Όλοι ξέρουμε λίγο-πολύ την ιστορία του Μόγλη από το «Βιβλίο της Ζούγκλας», αλλά για λίγους ανθρώπους, η ιδέα της ανατροφής από ζώα δεν είναι απλώς ένα παραμύθι.
Μερικά από τα πιο άγρια παιδιά του κόσμου αναγκάστηκαν να βασιστούν στο ζωικό βασίλειο και μεγάλωσαν στην άγρια φύση, απομονωμένα από την κοινωνία. Αμελείς γονείς, απαγωγές και παιδιά που τράπηκαν σε φυγή, οδήγησαν μερικά από αυτά στο να μεγαλώσουν με διάφορα ζώα.
Τα παιδιά κατάφεραν να διεισδύσουν στις ομάδες τους και να γίνουν ένα από αυτά, έχοντας φυσικά συνέπειες στο σώμα και την ψυχή τους. Παρακάτω ακολουθούν οι ιστορίες μερικών από τα παιδιά «αγρίμια» που έχουν βρεθεί στη φύση.
Καμάλα και Αμάλα - Τα «παιδιά των λύκων»
Πρόκειται για μία από τις πιο γνωστές περιπτώσεις παιδιών που ανακαλύφθηκαν να ζουν στη φύση. Τα δύο νεαρά κορίτσια βρέθηκαν στην ινδική ζούγκλα τη δεκαετία του 1920.
Τα παιδιά διασώθηκαν από λύκους στην τρυφερή ηλικία των τριών και οκτώ ετών και ζούσαν με έναν θηλυκό λύκο και την προστατευτική του αγέλη. Δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρο αν οι δυο τους είχαν σχέση ή πώς ακριβώς κατέληξαν εκεί.
Αργότερα και οι δύο διασώθηκαν και μεταφέρθηκαν σε ένα ορφανοτροφείο από τον αιδεσιμότατο J. A. L. Singh, ο οποίος προσπάθησε να τις βοηθήσει να προσαρμοστούν στην ανθρώπινη ζωή, ξεκινώντας με το να τους δώσει τα ονόματα Καμάλα και Αμάλα.
Αλλά και οι δύο δυστυχώς δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν στην κοινωνία μετά το απίστευτο ξεκίνημά τους στη ζωή και σύμφωνα με πληροφορίες συνέχισαν να επιδεικνύουν «συμπεριφορά λύκου» - όπως το να περπατούν στα τέσσερα, να είναι κυρίως νυχτόβιες και να δαγκώνουν ανθρώπους.
Τα κορίτσια λέγεται ότι σημείωσαν κάποια πρόοδο, αλλά τελικά πέθαναν και τα δύο λόγω κακής υγείας. Η Αμάλα πέθανε το 1921 από λοίμωξη στα νεφρά, πριν η Καμάλα υποκύψει στη φυματίωση το 1929.
Σε συνέντευξή του, ο αιδεσιμότατος είπε αργότερα ότι αναρωτήθηκε αν θα ήταν καλύτερα να αφήσει τα παιδιά στην άγρια φύση όπου τα βρήκε.
Μαρίνα Τσάπμαν - Απήχθη και την άφησαν με μαϊμούδες
Η εξαιρετική περίπτωση της Μαρίνα Τσάπμαν χρονολογείται από το 1954, όταν την απήγαγαν σε ηλικία μόλις πέντε ετών από ένα απομακρυσμένο χωριό της Νότιας Αμερικής και αργότερα την εγκατέλειψαν στη ζούγκλα.
Ισχυρίζεται ότι την άρπαξαν από τον κήπο της στην Κολομβία και την πέταξαν σε ένα τροπικό δάσος - όταν μια οικογένεια πιθήκων καπουτσίνων την πήρε κάτω από «τα φτερά» της.
