Το ερώτημα είναι αν το νέο αφήγημα – αυτό του ζευγαριού που επιμένει να προβάλλει την αξία της πίστης και της αντοχής απέναντι στην απαξίωση – μπορεί να καταστεί πειστικό σε μια κοινωνία που θεωρεί τη δικαιοσύνη αδιαπραγμάτευτη.
Το ζεύγος Νικολά Σαρκοζί και Κάρλα Μπρούνι υπήρξε, για σχεδόν δύο δεκαετίες, το πιο λαμπερό και ταυτόχρονα το πιο αμφίθυμο σύμβολο της γαλλικής δημόσιας ζωής.
Εκείνος, ο υπερκινητικός πρόεδρος που πλάσαρε τον εαυτό του ως τον άνθρωπο που αναζωογόνησε τη Γαλλία μετά τη στασιμότητα της εποχής Σιράκ και όρθωσε ευρωπαϊκό ανάχωμα στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Εκείνη, κληρονόμος βιομηχανικής περιουσίας, διεθνές μοντέλο και αργότερα πολυπλατινένια τραγουδοποιός, που εγκατέλειψε εκούσια τον κοσμοπολίτικο ηδονισμό και την παρεξηγημένη από πολλούς περιφρόνηση της μονογαμίας για να γίνει η πιο γοητευτική Πρώτη Κυρία της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Η σύντομη και θυελλώδης γνωριμία τους το 2007, ο γάμος στο Μέγαρο των Ηλυσίων το 2008, οι φωτογραφίες δίπλα σε ηγέτες, σε συναυλίες, σε δεξιώσεις υψηλού κύρους, δημιούργησαν ένα αφήγημα ρομαντικής ανύψωσης του προέδρου μετά την ταπεινωτική εγκατάλειψη από τη δεύτερη σύζυγό του. Το ζευγάρι έγινε σχεδόν ποπ μυθολογία.
Το σκηνικό έχει σκοτεινιάσει
Σήμερα, όμως, το σκηνικό έχει σκοτεινιάσει. Στα 70 του, ο Νικολά Σαρκοζί είναι ο πρώτος πρώην πρόεδρος της Γαλλίας μετά τον συνεργάτη των Ναζί, στρατηγό Πετέν, που αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης για υπόθεση χρηματοδότησης της προεκλογικής του εκστρατείας από τον Μουάμαρ Καντάφι.
Παρότι οι τρεις από τις τέσσερις κατηγορίες κατέρρευσαν και ουδέποτε αποδείχθηκε προσωπικός πλουτισμός ή ροή χρημάτων, το δικαστήριο μίλησε για «σύμπλεγμα ενδείξεων» που στοιχειοθετεί συνωμοσία. Η δεξιά πολιτική και μιντιακή πτέρυγα κάνει λόγο για εμμονική δικαστική δίωξη, ως συνέχεια μιας δεκαετούς προσπάθειας αποκαθήλωσής του. Ο ίδιος επιμένει ότι είναι θύμα «διωκτικών μηχανισμών» και ότι η ιστορία δεν έχει ακόμη γράψει το τελευταίο της κεφάλαιο.
Από Πρώτη Κυρία μετατοπίζεται σε ύποπτη
Η φυλάκιση στις αρχές Οκτωβρίου – έστω και για μόλις είκοσι ημέρες πριν τη νέα φάση της έφεσης – υπήρξε πλήγμα όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για την πολιτισμική εικόνα της Γαλλίας. Ο Σαρκοζί βρέθηκε σε απομόνωση για λόγους ασφαλείας, με έναν λιτό κατάλογο τροφής και λίγες φωτογραφίες οικογενειακών προσώπων πάνω στο γραφείο του κελιού.
Η επιλογή του να διαβάσει «Ο Κόμης Μοντεχρίστο» και μια βιογραφία του Ιησού υπήρξε πολιτική δήλωση και υπαινιγμός αυτοταύτισης με αδίκως διωκόμενους ήρωες. Η Οδύσσεια, όμως, δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Τον Μάρτιο του 2026, επανεκκινεί η δίκη με νέα δεδομένα, ενώ η Κάρλα Μπρούνι απειλείται πλέον προσωπικά με πιθανή δίωξη για προσπάθεια επηρεασμού μάρτυρα. Από Πρώτη Κυρία, ακούσια μετατοπίζεται σε ύποπτη, ένα αφήγημα τόσο θεατρικό που μοιάζει σχεδόν προσχεδιασμένο.
Η ερώτηση που ψιθυρίζεται στα σαλόνια των Παρισίων δεν είναι νομική αλλά κοινωνιολογική: «Μπορεί αυτό το ζευγάρι, που υπήρξε κάποτε αντανάκλαση της "χρυσής" Γαλλίας, να επανέλθει από τόσο βαθιά δυσμένεια;» Η απάντηση, προς το παρόν, διατυπώνεται όχι στα πάνελ αλλά στη σκηνογραφία της ζωής τους. Μετά την αποφυλάκιση, κατέβηκαν από το θωρακισμένο όχημα και κατευθύνθηκαν στο Le Flandrin, όπου το πλήθος χειροκρότησε σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.
Στη συνέχεια, η εμφάνιση στο VIP box της Παρί Σεν Ζερμέν επιχείρησε να επιβεβαιώσει την επιστροφή στην κανονικότητα. Το πιο συμβολικό, όμως, ίσως ήταν το ταξίδι στο Λούρδη, όπου φιλοξενήθηκαν σε απλό ξενοδοχείο, μακριά από τα ιδιωτικά νησιά και τις καρατιέρ τοιχογραφίες του Cap Nègre. Αν στη δεκαετία του 2000 οι δύο τους ενσάρκωσαν την απόλυτη κοσμικότητα, σήμερα φλερτάρουν με τον τόνο του προσκυνητή που αναζητεί εξιλέωση.
