«Δεν αξίζω και πολλά. Οι αναγνώστες αυτής της στήλης ξέρουν πως έχω μηδενικές ικανότητες στο να δίνω καλές συμβουλές στον οποιονδήποτε, πόσω μάλλον στους απόφοιτους του πανεπιστημίου που τελείωσα, αυτό του Γουισκόνσιν-Μάντισον».
Τα λόγια ανήκουν στον αθλητικογράφο και κολουμνίστα της Wall Streer Journal, Τζέισον Γκέι.
Ακολουθούν αποσπάσματα από τη δική του αφήγηση για την ομιλία του μπροστά σε χιλιάδες αποφοίτους:
Παρ' όλα αυτά, ήμουν εκεί το περασμένο Σάββατο το απόγευμα, στο στάδιο Καμπ Ράνταλ, μπροστά σε ένα πλήθος επισήμως 48.263 ατόμων, εκ των οποίων 8.679 ήταν απόφοιτοι διαφόρων προπτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Αποστολή μου ήταν να μεταδώσω σοφία, δηλαδή να μολύνω τα μυαλά του μέλλοντος της Αμερικής. Ναι. Τρομακτικό. Ταπεινωτικό. Απογοητευτικό για τους φοιτητές, σίγουρα.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά όταν ήμουν στο κολέγιο δεν ξυπνούσα στις 2 μ.μ. με έναν παγωμένο καφέ για να πέσω με τα μούτρα σε ένα φύλλο της Wall Street Journal. (Αν είστε φοιτητής που ξυπνάει με ένα αντίτυπο της Wall Street Journal έχετε τη παντοτινή μου εκτίμηση).
Ας είμαστε ειλικρινείς: Αυτά τα παιδιά δεν είχαν ιδέα ποιος ήμουν. Ακόμα και αφού το Γουισκόνσιν μου έκανε την πρόταση, υπέθεσα ότι θα έβρισκαν έναν καλύτερο ομιλητή στο παράθυρο των μεταγραφών. Όταν έγινε σαφές ότι συνέβαινε, λύγισα. Προετοιμάστηκα. Σε αντίθεση με αυτή τη στήλη, δεν θα έγραφα την ομιλία 11 λεπτά πριν λήξει η προθεσμία.
Είχα καλές ιδέες, κακές ιδέες. Έγραψα στην αρχή πρόχειρα, απαίσια πρόχειρα, μέτρια προσχέδια. Έκανα εξάσκηση. Έκανα περισσότερη εξάσκηση. Είδα ένα κλιπ του ηθοποιού Γουόλτον Γκόγκινς να μιλάει για το πώς προετοιμάζεται για έναν ρόλο -διαβάζει ένα σενάριο 250 φορές, για να ενσαρκώσει πλήρως τον χαρακτήρα, κάτι που έμαθε από τον Ρόμπερτ Ντιβάλ- και αποφάσισα, με μια δόση ειρωνείας προς τον εαυτό μου, να το κάνω κι εγώ αυτό. Θα έκανα πρόβα την ομιλία μου 250 φορές.
Ακόμα κι αν ήταν απαίσια, θα ένιωθα την απαίσια φύση της στα κόκαλά μου. (Δεν την έκανα πρόβα 250 φορές. Πιθανώς πάνω από 100, όμως. Εντάξει, ίσως 30 φορές).
Διάβασα πολλές διάσημες ομιλίες αποφοίτησης - του Τζορτζ Σόντερς στο Syracuse, της Νόρα Έφρον στο Wellesley, του Στιβ Τζομπς στο Στάνφορντ. Τρομακτικό. Διάβασα το «Ένας σύντομος οδηγός για μια ευτυχισμένη ζωή» της Άννα Κουίντλεν - μια υπέροχη ομιλία αποφοίτησης που έγινε μεγάλο μπεστ σέλερ.
Είδα την περίφημη ομιλία του Ρότζερ Φέντερερ από πέρυσι στο Ντάρτμουθ. Αυτό ήταν πραγματικά ενοχλητικό. Ο Φέντερερ είναι ο πιο κομψός τενίστας που έζησε ποτέ. Κέρδισε 20 μεγάλα τουρνουά. Είναι καλός και σε αυτό;
Μετά από πολλές ομιλίες που είδα και διάβασα, επιτέλους έγραψα κι εγώ τη δική μου. Όταν έφτασε το Σάββατο το πρωί, εμφανίστηκα για μια γρήγορη ματιά. Το στάδιο ήταν συντριπτικό. Ένιωθα σαν να κοιτούσα πάνω από την άκρη ενός γκρεμού.
Η Τζοάνα Στερν έστειλε μήνυμα: Σκέψου το πλήθος με τα εσώρουχά του. Σαράντα οκτώ χιλιάδες άνθρωποι είναι πολλά Hanes.
Βοήθησε που ήταν εκεί η γυναίκα μου και τα δύο παιδιά μου, ηλικίας 10 και 12 ετών. Τίποτα δεν σε κρατάει πιο προσγειωμένο στην πραγματικότητα από το να ξυπνάς το πρωί μιας ομιλίας αποφοίτησης με δύο παιδιά που τσακώνονται για έναν φορτιστή iPad.
Ένιωθα έτοιμος, αλλά νευρικός. Ήξερα ότι το Γουισκόνσιν δεν μου ζητούσε να λύσω τις κρίσεις του κόσμου. Ήλπιζα να είμαι ήπια ευχάριστος κι ύστερα να κατέβω από το βήμα. Και να πω τουλάχιστον ένα αστείο για το Μίσιγκαν.
Αυτό, θα μπορούσα να κάνω. Θα μπορούσα να πω δύο αστεία για το Μίσιγκαν.
Έτσι μίλησα. Έφτασα στο 16ο λεπτό, με το πλήθος να βρυχάται στα βίντεο με το πέναλτι του Σιμς και το νικητήριο γκολ στην παράταση. Αναγνωρίσαμε τους τελειόφοιτους της ομάδας, οι οποίοι έφεραν μαζί τους το τρόπαιο του πρωταθλήματος. Το πλήθος γέλασε εκεί που ήλπιζα ότι θα γελούσε. Δεν νομίζω ότι κανείς αποδοκίμασε, εκτός από τα παιδιά μου.
Νομίζω ότι όλα πήγαν καλά. Τα σχόλια ήταν θετικά. Είναι στο YouTube. Μπορείτε να κρίνετε μόνοι σας. Τελείωσα. Το πιο σημαντικό: Αποφοίτησαν.
Ένιωσα ευγνωμοσύνη και βαθιά ανακούφιση. Βρήκα την οικογένειά μου, έφυγα από το στάδιο και ήπια την καλύτερη μπύρα που είχα πιει ποτέ. Ψημένη στο Γουισκόνσιν, φυσικά.