Η Μαρίνα, τώρα στα 70 της, λέει ότι κοιμόταν σε ένα κούφιο δέντρο, ζούσε με μούρα, ρίζες και μπανάνες και κινούνταν στα τέσσερα σαν τα άλλα θηλαστικά για πέντε χρόνια. Λέει ότι δεν της δόθηκε καμία ειδική μεταχείριση από τα ζώα και φέρεται να την άφησαν να ψάχνει μόνη της για το δικό της φαγητό.
Αλλά τελικά, προσαρμόστηκαν μαζί της και της έβγαζαν τρυφερά ψείρες από τα μαλλιά σαν να ήταν μια από αυτές. Η Μαρίνα απέτισε ιδιαίτερο φόρο τιμής στον «παππού μαϊμού» που της έσωσε τη ζωή μετά τη δηλητηρίασή της από σάπια φρούτα.
Αργότερα την βρήκαν κυνηγοί. Κατάφερε να επανενταχθεί πλήρως στην ανθρώπινη κοινωνία και τώρα ζει στο Γιορκσάιρ με τον σύζυγό της και τις δύο κόρες της. Η Μαρίνα έγραψε αργότερα ένα βιβλίο που μιλούσε για τις ιστορίες της αξιοσημείωτης αρχής στη ζωή της, με τίτλο «Το κορίτσι χωρίς όνομα».
Σαμντέο - Μεγαλωμένος από λύκους
Το 1972, ένα νεαρό αγόρι με το όνομα Σαμντέο (Shamdeo) βρέθηκε σε ένα δάσος στην Ινδία.
Το μικρό παιδί, που πιστεύεται ότι ήταν περίπου τεσσάρων ετών, ζούσε με λύκους. Έπαιζε μέχρι και με τα μικρά, τα τάιζε και κοιμόταν μαζί τους.
Τα δόντια του ήταν τρομακτικά ακονισμένα σε σημεία για να μοιάζουν με αυτά των συνομηλίκων του. Ο Σαμντέο είχε επίσης μακριά γαντζωμένα νύχια και μπερδεμένα μαλλιά, καθώς και κάλους στις παλάμες των χεριών, τους αγκώνες και τα γόνατά του επειδή σερνόταν στα τέσσερα.
Σύμφωνα με πληροφορίες, του άρεσε να τρώει κοτόπουλα και είχε γίνει επιδέξιος στο κυνήγι τους, καθώς και στην ανάπτυξη της γεύσης για το αίμα.
Παρά τις προσπάθειες αποκατάστασής του, δεν έμαθε ποτέ πώς να μιλάει, αλλά έμαθε κάποια νοηματική γλώσσα. Πέθανε τον Φεβρουάριο του 1985, 13 χρόνια μετά τη διάσωσή του.
Σουτζίτ Κουμάρ - Κλειδωμένος σε ένα κοτέτσι
Ο Σουτζίτ Κουμάρ ήταν οκτώ όταν τον ανακάλυψαν στα Φίτζι το 1978. Βρέθηκε στη μέση του δρόμου να κακαρίζει και να χτυπάει τα χέρια του σαν κοτόπουλο.
Σε όλη του την παιδική ηλικία, οι γονείς του τον είχαν κλείσει σε ένα κοτέτσι, βλέποντάς τον να υιοθετεί τον τρόπο ζωής του πουλιού. Λέγεται ότι ο Σουτζίτ έμαθε να ραμφίζει το φαγητό του και να κουλουριάζεται στις καρέκλες σαν να κουρνιάζει.
Η μητέρα του αυτοκτόνησε μετά τη δολοφονία του πατέρα του και ο Σουτζίτ αφέθηκε στη φροντίδα του παππού του, ο οποίος συνέχισε με την ίδια σκληρότητα να τον κρατά περιορισμένο με τα κοτόπουλα.
Μετά τη διάσωσή του, μεταφέρθηκε σε ένα γηροκομείο όπου έγινε επιθετικός και έτσι τον έδεναν επανειλημμένα σε ένα κρεβάτι, όπου έμεινε για άλλα 20 χρόνια.
