Ένα πολυεπίπεδο πορτρέτο του 41χρονου Βρετανού Γκάρι Χαντ, του ανθρώπου που μετέτρεψε το cliff diving σε τέχνη.
Στα απόκρημνα βράχια του κόσμου, εκεί όπου η γη τελειώνει απότομα και αρχίζει ο ελεύθερος αέρας, ένας άνθρωπος έχει μάθει να πέφτει σαν να πετά. Ο Γκάρι Χαντ δεν είναι απλώς ο κορυφαίος αθλητής του high diving - είναι μια φιγούρα σχεδόν... μυθική, ένας άνθρωπος που συνδέεται με τη βαρύτητα όσο και με την υπέρβασή της.
Όπως ο Λιονέλ Μέσι κουβαλά στα πόδια του έναν άλλο φυσικό νόμο στο χορτάρι των γηπέδων, έτσι κι ο Χαντ μοιάζει να επαναπροσδιορίζει τη σχέση του ανθρώπου με το κενό - γι' αυτό και τα βρετανικά ΜΜΕ συχνά τον αποκαλούν «Λιονέλ Μέσι του κενού». Με περισσότερες από 40 νίκες στο Red Bull Cliff Diving World Series και μια καριέρα που εκτείνεται σε τρεις δεκαετίες, ο Χαντ δεν είναι απλώς ο πιο επιτυχημένος αθλητής του αθλήματος. Είναι το ίδιο το άθλημα, ενσαρκωμένο.
«Έβλεπε τις πτώσεις του πριν καν τις εκτελέσει»
Γεννημένος το 1984 στο Λιντς της Αγγλίας, ο Γκάρι Χαντ μεγάλωσε μέσα σε μια καθημερινότητα που δεν προμήνυε την πτώση του σε έναν τόσο ιδιότυπο ουρανό. Ο πατέρας του ήταν μηχανικός, η μητέρα του δασκάλα. Στα οκτώ του ξεκίνησε καταδύσεις, ακολουθώντας την πορεία των περισσότερων παιδιών που περνούν από τα τοπικά κολυμβητήρια με ολυμπιακά όνειρα. Η φυσική του ευφυΐα όμως ξεχώριζε νωρίς - όχι απαραίτητα στα ακαδημαϊκά, αλλά στο πώς αντιλαμβανόταν τον χώρο γύρω του, το σώμα του μέσα σ’ αυτόν, και το πώς να τον μεταμορφώνει με κάθε στροφή στον αέρα. Ένας πρώην προπονητής του θα πει αργότερα ότι ο Γκάρι «έβλεπε τις πτώσεις του πριν καν τις εκτελέσει - σαν να τις είχε ήδη ζήσει».
Η μετάβασή του από τις παραδοσιακές καταδύσεις των 10 μέτρων στο extreme θέαμα του cliff diving δεν ήταν εύκολη, ούτε αυτονόητη. Ο κόσμος των high divers ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 2000 ακόμη ημιανεξάρτητος, χωρίς αναγνώριση από τη FINA, με φήμη πιο κοντά σε τρελό τσίρκο παρά σε επαγγελματικό άθλημα. Ήταν τότε, το 2009, που ο Χαντ πήρε μέρος για πρώτη φορά σε έναν αγώνα του Red Bull Cliff Diving World Series - μιας διοργάνωσης που άλλαξε ριζικά το τοπίο. Από τα πρώτα του άλματα, φάνηκε πως δεν είχε έρθει απλώς για να δοκιμάσει: είχε έρθει για να καθορίσει τι σημαίνει elite cliff diver.
Με ύψος λίγο πάνω από το μέσο όρο και σώμα λιγότερο μυώδες από άλλους αθλητές, ο Χαντ δεν εντυπωσίαζε με την πρώτη ματιά. Εκεί που εντυπωσίαζε ήταν στον αέρα. Η τεχνική του ήταν καθαρή, η αίσθηση του χρόνου σχεδόν απόκοσμη. Από ύψη 27 μέτρων - δηλαδή εννέα ορόφων - και σε πτώσεις που διαρκούν περίπου τρία δευτερόλεπτα, ο Χαντ είχε την ικανότητα να εκτελεί άλματα με πέντε περιστροφές και τρεις τούμπες, διατηρώντας τον έλεγχο μέχρι το τελευταίο κλάσμα του δευτερολέπτου. Το παρατσούκλι του "The Professor" δεν του το έδωσαν τυχαία. Ο ίδιος σημειώνει κάθε του άλμα, μετρά τις ταχύτητες, παρατηρεί τις συνθήκες, φτιάχνει στο μυαλό του μαθηματικά μοντέλα πτήσης. Και την ώρα της εκτέλεσης, μοιάζει να διαβάζει ποίηση μέσα στο χάος.
