Ο δικαστής Μάθιου Θόρνχιλ πίστεψε ότι λίγη ποπ κουλτούρα, λίγο χιούμορ και μια δόση ροκ εν ρολ μπορούν να ελαφρύνουν το φορτίο μιας δικαστικής διαδικασίας.
Στην αίθουσα του δικαστηρίου του Σεντ Λούις, εκεί όπου η ατμόσφαιρα κανονικά μυρίζει χαρτί, διαδικασίες και αυστηρότητα, κάποτε ακουγόταν το «Love Me Tender» από το ηχείο ενός κινητού. Κάποιοι κατέθεταν υπό τον ήχο του «Hound Dog». Κάποιοι ορκίζονταν όχι απλώς να πουν την αλήθεια, αλλά να την πουν… «με ρυθμό».
Και πίσω από την έδρα, φορώντας μαύρη τήβεννο και πλαστική περούκα του Έλβις Πρίσλεϊ, με τα γνωστά λευκά γυαλιά και το ανέμελο χαμόγελο του «βασιλιά», στεκόταν ο δικαστής Μάθιου Θόρνχιλ. Ο άνθρωπος που πίστεψε ότι λίγη ποπ κουλτούρα, λίγο χιούμορ και μια δόση ροκ εν ρολ μπορούν να ελαφρύνουν το φορτίο μιας δικαστικής διαδικασίας. Και τώρα, ο άνθρωπος που αναγκάζεται να αποχωρήσει - τιμωρημένος όχι για δωροδοκία, όχι για κατάχρηση εξουσίας, αλλά για υπερβολική «ελαφρότητα».
Μακροβιότερος δικαστής, ακόμη πιο μακρόβιος φαν
Ο Θόρνχιλ, ο μακροβιότερος δικαστής στην κομητεία Σεντ Τσαρλς, με πολυετή θητεία στο οικογενειακό δικαστήριο και διαδρομή που ξεκίνησε το 2006, συμφώνησε σε εξάμηνη αμισθί παύση και μετέπειτα 18 μήνες πριν από οριστική παραίτηση. Η εναλλακτική ήταν μια δημόσια πειθαρχική ακρόαση που θα αποκάλυπτε λεπτομερώς την εμμονή του με τον «King of Rock ’n’ Roll».
Στις καταθέσεις της επιτροπής που τον δίκασε περιλαμβάνονται φωτογραφίες του ίδιου πάνω στην έδρα με περούκα Έλβις, με τη γραμματεία δίπλα του να γελάει αμήχανα, καθώς και στιγμιότυπα όπου οι διάδικοι καλούνταν να επιλέξουν πώς θα ορκιστούν: με κλασική διατύπωση ή με μουσικό υπόβαθρο το... «Can't Help Falling in Love»!
Η υπόθεση δεν αφορά μόνο τα κοστούμια
Ο ίδιος παραδέχτηκε με επιστολή του στις 12 Νοεμβρίου ότι «σκόπευε να προσθέσει λίγη ελαφρότητα όταν πίστευε πως θα χαλάρωναν οι διάδικοι». Αλλά συμπλήρωσε: «Τώρα αναγνωρίζω ότι αυτό μπορεί να πλήξει την ακεραιότητα και τη σοβαρότητα των συνεδριάσεων».
Με άλλα λόγια, ο δικαστής που πίστεψε ότι το δικαστήριο μπορεί να γίνει λιγότερο αμείλικτο αναγκάστηκε να αποδεχτεί ότι δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για θεατρικότητα - και ότι η στολή του Έλβις δεν διαφέρει, στα μάτια της επιτροπής, από ένα συμβολικό... τραύμα στο κύρος του νόμου.
Η υπόθεση δεν αφορά μόνο τα κοστούμια. Η επιτροπή επισήμανε ότι ο Θόρνχιλ μιλούσε συχνά για πολιτική από την έδρα, ανέφερε την προεκλογική του εκστρατεία μέσα στις ακροάσεις και σχολίαζε πού βρίσκονταν τα «Thornhill for Judge» πανό μέσα στην κομητεία.
Αν και ο ίδιος υποστηρίζει ότι αυτά έγιναν «ανεπίσημα, φιλικά, χωρίς καμία επίδραση σε αποφάσεις», παραδέχεται ότι ήταν λάθος. Η επιτροπή σημείωσε ακόμη ότι παλαιότερα είχε τιμωρηθεί για άσχετη υπόθεση ευνοϊκής μεταχείρισης μιας κατηγορουμένης που του πρόσφερε -κατά λάθος, όπως είπε- ένα καπέλο του μπέιζμπολ να της το... υπογράψει.
Προσβολή της αρχής «τήρησης τάξης και αξιοπρέπειας»
Η εικόνα του πίσω από την έδρα με περούκα και γυαλιά Έλβις έγινε σχεδόν σύμβολο. Στην τοπική νομική κοινότητα υπήρξαν αυτοί που γελούσαν, αυτοί που σάστισαν κι αυτοί που ένιωσαν προσβολή.
«Είτε είναι δικαστής είτε δεν είναι: ας το αποφασίσει τώρα ή ποτέ» είπε μια δικηγόρος, παραφράζοντας στίχο του Έλβις. Αυτό που για τον Θόρνχιλ ήταν αθώα προσπάθεια αποσυμπίεσης, για την επιτροπή ήταν προσβολή της αρχής «τήρησης τάξης και αξιοπρέπειας».
Στα δικαστήρια, κάθε χειρονομία ισοδυναμεί με μήνυμα εξουσίας. Η έδρα δεν είναι σκηνή, ούτε το ακροατήριο κοινό συναυλίας. Στον αυστηρό κόσμο της απονομής δικαιοσύνης, όπου οι αποφάσεις αλλάζουν ζωές, επιμέλειες παιδιών, ποινές και δικαιώματα, ακόμη και η λάθος λέξη μπορεί να κλονίσει το αίσθημα εμπιστοσύνης. Όταν λοιπόν ο δικαστής με το κινητό του έπαιζε «Suspicious Minds» μπαίνοντας στην αίθουσα, προκαλούσε -άθελά του ή όχι- ένα είδος ειρωνικής θεατρικότητας που οι κανόνες απαγορεύουν.
Ο Μάθιου Θόρνχιλ σύντομα θα αποχωρήσει, λέγοντας ότι θα υπηρετήσει με «τιμή και αξιοπρέπεια» μέχρι την τελευταία ημέρα του. Και ίσως, όταν αναρτήσει για τελευταία φορά την περούκα στο πίσω γραφείο, να αναγνωρίσει ότι το πρόβλημα δεν ήταν πως αγάπησε τον Έλβις περισσότερο από όσο έπρεπε. Αλλά ότι ξέχασε για λίγο πως, ακόμη κι αν «ο βασιλιάς δεν πέθανε ποτέ», στο δικαστήριο δεν πρέπει ποτέ να εμφανίζεται.