Ο Δημήτρης Αποστόλου μας ξεναγεί στο Γαλαξίδι, την ναυτική πολιτεία όπου γράφτηκε το σενάριο των «Δύο Ξένων» και είναι ο τόπος που επισκέπτεται κάθε χρόνο με τους γιους του.
Ο Δημήτρης Αποστόλου έχει μια καρμική σχέση με το Γαλαξίδι. Πρώτη φορά το επισκέφτηκε στα παιδικά του χρόνια, έπειτα το καλοκαίρι του 1997 όπου μαζί με τον Αλέξανδρο Ρήγα έμειναν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα γράφοντας ένα από τα καλύτερα σενάρια της ελληνικής τηλεόρασης: τους Δύο Ξένους.
Εκείνη η εποχή ήταν ορόσημο στην καριέρα του δημιουργού μιας και από τη δημοσιογραφία μεταπήδησε στη συγγραφή σειρών και θεατρικών. Από τότε το Γαλαξίδι έγινε ο τόπος που επιστρέφει για να ανασυγκροτηθεί και το μέρος που όπως λέει «νιώθω πως δεν θα πάθω τίποτα. Εκεί έχω αφήσει ένα κομμάτι μου και κάθε φορά που επιστρέφω είναι σαν να λέω είμαι καλά. Ο κάθε τόπος προβάλλει πτυχές μας και για μένα το Γαλαξίδι προβάλει το ωραιότερο κομμάτι του εαυτού μου».
Πλέον η αγάπη του για αυτόν τον μαγικό τόπο με τα υπέροχα καντούνια και τα επιβλητικά καπετανόσπιτα έχει περάσει στα παιδιά του, τον Απόλλωνα και τον Πάρη. Οι τρεις τους επισκέπτονται συχνά το Γαλαξίδι και λίγο πριν ετοιμάσουν βαλίτσες για εκεί ο Δημήτρης Αποστόλου μιλάει στο iefimerida για το μέρος που κατάφερε να του αλλάξει την επαγγελματική πορεία και να γίνει ο αγαπημένος προορισμός των γιών του.
«Το Γαλαξίδι είναι ένας τόπος που μπαινο-έβγαινε στη ζωή μου για πολλά χρόνια. Θυμάμαι έντονα το καλοκαίρι του 1997 όπου μαζί με τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον αείμνηστο Νίκο Σεργιανόπουλο μείναμε περίπου δύο μήνες στο Γαλαξίδι, καθώς εκεί γράψαμε τα πρώτα επεισόδια της σειράς «Δύο Ξένοι». Η ιστορία του κύριου Μαρκορά και της Μαρίνας Κουντουράτου, την οποία υποδύθηκε η Εβελίνα Παπούλια ξεκίνησε από αυτόν τον μαγικό τόπο. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά νομίζω πως ήταν χτες. Μείναμε δύο μήνες εκεί γράφοντας στο χέρι τα πρώτα σενάρια και μέναμε σε ένα επιβλητικό αρχοντικό με ξύλινα πατώματα, έργα Τέχνης από εκείνη την εποχή και δύο υπέροχες αυλές. Ενιωθα πραγματικά προνομιούχος. Νωρίς το πρωί σηκωνόμουν και έγραφα, μάλιστα έπεφταν κάποιες μπουκαμβίλιες στο χαρτί και η εικόνα ήταν σαν αυτές που βλέπεις σε αμερικάνικες ταινίες. Το βράδυ ήταν μια ευκαιρία να κάνουμε όλοι μαζί group therapy. Δεν το παίζαμε γραφιάδες, απλά θέλαμε ήρεμία για να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε και να γράψουμε το σενάριο. Ευτυχώς, είχαμε τη Μαρίτσα, την ιδιοκτήτρια του γνωστού εστιατορίου και μας έφερνε ένα πιάτο φαγητό να φάμε για να κάνουμε διάλειμμα από το γράψιμο. Το Γαλαξίδι για μένα ήταν πάντα ένα σημείο αναφοράς για άνοιγμα ψυχής. Κάθε φορά που πηγαίνω έχω στο μυαλό μου τις ατελείωτες βόλτες γύρω γύρω από τον κόλπο, το δασάκι. Εκείνα τα χρόνια το Γαλαξίδι δεν ήταν τόσο τουριστικό μέρος. Δεν θα έλεγα πως είναι ένας εύκολος τόπος, ευτυχώς έχει κρατήσει την αρχοντιά του, δεν έχει αλλοιωθεί και οι ντόποιοι έχουν μια ιδιαίτερη ποιότητα» αναφέρει.
Ο επισκέπτης στο Γαλαξίδι θα απολαύσει βόλτες με τα πόδια μέσα σε ένα σκηνικό όπου θα έχει την αίσθηση πως ο χρόνος έχει σταματήσει περίπου τον 18ο-19ο αιώνα. «Αυτός ο τόπος κουβαλάει μεγάλη ιστορία πάνω του, θέλει να έχεις ανοιχτή ψυχή, μυαλό και αισθήσεις για να δεχτείς και την ομορφιά και την ενέργειά του. Δεν είναι από τους κλασικούς προορισμούς. Ούτε μπορεί κανείς να αλλάξει το Γαλαξίδι, γιατί αυτό το μέρος έχει παραμείνει ίδιο, ακόμα και αρχιτεκτονικά. Κάθε φορά που έρχομαι και περπατάω μέσα στα καντούνια ή γύρω γύρω από τη θάλασσα ξεπροβάλει και μια ανάμνηση. Κάθε καπετανόσπιτο κουβαλάει τη δική του ιστορία, η οποία θα μπορούσε να γίνει ταινία. Την αγάπη μου για το Γαλαξίδι την έχω περάσει και στους γιους μου».