Στο Ριβά του 2010, οι θεατές παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι το διπλό πίσω ανάποδο με τετραπλή περιστροφή που εκτέλεσε με προσγείωση σχεδόν τέλεια - μια φιγούρα τόσο δύσκολη που ακόμη και σήμερα την τολμούν λίγοι. Στη Λα Ροσέλ, στο Μπιλόξι, στην Πόλη του Μεξικού, το όνομά του έγινε συνώνυμο της ακρίβειας και του ρίσκου. Αλλά η πορεία του δεν ήταν μόνο ανοδική. Το 2011 τραυματίστηκε σοβαρά στη μέση, σε μια προπόνηση στη Χαβάη. Έμεινε εκτός δράσης για μήνες, αντιμετωπίζοντας όχι μόνο τον σωματικό πόνο, αλλά και το φόβο της πτώσης. Κάθε cliff diver γνωρίζει πως το νερό σε ύψη 30 μέτρων είναι σκληρό σαν τσιμέντο. Οι προσγειώσεις με κακή γωνία δεν συγχωρούν.
Εκεί ακριβώς όμως ξεχωρίζουν οι κορυφαίοι. Ο Χαντ δεν απλώς επέστρεψε· ανανέωσε το ρεπερτόριό του. Επέστρεψε με νέες φιγούρες, νέα σημεία εκκίνησης, νέους τρόπους να αφηγείται την πτήση του. Το 2015 θα αναδειχθεί για άλλη μια φορά παγκόσμιος πρωταθλητής, ξεπερνώντας αντιπάλους όπως ο Κολόμπιανος Ορλάντο Ντουκ ή ο Τσέχος Μίχαλ Ναβάρα. Οι νέοι αθλητές που μπήκαν στη σκηνή τον αντιμετώπιζαν με σεβασμό σχεδόν θρησκευτικό. Ένας νεαρός Αμερικανός θα πει σε συνέντευξη: «Ο Χαντ είναι ο Μέσι μας. Ό,τι κι αν κάνουμε, αυτός είναι πάντα δύο βήματα μπροστά».
Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στους παρατηρητές του δεν είναι μόνο η δεξιοτεχνία του, αλλά η καλλιτεχνική του προσέγγιση. Ο Χαντ βλέπει το άλμα σαν χορογραφία. Συχνά προπονείται με μουσική, γράφει σε ημερολόγιο τις σκέψεις του, πειραματίζεται με κινήσεις εμπνευσμένες από άλλες μορφές τέχνης - από το μπαλέτο μέχρι τον κινηματογράφο. Το cliff diving, λέει, είναι το σημείο όπου συναντιούνται η επιστήμη και η φαντασία. Ο ίδιος ζει ανάμεσά τους.
Το 2020, μετά από χρόνια κατοχύρωσης βρετανικών τίτλων, ο Χαντ πήρε τη γαλλική υπηκοότητα. Μετακόμισε στη Νίκαια, σε μια προσπάθεια να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του, μακριά από τις συνεχείς μετακινήσεις. Παρά την ηλικία του - πλέον έχει περάσει τα σαράντα - εξακολουθεί να αγωνίζεται και να κερδίζει. Το 2022 στέφθηκε ξανά πρωταθλητής του World Series, αποδεικνύοντας ότι η ηλικία μπορεί να είναι απλώς ένας αριθμός, όταν το σώμα και το πνεύμα έχουν εκπαιδευτεί σε βάθος χρόνου.
Αυτό που κάνει τον Χαντ να ξεχωρίζει, όπως και τον Μέσι, δεν είναι μόνο η απόδοση. Είναι η συνέπεια, η σιωπηλή κυριαρχία, ο τρόπος που αφομοιώνει την πίεση και τη μετατρέπει σε ακρίβεια. Όταν στέκεται στην άκρη του βράχου - γιατί δεν μιλάμε απλώς για βατήρες αλλά για φυσικά σημεία με αστάθεια, άνεμο και θόρυβο - φαίνεται απόλυτα ήρεμος. Οι θεατές γύρω του φωνάζουν, τα τύμπανα χτυπούν, αλλά εκείνος κρατά το βλέμμα του στο κενό. Έπειτα, μια ανάσα. Και πέφτει.
Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως ο Γκάρι Χαντ, όπως ο Μέσι, μετέτρεψε ένα άθλημα σε προσωπική του αφήγηση. Άνοιξε δρόμους εκεί που υπήρχε μόνο άβυσσος. Επέβαλε νέα πρότυπα, νέα μέτρα σύγκρισης, νέες απαιτήσεις από το ανθρώπινο σώμα. Στο άθλημα της πτώσης, έγινε το σταθερό σημείο. Και αν κάποτε αποφασίσει να σταματήσει, δεν θα είναι λόγω κόπωσης. Θα είναι επειδή έγραψε την τελευταία στροφή του άλματος, σαν ποιητής που ξέρει πότε να σταματήσει.
Σήμερα, σε κάθε γκρεμό που συγκεντρώνει τους κορυφαίους cliff divers του κόσμου, το όνομά του αντηχεί σαν πρόκληση και σαν τιμή. Ο Χαντ δεν κατέκτησε απλώς τίτλους. Κατέκτησε τον χρόνο στον αέρα, το πιο σύντομο και επικίνδυνο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας. Κι εκεί, μέσα στα τρία δευτερόλεπτα της πτώσης, έφτιαξε έναν κόσμο. Έναν κόσμο χωρίς βαρύτητα. Έναν κόσμο μόνο δικό του.