Αυτό το ιρλανδικό μουσείο είναι γεμάτο με εκκεντρικά και περίεργα αντικείμενα που έχουν δωρίσει ανώνυμοι - αλλά και επώνυμοι - κάτοικοι του Δουβλίνου.
Υπάρχουν ορισμένα μουσεία σε όλο τον κόσμο που ξεπερνούν τον ρόλο τους ως χώροι φύλαξης αντικειμένων και μοιάζουν να λειτουργούν ως πύλες προς το παρελθόν.
Η Συλλογή Frick στη Νέα Υόρκη και το υπνοδωμάτιο του Marcel Proust στο Musée Carnavalet στο Παρίσι σφύζουν από μια διαχρονική ενέργεια που υπερβαίνει τα εκθέματα που παρουσιάζονται. «Το Μικρό Μουσείο του Δουβλίνου είναι επίσης ένας τέτοιος χώρος», σημειώνει η Guardian.
Το μουσείο αφιερωμένο σε όσα έχουν σχέση με το Δουβλίνο
Ο Δουβλινέζος Trevor White έπεισε το δημοτικό συμβούλιο του Δουβλίνου να του δανείσει αυτό το κτίριο το 2011 για να ανοίξει το πρώτο μουσείο της πόλης αφιερωμένο σε όλα τα πράγματα που έχουν σχέση με το Δουβλίνο.
Με μια εξαιρετική ιδέα, αλλά χωρίς καμία συλλογή να επιδείξει, βγήκε στον «αέρα» και ζήτησε από τους ακροατές της αγαπημένης εκπομπής της Marian Finucane στο RTÉ (ο εθνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Ιρλανδίας) να ψάξουν στις σοφίτες και τις ντουλάπες τους για μοναδικά αντικείμενα και αναμνηστικά που σχετίζονται με την ιρλανδική πρωτεύουσα.
Πάνω από 1.000 εκθέματα κατακλύσαν αμέσως το μουσείο, από ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου του Bono μέχρι ένα εισιτήριο για τις μοναδικές συναυλίες των Beatles στο Δουβλίνο το 1963. Η νεκρική μάσκα του James Joyce δωρίθηκε μαζί με την πρώτη έκδοση του «Οδυσσέα».
Ένα μπουκάλι λεμονάδα που διασώθηκε από τα συντρίμμια ενός πλοίου που τορπιλίστηκε ανοιχτά του Δουβλίνου κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο προσφέρθηκε μαζί με ένα ανοιγμένο βάζο Sudocrem του 1931 (η αντισηπτική αυτή κρέμα εφευρέθηκε στην Ιρλανδία).
Ανακαλύφθηκε επίσης ένα βιβλίο λογιστικής της δεκαετίας του 1980 από ένα κοντινό πλυντήριο των Magdalene Sisters όπου έγκυες, ανύπαντρες γυναίκες αναγκάζονταν σε πραγματική καταναγκαστική εργασία.
Το μουσείο έγινε αμέσως δημοφιλές στους ντόπιους και τους επισκέπτες και περισσότερα από ένα εκατομμύριο άτομα έχουν παρακολουθήσει την 29λεπτη ξενάγηση στα εκθέματα τα τελευταία 14 χρόνια.
Το Tripadvisor το βαθμολογεί ως το τρίτο καλύτερο αξιοθέατο στην Ιρλανδία και το 12ο καλύτερο σε όλη την Ευρώπη.
Στο μουσείο υπάρχει η αναπαράσταση του γραφείου του εκδότη της εφημερίδας Irish Times, Bertie Smyllie. Ο εκκεντρικός Bertie πήγαινε με το ποδήλατό του στην εφημερίδα μέχρι το 1954, με μια γραφομηχανή ισορροπημένη πάνω στο τιμόνι. Ήταν υπεύθυνος για την προώθηση πολλών από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Ιρλανδίας, όπως ο Patrick Kavanagh και ο Flann O'Brien.
Δίπλα, στην αίθουσα των U2, υπάρχει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της τάξης τους στο Mount Temple, το σχολείο όπου συναντήθηκαν για πρώτη φορά ως μαθητές. Αυτή η φωτογραφία, όπως και ολόκληρο το μουσείο, δίνει την αίσθηση ότι το παρελθόν της Ιρλανδίας είναι ακόμα προσβάσιμο.
Καθώς ο αριθμός των επισκεπτών αυξήθηκε κατακόρυφα, το μουσείο αναζήτησε χρηματοδότηση για να επεκτείνει τις εκθέσεις και το κατάστημά του στο υπόγειο και τον κήπο και να εγκαταστήσει έναν ανελκυστήρα, ο οποίος ήταν απαραίτητος εδώ και καιρό, ώστε να παρέχει πρόσβαση σε όλους τους ορόφους.
Μετά από ένα χρόνο ανακαινίσεων, με κόστος 4,3 εκατομμύρια ευρώ, το μουσείο άνοιξε ξανά πριν μερικές ημέρες, στις 5 Ιουνίου με μια νέα βιβλιοθήκη και αρχείο, μια αίθουσα προβολών και μια νέα έκθεση για όλες τις ατρόμητες γυναίκες της Ιρλανδίας.
Το 1988, το Δουβλίνο γιόρτασε τα χίλια χρόνια από την ίδρυσή του με μια σειρά εκδηλώσεων που διήρκεσαν ένα ολόκληρο έτος. Πολλά σπίτια στην πόλη εξακολουθούν να εκθέτουν με υπερηφάνεια ένα διάσημο μπουκάλι γάλακτος από εκείνη την εποχή, με ανάγλυφο το οικόσημο της πόλης του Δουβλίνου - και μπορείτε να βρείτε ένα από αυτά πάνω στο τζάκι του μουσείου.
Μετά από δεκαετίες παραμέλησης και εγκατάλειψης του κέντρου της πόλης, το 1988 σηματοδότησε μια ριζική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο πολλοί κάτοικοι του Δουβλίνου έβλεπαν την πρωτεύουσά τους.
Ο Trevor White επίσης αποδίδει την ανάφλεξη του πάθους του για το Δουβλίνο σε αυτήν ακριβώς την περίοδο. Όλα όσα έχει επιτύχει στο Little Museum of Dublin, μαζί με την εξίσου παθιασμένη ομάδα του, έχουν σχεδιαστεί για να εμπνέουν μια διαρκή εκτίμηση και αγάπη για το Δουβλίνο, τη «μικρή αυτή πόλη που τα κατάφερε».