Η απρόσμενη δύναμη του δυαδικού αυτού σχήματος
Η Μπρούνι παραμένει η απρόσμενη δύναμη του δυαδικού αυτού σχήματος. Παρά τις υποψίες για παρέμβαση σε μαρτυρίες, το διεθνές σύστημα μόδας και τέχνης δεν την έχει αποβάλει. Αντιθέτως, φαίνεται να την αγκαλιάζει με την ηδονή ενός comeback story. Παρουσιάζεται στην πρώτη σειρά των ντεφιλέ στα σημαντικότερα fashion brands, συνομιλεί με πρωτοκλασάτες φιγούρες, και όλη η κινηματογραφική αύρα της – από τη δεκαετία του 1990 μέχρι την πρόσφατη «παγωμένη κομψότητα» με την οποία απομάκρυνε live το μικρόφωνο δημοσιογράφου – λειτουργεί υπέρ της εικόνας της. Τίποτα στη δημόσια συμπεριφορά της δεν παραπέμπει σε απόγνωση. Είναι το πρόσωπο που δανείζει συνοχή στη δοκιμασία του συζύγου της.
Ο Σαρκοζί, ακόμη λαβωμένος, εξακολουθεί να διατηρεί ισχυρές διασυνδέσεις στον επιχειρηματικό κόσμο. Ο Βενσάν Μπολορέ και ο Μπερνάρ Αρνό λειτουργούν σαν διπλή ασπίδα, ενώ η θέση του στα διοικητικά συμβούλια δεν έχει κλονιστεί. Το παλιό δίκτυο των ελίτ εξακολουθεί να βλέπει σε αυτόν όχι έναν κατάδικο αλλά μια παρασκηνιακή σταθερά.
Πολιτικά, παρότι δεν μπορεί να αναλάβει ενεργό ρόλο, επιμένει να καθορίζει τους άξονες της γαλλικής δεξιάς, αναδεικνύοντας ως πιθανή λύση την ανοιχτή συνεννόηση με το Εθνικό Ράλι. Η Γαλλία, μπροστά στο ενδεχόμενο νέων εκλογών και ρήξεων, θα μπορούσε να επανεκτιμήσει την ανάγκη συμβολικών παλιών παικτών. Εάν ο Ζορντάν Μπαρντελά ή άλλο πρόσωπο της ακροδεξιάς αναδειχθεί στο Ελιζέ, δεν αποκλείεται ένας θεσμικός συμβιβασμός που θα λειτουργούσε ως σανίδα σωτηρίας δικαστικού χαρακτήρα.
Ο επανακαθορισμός του ρόλου τους
Το ζήτημα για το μέλλον του ζεύγους δεν είναι η νομική επιβίωση· είναι ο επανακαθορισμός του ρόλου τους στο γαλλικό zeitgeist. Η εποχή της αθώας πολιτικής λάμψης έχει κλείσει. Το ερώτημα είναι αν το νέο αφήγημα – αυτό του ζευγαριού που επιμένει να προβάλλει την αξία της πίστης και της αντοχής απέναντι στην απαξίωση – μπορεί να καταστεί πειστικό σε μια κοινωνία που θεωρεί τη δικαιοσύνη αδιαπραγμάτευτη. Η Γαλλία του 2026 δεν είναι η ίδια με εκείνη του 2008: οι μύθοι, όσο κομψοί και φωτεινοί, δεν επιστρέφουν χωρίς κόστος.
Ωστόσο, αυτό που διακρίνει το ζεύγος από άλλες περιπτώσεις δημόσιας πτώσης είναι ότι δεν φυλλορροεί από μέσα. Οικογενειακά, επιχειρηματικά και συναισθηματικά, λειτουργούν σαν συγκροτημένο σύστημα με συγκεκριμένη αυτοτελή τροχιά. Οι εμφανίσεις τους στον δημόσιο χώρο είναι μετρημένες· δεν υπεραπολογούνται, δεν εκλιπαρούν για συμπάθεια, δεν επιχειρούν να εισχωρήσουν σε νέο κύκλο νομιμοποίησης. Συνεχίζουν να κινούνται σε έναν προστατευμένο άξονα, όπου το ζητούμενο είναι η επιβίωση της εικόνας, όχι της επιρροής.
Τι επιφυλάσσει, λοιπόν, το μέλλον; Πιθανότατα όχι «έξοδο» στο περιθώριο αλλά επιβίωση σε μειωμένη διάσταση. Ένα ζευγάρι που δεν θα επιστρέψει ποτέ στη μυθολογία του «Χρυσού Προεδρικού Διδύμου», αλλά ούτε και θα εξαφανιστεί. Αντίθετα, θα συνεχίσει να λειτουργεί ως ιδιόμορφη πολιτισμική υπόμνηση: μιας εποχής που τελείωσε, αλλά αρνείται να παραδεχθεί την ταφική της πλάκα. Η ιστορία τους ίσως να μετατοπιστεί από το Ελιζέ στο πεδίο της λογοτεχνικής αυτοαποτύπωσης και της κομψής παρακμής. Ο κόσμος δεν τους αποδέχεται πλέον ως πρωταγωνιστές· εκείνοι, όμως, επιμένουν να γράφουν ακόμη το τελευταίο κεφάλαιο μόνοι τους.