Την περιπέτειά του με το Πάρκινσον, αλλά και το πόσο δυσκολεύτηκε να διαγνωστεί, γιατί κανείς δεν πίστευε ότι θα έχει την ασθένεια, περιγράφει νεαρός άνδρας.
Ο Τουσέν Σμιθ, 39 ετών σήμερα, διεγνώσθη στα 35 του. Έναν χρόνο πριν, στα 34 του, ένιωθε σωματική εξάντληση και παρουσίαζε κάποιες αδεξιότητες.
Τα πρώτα συμπτώματα του Πάρκινσον
Όπως λέει ο ίδιος στον Independent, ήδη από τα 33 του η αριστερά πλευρά του σώματός του γινόταν πιο αδύναμη και δεν μπορούσε να κινήσει καλά το χέρι του. Ωστόσο, θεώρησε πως ήταν κάποιο πιασμένο νεύρο και έκανε τη σχετική θεραπεία.
Για μήνες αγνόησε τα συμπτώματά του: δυσκαμψία, δυσανάγνωστη γραφή, σύρσιμο βήματος και αργό περπάτημα, μέχρι που το έψαξε στο Διαδίκτυο - το αποτέλεσμα υποδήλωνε ότι είχε Πάρκινσον. Αλλά ούτε και ο ίδιος περίμενε ότι θα έχει, λόγω ηλικίας.
«Νόμιζα ότι μόνο οι ηλικιωμένοι είχαν Πάρκινσον, επειδή δεν υπάρχει καμία ενημέρωση σχετικά με αυτό», πρόσθεσε.
Μετά από μήνες που δεν ένιωθε καλά, ο κ. Σμιθ αποφάσισε να πάει στα επείγοντα, όπου παραπέμφθηκε στο νευρολογικό τμήμα και υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία. Ωστόσο, ισχυρίζεται ότι ένας γιατρός τού είπε πως δεν μπορούσαν να «εντοπίσουν το πρόβλημα» και πρόσθεσε ότι «δεν φαίνεται να είναι κάτι δυσοίωνο».
Το σύμπτωμα που τον έκανε να το ψάξει περισσότερο
Μόνο όταν δυσκολευόταν να κοιμηθεί για σχεδόν έξι μήνες -ένα συνηθισμένο σύμπτωμα της νόσου του Πάρκινσον- αποφάσισε να δει έναν ιδιωτικό νευρολόγο, ειδικό σε κινητικές διαταραχές.
Περιέγραψε τη στιγμή της διάγνωσης σαν λύτρωση. «Ένιωσα μεγαλύτερη ανακούφιση από οτιδήποτε άλλο. Ήταν η επιβεβαίωση ότι είχα δίκιο - κάτι δεν πήγαινε καλά» ανέφερε.
Και εξηγεί ότι ήταν σημαντικό, γιατί κατά καιρούς πίστευαν ότι δεν έχει τίποτα και είναι απλώς πεσμένος, υπερβολικά αγχωμένος ή στρεσαρισμένος. «Τώρα, επιτέλους ήξερα τι αντιμετώπιζα και μπορούσα να έχω μια διάγνωση».
Πώς το Πάρκινσον του άλλαξε τη ζωή
Ο κ. Σμιθ λέει ότι τα συμπτώματά του έχουν αλλάξει δραματικά τη ζωή του. «Πλέον πρέπει να βασίζομαι σε άλλους ανθρώπους, ειδικά όταν τα φάρμακά μου δεν λειτουργούν όσο το δυνατόν καλύτερα. Μερικές φορές δεν μπορώ να λειτουργήσω και δεν μπορώ καν να περπατήσω. Χρειάζομαι βοήθεια για τις καθημερινές μου δραστηριότητες όπως το μαγείρεμα και δεν μου επιτρέπεται πλέον να οδηγώ», είπε.
Ο κ. Σμιθ εξήγησε, επίσης, ότι ο τρόμος είναι μόνο ένα πιθανό σύμπτωμα μεταξύ των διαφόρων σωματικών και ψυχικών προκλήσεων που αντιμετωπίζουν τα άτομα με την ασθένεια.
Εξηγεί ότι αυτό που θα ήθελε να αλλάξει σχετικά με τη γενική πεποίθηση για το Πάρκινσον είναι ότι είναι μια νόσος ηλικιωμένων.
Υποστηρίζει ωστόσο πως, επειδή δεν ξέρει άλλους νέους με Πάρκινσον, γι' αυτό και εντάχθηκε σε μια ερευνητική ομάδα.
«Είμαι πρόθυμος να συμμετάσχω στην έρευνα για να βοηθήσω άλλους, τόσο εντός όσο και εκτός της κοινότητας, και να κατανοήσω καλύτερα την πάθηση», πρόσθεσε.