Κάθε χρόνο ο Δημήτρης Αποστόλου μαζί με τον Απόλλωνα και τον Πάρη επισκέπτονται το Γαλαξίδι. Είτε για μονοήμερη εξόρμηση, είτε για να μείνουν εκεί. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Γαλαξίδι, στην Ιτέα, μένει ο καλύτερος φίλος και κουμπάρος του δημιουργού, ο Γιάννης Μανιός -ο τελευταίος σύντροφος της υπέροχης Τζέσυ Παπουτσή. «Ο Γιάννης και η Τζέσυ έχουν σπίτι στην Ιτέα, τώρα επισκέπτομαι τον Γιάννη και φροντίζω με τα παιδιά μου να κάνω εξορμήσεις στο Γαλαξίδι. Είναι ένας προορισμός ιδανικός για οικογένειες. Με τα αγόρια μου πηγαίνουμε για μπάνιο, τρώμε στη Μαρίτσα και κάνουμε πολλές βόλτες εξερευνώντας το μέρος. Τις προάλλες είχαν κάτσει τα παιδιά σε ένα παγκάκι κοιτάζοντας τη θάλασσα για μισή ώρα. Καθόμουν από πίσω τους, έπινα την πορτοκαλάδα μου και τους χάζευα. Παρόλο που είναι μικροί σε ηλικία απολάμβαναν το τοπίο και τους έβγαλα φωτογραφία. Συγκινήθηκα τόσο πολύ με την ηρεμία που έβγαζαν τα παιδιά. Θέλω να έχουν συνεχή αναφορά σε αυτό το μέρος».
Τον ρωτάω να μου πει ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνει μόλις φτάσει στο Γαλαξίδι. «Πάω κατευθείαν στο εστιατόριο της Μαρίτσας. Είναι ένας άνθρωπος που έχουμε έρθει πολύ κοντά όλα αυτά τα χρόνια και παρόλο που δεν βλεπόμαστε πολύ συχνά, λόγω χιλιομετρικής απόστασης, είναι σαν να ξεκινάμε από εκεί που μείναμε στην τελευταία μας συνάντηση. Η Μαρίτσα έχει από τα πιο γνωστά εστιατόρια του τόπου και είναι εκείνη που με έμαθε να τρώω ψάρι. Θα γελάσεις, αλλά μόνο εκεί τρώω ψάρι. Στο Γαλαξίδι θα απολαύσεις φρέσκο ψάρι κάθε εποχή του χρόνου και φυσικά το χειμώνα νόστιμη ψαρόσουπα στη Μαρίτσα».
Έχοντας περάσει πολλά χρόνια στο Γαλαξίδι ο Δημήτρης Αποστόλου δίνει τα δικά του tips για τον επισκέπτη. «Η δική μου συμβουλή στον κάθε επισκέπτη είναι να αφήσει το αυτοκίνητο του και χωρίς άγχος να περιπλανηθεί μέσα στα σοκάκια. Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στο λιμάνι και από εκεί μπορεί να κάνει κανείς βόλτες γύρω -γύρω θαυμάζοντας το τοπίο. Κάποια καπετανόσπιτα είναι επισκέψιμα και αξίζει τον κόπο να μπει μέσα για να τα δει. Για να νιώσει τον παλμό της ναυτικής κωμόπολης δεν πρέπει να είναι με ένα κινητό στο χέρι τραβώντας φωτογραφίες. Να περιπλανηθεί πρώτα στα καντούνια κι έπειτα να βγάλει όσες φωτογραφίες επιθυμεί, το φόντο από κάθε πλευρά είναι μοναδικό. Στη συνέχεια να καθίσει για καφέ ή τσίπουρα στο λιμάνι. Εκεί μπορεί να κολυμπήσει κιόλας, ή στον Όμιλο. Το Γαλαξίδι δεν έχει τις σούπερ παραλίες, όμως είναι καθαρές και θα απολαύσει βουτιές. Όσο για το φαγητό σίγουρα φρέσκο ψάρι και για γλυκό θα δοκιμάσει το τοπικό ρεβανί που γίνεται με ρύζι -το έφτιαχναν έτσι οι γυναίκες των ναυτικών για να το παίρνουν μαζί στα ταξίδια τους χωρίς να αλλοιώνεται η γεύση του. Σε όλα τα ζαχαροπλαστεία και τα μαγαζιά με τοπικά προϊόντα θα το βρουν».
Όσο για το αν το Γαλαξίδι ήταν θεατρικό κείμενο ποιο θα ήταν αυτό, η απάντηση του Δημήτρη Αποστόλου με αφήνει με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. «Μου αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση σου... Θα ήταν το θεατρικό που έχω γράψει. Πριν δύο χρόνια κάθισα σε ένα σημείο όπου απολαμβάνοντας την μπύρα μου πέρασε από μπροστά μου όλη η ιστορία και έκατσα να γράψω τον σκελετό. Σε όσους το είπα θέλουν να γίνει σήριαλ, αλλά εγώ προτιμώ θεατρικό. Θέλω αυτή η αγάπη και το πάθος που έχω για τον τόπο να είναι συμπυκνωμένο μέσα σε ένα 2ωρο. Έχω κάνει τον σκελετό και μόλις έρθει το κατάλληλο timing θα στρωθώ και θα το γράψω ολόκληρο. Φυσικά θα πάω να μείνω ένα μήνα στο Γαλαξίδι, δεν γίνεται να γραφτεί στην Αθήνα. Να ξημερώνει και να βλέπω αυτό το μαγικό τοπίο. Θέλω να γραφτεί εκεί που γεννήθηκε η ιδέα, αλλιώς θα ειναι τεχνικά μια ωραία ιστορία αλλά χωρίς ψυχή» απαντάει.