Ο Ντιέγκο Μαραντόνα μπορεί να «έφυγε» στα 60 του χρόνια προδομένος από την καρδιά του, ωστόσο οι ιστορίες από την γεμάτη και ασυμβίβαστη ζωή του θα τον κρατούν ζωντανό στις μνήμες όλων στον πέρασμα του χρόνου.
Το ημερολόγιο έδειχνε 1984. Ο «Ντιεγκίτο» είχε φτάσει στην Ιταλία για λογαριασμό της Νάπολι το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς και μέσα σε σύντομο διάστημα κατάφερε να λατρευτεί σαν Θεός στην ιταλική πόλη του νότου. Εκείνη την περίοδο, ένας πατέρας ανήμπορος να βρει χρήματα προκειμένου το άρρωστο παιδί του να κάνει το χειρουργείο που χρειαζόταν ζήτησε από τον πρόεδρο των «παρτενοπέι» να διοργανωθεί ένας φιλανθρωπικός αγώνας με την ερασιτεχνική ομάδα της πόλης του προκειμένου να συγκεντρωθεί το ποσό που απαιτούνταν.
Πόνταρε στην ανθρωπιά του τότε προέδρου της Νάπολι, Κοράντο Φερλαΐνο. Ωστόσο εκείνος φοβούμενος οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές του να αγωνιστούν στην Ατσέρα, μια φτωχογειτονιά, 15 χιλιόμετρα από την Νάπολι, αρνήθηκε.
Ο Μαραντόνα έκανε ξανά «επανάσταση»
Το γεγονός συζητήθηκε αρκετά στις τάξεις του ιταλικού συλλόγου με αποτέλεσμα να φτάσει και στα αυτιά του νεοφερμένου, Ντιέγκο Μαραντόνα. Το «χρυσό αγόρι» πήρε την κατάσταση στα χέρια του, αγνόησε τη διοίκηση της ομάδας, πλήρωσε από την τσέπη του την ασφαλιστική εταιρεία που ασφάλιζε τα πόδια των παικτών της Νάπολι και ταξίδεψε στην Ατσέρα για τον αγώνα της ζωής του.
Σε ένα γήπεδο που θύμιζε πραγματικά βούρκο ο Μαραντόνα έπαιξε με όλο του το πάθος. Ντρίπλαρε, έτρεξε, έκανε τάκλιν μέσα στις λάσπες, σκόραρε και στο τέλος πανηγύρισε για τη νίκη. Οχι για τη νίκη της ομάδας του, αλλά για τη νίκη της ζωής. Το γήπεδο είχε «πλημμυρίσει» από κόσμο για να δει τον Μαραντόνα να αγωνίζεται στον φιλανθρωπικό αγώνα, ενώ και με την συνεισφορά του ίδιου τα χρήματα που χρειάζονταν για την εγχείρηση μαζεύτηκαν και με το παραπάνω.
«Ηταν το πιο σημαντικό παιχνίδι της καριέρας μου», είχε πει τότε ο Μαραντόνα, ο οποίος στην πορεία της ζωής του νίκησε του πάντες, εκτός από τα πάθη του.