Μετά τον πόλεμο με πολλά σπίτια να έχουν εγκαταλειφθεί, χαρακτηρίστηκε «χωριό-φάντασμα».
Βρίσκεται αρκετά μακρυά από την πόλη της Ρόδου στο βουνό του Προφήτη Ηλία και δημιουργήθηκε το 1935, την περίοδο της ιταλικής κατοχής του νησιού. Κατοικήθηκε από Ιταλούς ξυλοκόπους και τις οικογένειες τους. Σήμερα τα έρημα κτίρια έχουν παραδοθεί στη φθορά του χρόνου και προκαλούν δέος σε επισκέπτες και τουρίστες. Οι Ιταλοί είχαν ονομάσει το χωριό Καμποκιάρο, ενώ σήμερα έχει επικρατήσει η ονομασία Αγία Ελεούσα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 270 μέτρων και χτίστηκε στα πρότυπα των δασικών χωριών στις Ιταλικές Άλπεις.
Τo Σανατόριο της Αγίας Ελεούσας ήταν το κύριο νοσηλευτικό ίδρυμα για τη νοσηλεία ασθενών με φυματίωση στα Δωδεκάνησα για 23 χρόνια (1947-1970). Ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Αύγουστο του 1947, στα Ιταλικά κτίρια του οικισμού υλοτόμων Campo Chiaro, με αρχική δύναμη 80 κλινών και απασχολούμενο προσωπικό 54 άτομα. Παρά το γεγονός ότι, από κλιματολογικής άποψης, η τοποθεσία δεν ήταν ιδανική, καθώς η περιοχή βάλλεται από ισχυρούς και ψυχρούς ανέμους, το μέρος επιλέχθηκε κυρίως λόγω της αναγκαιότητας για απομόνωση των ασθενών με φυματίωση.