Τις εφιαλτικές μνήμες της πτώσης της Σαϊγκόν και της εσπευσμένης αποχώρησης των ΗΠΑ από το Βιετνάμ το 1975 αναβίωσε η δραματική προέλαση των Ταλιμπάν, που κατέληξε στην άλωση της Καμπούλ, και οι προσπάθειες των ΗΠΑ να απομακρύνουν άρον-άρον το προσωπικό της πρεσβείας τους στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν.
Σαν πυρκαγιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξαπλώθηκε μια φωτογραφία που έχει απαθανατίσει την ταπείνωση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, καταγράφοντας τη στιγμή που Αμερικανοί επιβιβάζονταν σε ελικόπτερο στην ταράτσα ενός κτιρίου, την ώρα που οι Ταλιμπάν βρίσκονταν προ των πυλών της Καμπούλ και οι ΗΠΑ έστελναν στρατιωτικές ενισχύσεις για να διασφαλίσουν την απομάκρυνση του προσωπικού τους. Τελικά, οι Ταλιμπάν εισέβαλαν χθες στην Καμπούλ, την ώρα που οι ΗΠΑ συνέχιζαν την αποστολή διάσωσης.
Στην επιχείρηση στο Βιετνάμ, με την κωδική ονομασία «Συχνός Άνεμος», πάνω από 7.000 άμαχοι Βιετναμέζοι εγκατέλειψαν άρον άρον με ελικόπτερα τη Σαϊγκόν (πλέον αποκαλείται Χο Τσι Μινχ) στις 29 και 30 Απριλίου 1975.
Η εμπλοκή των ΗΠΑ στον ποόλεμο του Βιετνάμ
Στον πόλεμο του Βιετνάμ, που εκτυλίχθηκε στη σκιά του ραγδαίως κλιμακούμενου Ψυχρού Πολέμου, η κομμουνιστική κυβέρνηση των Βορείων εξαπέλυσε επίθεση κατά του Νότιου Βιετνάμ και των συμμάχων του, των ΗΠΑ. Ο τότε πρόεδρος της Αμερικής, Τζον Φ. Κένεντι, είχε ήδη παράσχει βοήθεια στο Νότιο Βιετνάμ, αλλά απέφευγε μια στρατιωτική επέμβαση. Το σκηνικό άλλαξε μετά τη δολοφονία του το 1963, όταν δύο χρόνια αργότερα η πολιτική κατάσταση ήταν εξαιρετικά τεταμένη στο Νότιο Βιετνάμ. Ο διάδοχος του Κένεντι στον Λευκό Οίκο, Λίντον Τζόνσον, έλαβε την ολέθρια απόφαση να στείλει στρατεύματα στο Βιετνάμ.
Η αμερικανική παρέμβαση, που είχε ξεκινήσει με μικρή στρατιωτική βοήθεια και κλιμάκιο συμβούλων τον Ιούλιο του 1950, κλιμακώθηκε σε μια επέμβαση με πάνω από μισό εκατομμύριο Αμερικανούς στρατιώτες στην κορύφωση των συγκρούσεων το 1968.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ συνεχίστηκε και επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον, που διέταξε μια σταδιακή αποχώρηση των 550.000 Αμερικανών στρατιωτών από το Βιετνάμ το 1969 και η οποία κορυφώθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου 1973, με την υπογραφή της ειρηνευτικής συμφωνίας των Παρισίων στην αίθουσα χορού του πρώην Majestic Hotel μεταξύ των ΗΠΑ και του Βόρειου Βιετνάμ. Οι όροι της προέβλεπαν την απελευθέρωση 591 Αμερικανών αιχμαλώτων πολέμου και την απόσυρση από τις ΗΠΑ των τελευταίων 23.000 Αμερικανών στρατιωτών.
Η πτώση της Σαϊγκόν
Περίπου δύο χρόνια αργότερα, τον Μάρτιο του 1975, η Βουλή των Αντιπροσώπων απέρριψε το νομοσχέδιο του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Τζέραλντ Φορντ, για πρόσθετη στρατιωτική βοήθεια ύψους 300 εκατ. δολαρίων στο Νότιο Βιετνάμ, ο στρατός -με καταρρακωμένο το ηθικό- και η πανικόβλητη κυβέρνηση του οποίου βρίσκονταν υπό κατάρρευση.
