντι από μισό εκατομμύριο πρόσωπα που ήταν στραμμένα προς την μικρή ξύλινη σκηνή.
Άπειρες εικόνες, όπως αυτή του μικρού αγοριού που ανεβαίνει στη σκηνή την ώρα της συναυλίας των Canned Heat για να αγκαλιάσει τον τραγουδιστή, πρόσωπα με στρογγυλά γυαλιά και πολλά γυμνά πόδια, αποτυπώθηκαν στο ντοκιμαντέρ Woodstock, του Michael Wadleigh. Αυτές οι εικόνες δημιούργησαν τον μύθο του Φεστιβάλ.
Αυτό είναι ένα από τα θρυλικά ζευγάρια του φεστιβάλ, οι Νικ και Μπόμπι Ερκολάιν, με την απίστευτη ιστορία, διαβάστε την εδώ:
Το Woodstock 1969 είναι πραγματικά ένας μύθος: αρκεί να το συγκρίνει κάποιος με την επανάληψή του το 1999 που ήταν καταστροφική, μέσα στη φωτιά και τη λάσπη, όπου αναδείχτηκαν κυρίως οι κλοπές και οι βιασμοί, ή με την ακύρωση του Woodstock 2019 για να καταλάβουμε ότι αυτή η εποχή δεν μπορεί να επιστρέψει ξανά.
Η απομυθοποίηση από την Washington Post
Ωστόσο, όπως έγραψε η Washington Post το Woodstock 1969 αν το εξετάσει κανείς προσεκτικά δεν ήταν ο παράδεισος του Wavy Gravy. Παραλίγο μάλιστα να προκαλέσει χιλιάδες θανάτους.
Οι εικόνες στο ντοκιμαντέρ του Michael Wadleigh, αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα, δεν δείχνουν την ζώνη που κηρύχθηκε κατεστραμμένη μετά το Φεστιβάλ. Ούτε τα χωράφια με καλλιέργειες καλαμποκιού που κατέστρεψαν οι καλεσμένοι μόλις έλειψε το φαγητό. «Λένε ότι έγιναν δύο μυθικές γεννήσεις παιδιών. Αλλά κανείς δεν μιλάει για τις οκτώ αποβολές εγκύων, ούτε για τα 5 000 άτομα που τραυματίστηκαν και για τους δύο νεκρούς στο Φεστιβάλ: ο ένας από υπερβολική δόση ναρκωτικών και ο άλλος νεαρός επειδή τον έλυωσε ένα τρακτέρ. «Ο υπνόσακος του νεαρού είχε πάρει το χρώμα της λάσπης και ο οδηγός δεν μπόρεσε να τον εντοπίσει στο χώμα», αναφέρει μια πηγή.
Δεν αναφέρεται επίσης ότι λίγο έλειψε να πεθάνουν άνθρωποι από ηλεκτροπληξία που θα μπορούσε να προκληθεί από τη βροχή και τα χιλιάδες πόδια με σαντάλια που πατούσαν τη λάσπη και τα ηλεκτρικά καλώδια. «Ηταν πραγματικός εφιάλτης» δήλωσε ο Joel Rosenman, ένας από τους διοργανωτές, 40 χρόνια μετά το Φεστιβάλ. Ήταν επίσης αδύνατο να σταματήσει κάποιος τη μουσική από το φόβο ότι ο χορός μπορούσε να μεταμορφωθεί σε διαδήλωση.
Με άλλα λόγια, το Woodstock 1969 ήταν σχεδόν μια απογοήτευση. Σύμφωνα με τον Andy Zax, παραγωγό της ανθολογίας των καλλιτεχνών που συμμετείχαν «οι μοναδικές εικόνες που περιείχαν ομορφιά ήταν αυτές της ταινίας… Τα υπόλοιπα είναι παραμύθι».
Και ακριβώς επειδή έμεινε στη φαντασία μια ειδυλλιακή εικόνα από το 1969 δεν στάθηκε δυνατό να ξαναγίνει το Φεστιβάλ του 2019. «Νομίζαμε ότι αν διοργανώναμε ένα φεστιβάλ την τελευταία στιγμή, στις χειρότερες συνθήκες και με ένα χαοτικό περιβάλλον θα καταφέρναμε να δώσουμε την ομορφιά στο γεγονός. Στην πραγματικότητα, ότι δεν σχεδιάζεις σωστά, όλα πάνε στραβά. Και αυτό ακριβώς συνέβη στο Woodstock 1999» δηλώνει ο κριτικός μουσικής Steven Hyden.