Στη συνέχεια, η Ελίζαμπεθ Κλέιτον απελευθέρωσε τον Σουτζίτ το 2002, πριν ιδρύσει μια φιλανθρωπική οργάνωση που φροντίζει παιδιά που έχουν ανάγκη. «Ο Σούτζιτ προσπάθησε να με δαγκώσει όταν πλησίασα. Όταν ταΐστηκε, έριξε το χυλωμένο φαγητό του στο πάτωμα και το ράμφισε».
Τώρα βρίσκεται σε ένα ορφανοτροφείο όπου μαθαίνει να περπατά, να μιλάει και να τρώει.
Οξάνα Μαλάια - «Το κορίτσι-σκύλος»
Η Οξάνα Μαλάια διασώθηκε από το σπίτι της στην Ουκρανία το 1991, όπου κρατούνταν μαζί με μια αγέλη σκύλων.
Οι αλκοολικοί γονείς της την είχαν αφήσει βάρβαρα έξω, αναγκάζοντάς την να συρθεί στο σκυλόσπιτο για να αναζητήσει ζεστασιά και καταφύγιο. Συνήθισε να τρέχει στα τέσσερα, να λαχανιάζει με τη γλώσσα έξω και να γρυλίζει και να γαβγίζει όπως οι σκύλοι της.
Ήταν οκτώ ετών όταν βρέθηκε το 1991 και ζούσε με τα σκυλιά τα τελευταία έξι χρόνια. Η Οξάνα μπόρεσε από θαύμα να προσαρμοστεί στην ανθρώπινη ζωή μετά τη δοκιμασία της.
Τώρα είναι σχεδόν 40 ετών και ζει σε μια κλινική στην Οδησσό, μια πόλη στη νότια Ουκρανία, όπου βοηθά με τα ζώα φάρμας του νοσοκομείου.
Τζον Εσεμπάνια - Μεγαλωμένος από πιθήκους
Ο Τζον Εσεμπάνια το 'σκασε από το σπίτι του στην Ουγκάντα το 1988, αφού είδε τον πατέρα του να δολοφονεί τη μητέρα του και τελικά βρήκε μια άλλη οικογένεια σε μια ομάδα πιθήκων.
Έτρεξε στη ζούγκλα όπου έμεινε και φέρεται να υιοθετήθηκε από τους πιθήκους βέρβετ. Το αγόρι κατάφερε να μπει στην ομάδα τους, παρακολουθώντας τα πρωτεύοντα θηλαστικά και μιμούμενο τη συμπεριφορά τους. Ισχυρίζεται ότι του έμαθαν πώς να βρίσκει τροφή και να σκαρφαλώνει στα δέντρα για να επιβιώσει.
Ο Τζον βρέθηκε το 1991 από έναν χωρικό σε ηλικία έξι ετών και τοποθετήθηκε σε ορφανοτροφείο. Ο θετός πατέρας του, Πολ Ουάσουα, είπε: «Ήταν άγριος. Είχε πολλά μαλλιά, κάτι που είναι προφανώς κοινό στα άγρια παιδιά. Τα γόνατά του είχαν ασπρίσει σχεδόν, από το ότι περπατούσε με αυτά. Τα νύχια του είχαν μεγαλώσει πάρα πολύ και είχαν γίνει σπειροειδή. Ακόμα δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε ποτέ να μάθουμε, πόσο χρόνο πέρασε πραγματικά με τους πιθήκους, αλλά σίγουρα όλο αυτό τον άλλαξε».
Ο Τζον έμαθε από τότε να μιλάει και μάλιστα εντάχθηκε στην παιδική χορωδία του Pearl of Africa. Επέστρεψε ακόμη και στη ζούγκλα για να επισκεφτεί μια ομάδα μαϊμούδων στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ του BBC, όπου απέδειξε ότι ήταν σε θέση να επικοινωνήσει μαζί τους.
Νατάσα Μιχαήλοβα - Μεγαλωμένη από γάτες και σκύλους
Αυτό το κοριτσάκι ήταν φρικτά κλεισμένο σε ένα δωμάτιο για χρόνια, με παρέα μόνο τις γάτες και τα σκυλιά της οικογένειάς του.
