Τη βαθιά φιλία που τον συνέδεε με τον Διονύση Σαββόπουλο μοιράστηκε ο Άγγελος Παπαδημητρίου, μιλώντας και για την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που επικράτησε στην κηδεία του αγαπημένου του φίλου, η οποία θύμιζε «γιορτή».
Ο σπουδαίος τραγουδοποιός έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, το βράδυ της Τρίτης 21 Οκτωβρίου. Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν λόγω επιδείνωσης της υγείας του, δίνοντας μάχη με τον καρκίνο από το 2020.
Καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4», ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανέφερε για την τελετή: «Αισθάνομαι κι εγώ μέλος της οικογένειας. Δεν κατάλαβα ότι πήγα σε κηδεία, ήταν τέτοιο το κέφι που χόρεψα χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Ήταν κάτι εκτός θανάτου, μόνο ζωή και χαρά. Αυτό ήταν ο Διονύσης. Δεν χωράει η λέξη "θάνατος". Δεν υπήρχε τίποτα δυσάρεστο σ’ όλη αυτή την ιστορία».
Ο ηθοποιός μίλησε ακόμη για την εικόνα της οικογένειας του Διονύση Σαββόπουλου, την οποία περιέγραψε με συγκίνηση και θαυμασμό. «Βλέποντας την Άσπα και τα παιδιά ήταν σαν μια κανονική μέρα, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Ο Διονύσης είναι τόσο παρών, που ο θάνατος δεν αγγίζει τους φίλους του καν, πόσο μάλλον τον ίδιο. Θα μου λείψουν η αγάπη του και η εμπιστοσύνη του, το δώρο να έχεις την αγάπη του Σαββόπουλου», είπε.
Παραδέχτηκε ότι στα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους δεν είχε εκτιμήσει τον Σαββόπουλο, αφού πίστευε ότι προέρχονταν από «τελείως διαφορετικούς κόσμους». «Τον πολεμούσα μέχρι τα 40 μου. Ήταν εχθρός μου, κι όμως, μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα το μεγαλείο του. Η Μελίνα Τανάγρη με έβαλε στον κόσμο του. Με δέχτηκε, αν και ήταν δύσκολος άνθρωπος. Έλεγα στους φίλους μου "ή εμένα ή τον Σαββόπουλο", και μετά γίναμε κολλητοί».
Μιλώντας για τη γνωριμία τους, θυμήθηκε: «Ήμασταν εμφανισιακά αντίπαλοι. Εγώ στην όπερα και τα ελαφρά, εκείνος με αμπέχωνα και μαλλιά. Μου φαινόταν παραφωνία. Όταν όμως άκουσα τους στίχους του, είπα "Θεέ μου, τι έχανα τόσο καιρό"».
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου περιέγραψε και τις τελευταίες στιγμές του σπουδαίου δημιουργού: «Ήταν ένα φως που έσβησε ξαφνικά. Ήμουν κοντά του στο νοσοκομείο. Δεν ήταν ποτέ μόνος· πάντα δίπλα του η Άσπα. Οι δυο τους ήταν ένα».
Κλείνοντας, αναφέρθηκε συγκινημένος στον άνθρωπο πίσω από τον καλλιτέχνη: «Στα τελευταία του δεν έλεγε κακό λόγο για κανέναν. Είχε χορτάσει αγάπη και παραδοχή. Ήταν γεννημένος την ίδια μέρα με τη Μαρία Κάλλας, ήταν το ριζικό τους να δέχονται πόλεμο. Αλλά στο τέλος, μέσα του δεν έμεινε τίποτα από την αμφισβήτηση, γιατί ήταν τόση η αγάπη που πήρε».