Δυνάμεις του Βόρειου Βιετνάμ σε συνεργασία με τους Βιετκόνγκ (κομμουνιστές αντάρτες εντός του Νοτίου Βιετνάμ) κύκλωσαν εκείνες των νοτίων στη Σαϊγκόν και ο πρόεδρος της χώρας, Νγκουγιέν Βαν Θιου, διέφυγε στο εξωτερικό στις 21 Απριλίου 1975, αφού προηγουμένως είχε καταγγείλει με δάκρυα στα μάτια στο αποχαιρετιστήριο διάγγελμά του τις ΗΠΑ ότι δεν σεβάστηκαν τη δέσμευσή τους να επέμβουν σε περίπτωση που το Βόρειο Βιετνάμ παραβίαζε τη συμφωνία του 1973 και «άφησαν το λαό του Νότιου Βιετνάμ να πεθάνει».
Οι δυνάμεις του Βορείου Βιετνάμ περικύκλωσαν τη Σαϊγκόν και στις 29 Απριλίου 1975 άρχισαν να πέφτουν βροχή οι ρουκέτες και οι οβίδες στην αεροπορική βάση Ταν Σον Νχουτ, όπου οι δεκανείς Τσαρλς Μακ Μάχον Τζούνιορ και Ντάργουιν Τζατζ έχασαν τις ζωές τους -οι τελευταίοι Αμερικανοί που σκοτώθηκαν στο Βιετνάμ. Η επίθεση αυτή προκάλεσε την πανικόβλητη εκκένωση της πρεσβείας των ΗΠΑ και των Αμερικανών που είχαν απομείνει στη χώρα.
Η επιχείρηση «Συχνός Άνεμος»
Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, κάπου 5.000 Αμερικανοί, ανάμεσά τους και διπλωμάτες, εργάζονταν ακόμη στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Σαϊγκόν και ήταν ο πρέσβης Γκρέιαμ Μάρτιν που διέταξε την επιχείρηση εκκένωσης με την κωδική ονομασία «Συχνός Άνεμος».
Ο ραδιοφωνικός σταθμός των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων άρχισε να παίζει επανειλημμένα το «White Christmas», δίνοντας το σήμα στους Αμερικανούς ότι είχε ξεκινήσει η επιχείρηση εκκένωσης.
Με δεδομένο ότι τα υδροπλάνα είχαν αποκλειστεί και τα αεροσκάφη δεν μπορούσαν να προσγειωθούν στη Σαϊγκόν, μόνο μία επιλογή απέμενε για την απομάκρυνση: τα ελικόπτερα. Κι όταν δέχθηκε επίθεση το κτιριακό συγκρότημα του στρατιωτικού ακολούθου, το κτίριο της πρεσβείας των ΗΠΑ ήταν το μόνο σημείο αναχώρησης των ελικοπτέρων. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε την εκκένωση μόνον Αμερικανών, αλλά ο πρέσβης επέμεινε να απομακρυνθούν και οι ντόπιοι εργαζόμενοι στην πρεσβεία καθώς και αξιωματούχοι της κυβέρνησης του Νότιου Βιετνάμ. Την ίδια ώρα, 10.000 Νοτιοβιετναμέζοι περίμεναν στις πύλες της πρεσβείας, ελπίζοντας να βρουν μια θέση στα ελικόπτερα.
Από 29 μέχρι 30 Απριλίου ελικόπτερα προσγειώνονταν ανά δεκάλεπτο στην πρεσβεία και στην οροφή της. Με κάποιους από τους πιλότους να πετούν επί 19 συνεχείς ώρες, η επιχείρηση ολοκληρώθηκε με την απομάκρυνση 7.000 ατόμων, ανάμεσά τους και 5.500 ντόπιοι, σε λιγότερο από ένα 24ωρο.
Στις 30 Απριλίου 1975 Αμερικανοί πεζοναύτες με κόκκινα καπνογόνα καθοδήγησαν ένα ελικόπτερο CH-46 στην οροφή της πρεσβείας. Εντεκα πεζοναύτες, η οπισθοφυλακή που είχε απομείνει, επιβιβάστηκαν και αναχώρησαν μέσα σε τέσσερα λεπτά. Ήταν οι τελευταίοι Αμερικανοί που εγκατέλειπαν ταπεινωμένοι τη χώρα. Λίγες ώρες αργότερα το Νότιο Βιετνάμ παραδόθηκε άνευ όρων.