Η «Κοντούλα Λεμονιά» της Δανάης Νίλσεν, είναι ένα χαρούμενο ποπ τραγούδι (διασκευή του παραδοσιακού) που μέσα σε τρεις μήνες, αφότου ανέβηκε στο Youtube, άγγιξε τα 80 χιλιάδες views.
Οι περισσότεροι το θεωρούν πλακατζίδικο και ανάλογα είναι τα σχόλια κάτω από το βίντεο που υπάρχει. Όμως το τραγούδι είναι σοβαρότατο αν και με χαρούμενο προσωπείο. Έχει την ίδια συμβολική του «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» του Μανώλη Ρασούλη. Και τα δύο τραγούδια, αποτελούν μουσικά πορτραίτα, αμφίσημα, των απανταχού ελληνοξεχασμένων. Στο Βερολίνο, στο Λονδίνο, στο Σικάγο και στις άλλες πόλεις του εξωτερικού. Brain drain.
Στην περίπτωση του τραγουδιού της Δανάης, έχουμε, σε πρώτο άκουσμα, την ηλεκτρονική διασκευή της παραδοσιακής μας Κοντούλας. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Η Δανάη τραγουδά με ξενική προφορά. Και αυτό, δεν γίνεται επειδή η Δανάη έχει τέτοια προφορά (στην πραγματικότητα μιλά άπταιστα τα ελληνικά), ούτε επειδή έχει διάθεση να σπάσουμε πλάκα.
Έγραψε το τραγούδι, κάτω από έντονη συγκινησιακή φόρτιση στο Βερολίνο, όπου πήγε αναζητώντας την τύχη της όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά που έφυγαν από την Ελλάδα.
Η ιστορία του τραγουδιού όπως μας την διηγήθηκε η Δανάη
«Το τραγούδι γράφτηκε το πρώτο εξάμηνο που είχα μετακομίσει από Ελλάδα στην Γερμανία. Αρχίζω και αναθεωρώ τι σημαίνει ρίζα και τι είναι για μένα οι ρίζες. Μου λείπουνε πράγματα που δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου λείπανε, και είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που κάνω μακριά από την οικογένεια που βρίσκεται στην Ελλάδα. Με παίρνουνε τηλέφωνο οι γυναίκες της οικογένειας με πρώτη τη γιαγιά μου, και μου τραγουδάνε την Κοντούλα Λεμονιά. Και επειδή λέει «πότε μικρή μεγάλωσες κι έγινες για στεφάνι» κι εγώ είχα φύγει, είχα μεγαλώσει…μου το τραγουδάνε και συγκινούνται. Και συγκινούμαι πολύ κι εγώ. Από εκείνη τη μέρα με θυμάμαι να ψάχνω στο Youtube όλες τις εκδοχές της Κοντούλας Λεμονιάς νιώθοντας μια πολύ έντονη νοσταλγία. Ύστερα από λίγους μήνες που έμαθα ότι η γιαγιά μου έφυγε, αποφάσισα να κάνω το τραγούδι…»
Αν ρωτήσεις τη Δανάη γιατί χρησιμοποίησε ξενική προφορά, σου απαντά «ήθελα να κάνω ένα πείραμα». Κατά τη γνώμη μας, οδηγήθηκε εκεί κάτω από καλλιτεχνικό αισθητήριο. Δεν κάνει τόσο ένα πείραμα, όσο μια προφητεία.
Η ξενική προφορά, με την οποία επίτηδες τραγουδά, δείχνει μια πικρή αλήθεια: Ο Έλληνας στο εξωτερικό, νιώθει έντονα το πού είναι οι ρίζες του, αλλά ταυτόχρονα βγάζει καινούργια κλαδιά. Σε λίγα χρόνια, ίσως αυτός και τα παιδιά του, θα ομιλούν και θα τραγουδούν έτσι, σπασμένα. Θα είναι ελληνοξεχασμένος, Έλληνας βέβαια (τι άλλο θα μπορούσε να είναι;) αλλά με συνήθειες που ξενίζουν.