Η Νατάσα Μιχαήλοβα μεγάλωσε από τα ζώα στο σπίτι της στην Chita της Ρωσίας, αφού την απέφευγαν οι συγγενείς της.
Στη συνέχεια, η μικρή άρχισε να υιοθετεί τη συμπεριφορά τους καθώς στερούνταν ανθρώπινης επαφής. Περπατούσε στα τέσσερα, έπινε με τη γλώσσα της και γάβγιζε ακόμη και σαν σκύλος.
Η Νατάσα διασώθηκε από τις κοινωνικές υπηρεσίες μετά από χρόνια παραμέλησης και εγκλεισμού με τα κατοικίδια της οικογένειας. Τη βρήκαν με σκισμένα και λερωμένα ρούχα περιτριγυρισμένη από τα ζώα.
Ένας γείτονας είπε αργότερα σχετικά με την υπόθεσή της: «Δεν ξέραμε ότι υπήρχε. Έχουν τρία μοχθηρά σκυλιά που τα πήγαν βόλτα, αλλά αυτό το παιδί δεν το είδαμε ποτέ».
Η Νατάσα λέγεται ότι απέφευγε τα άλλα παιδιά αφού απέκτησε την ελευθερία της και τοποθετήθηκε σε ορφανοτροφείο όπου έλαβε εντατική αποκατάσταση.
Ζανιζμάν Έλι -«Ένας πραγματικός Μόγλης»
Ένας «πραγματικός Μόγλης» που πέρασε χρόνια από τη ζωή του στη ζούγκλα, φοράει τώρα κοστούμι κάθε μέρα και πηγαίνει στο σχολείο.
Ο 22χρονος Ζανιζμάν Έλι εγκατέλειψε το σπίτι του στη Ρουάντα αφού η τοπική κοινότητα του γύρισε την πλάτη και η ιστορία του εμφανίστηκε σε ένα ειδικό ντοκιμαντέρ. Έγινε γνωστός μέσα από την εκπομπή του Afrimax TV στο YouTube.
Ο κόσμος τον απέφευγε λόγω της φυσικής του εμφάνισης, τώρα όμως ο νεαρός άνδρας άφησε πίσω την παλιά του ζωή, όπως αναφέρει η Daily Star. Μετά το ντοκιμαντέρ, η Afrimax TV δημιούργησε μια σελίδα GoFundMe όπου οι θεατές από όλο τον κόσμο έκαναν δωρέες ελπίζοντας να βοηθήσουν τον ίδιο και τη μητέρα του να χτίσουν μια καλύτερη ζωή. Οι δωρεές που συγκεντρώθηκαν, του επέτρεψαν να πάει σε σχολείο για άτομα με ειδικές ανάγκες, στη Ρουάντα.
Όπως φαίνεται στις εικόνες, φορά ένα κατάλληλο κοστούμι καθώς πηγαίνει στην τάξη. Η μητέρα του είπε: «Ο Θεός είναι ένας θαυματουργός. Τον κορόιδευαν και συχνά έτρεχα πίσω του. Αυτή τη στιγμή είναι στο σχολείο και είμαι τόσο χαρούμενη. Ο γιος μου έχει μια καλή ζωή, μου έχουν χτίσει ένα σπίτι… η θλίψη μου έχει αφαιρεθεί».
Ο Ζανιζμάν έχει γίνει τώρα διάσημος και ο κόσμος τον σταματά συνεχώς στο δρόμο για να φωτογραφηθούν μαζί του. Η ζωή του έχει αλλάξει δραστικά από τότε που κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ.
Στο ντοκιμαντέρ, η μητέρα του είπε στους δημοσιογράφους ότι λόγω της εμφάνισής του, ήταν ο στόχος εκφοβισμού στο χωριό όλη του τη ζωή, με τους συνομηλίκους του να τον αποκαλούν συχνά «μαϊμού» και «πίθηκο».