Μόλις περίπου 50 πιλότοι σε ολόκληρο τον κόσμο διαθέτουν την ειδική πιστοποίηση για να προσγειώνονται στο Πάρο του Μπουτάν. Πρόκειται για ένα αεροδρόμιο που δεν συγχωρεί λάθη, ούτε αφήνει περιθώρια για αυτοματισμούς ή χαλάρωση.
Ακούγεται παράλογο, ίσως και αυτοκαταστροφικό: ένας αγχωμένος επιβάτης να επιλέγει συνειδητά αυτό που έχει χαρακτηριστεί ως η πιο επικίνδυνη εμπορική πτήση στον κόσμο. Κι όμως, ακριβώς αυτό έκανε η Βίκι Τζέσοπ, η οποία αποφάσισε να πετάξει προς το αεροδρόμιο Πάρο του Μπουτάν, ένα από τα πιο απαιτητικά και τρομακτικά σημεία προσγείωσης στον πλανήτη.
Ένα ταξίδι που ισορροπεί ανάμεσα στον τρόμο και τον θαυμασμό
Η εμπειρία της, όπως την κατέγραψε σε άρθρο της στην εφημερίδα The Standard, αποκαλύπτει τι σημαίνει πραγματικά να συνδυάζεις φόβο πτήσης, ακραία γεωγραφία και ανθρώπινη δεξιοτεχνία σε ένα ταξίδι που ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στον τρόμο και τον θαυμασμό.
Το αεροδρόμιο Πάρο δεν έχει αποκτήσει τη φήμη του τυχαία. Η πίστα προσγείωσης έχει μήκος μόλις 7.500 πόδια [2.5 χιλιόμετρα], σημαντικά μικρότερο από τα 8.000 έως 13.000 πόδια που θεωρούνται ο μέσος όρος διεθνώς. Αυτό όμως είναι μόνο η αρχή.
Το αεροδρόμιο βρίσκεται στο βάθος μιας στενής κοιλάδας, κυριολεκτικά περικυκλωμένο από απότομες ορεινές κορυφές των Ιμαλαΐων, γεγονός που μετατρέπει κάθε προσέγγιση σε άσκηση απόλυτης ακρίβειας. Οι πιλότοι δεν βασίζονται σε αυτόματα συστήματα προσγείωσης, αλλά σε οπτική πλοήγηση, με ελιγμούς τελευταίας στιγμής, συχνά ανάμεσα σε δύο ή τρία τεράστια βουνά, πριν ευθυγραμμιστούν με τον διάδρομο.
Οι συνθήκες γίνονται ακόμη πιο δύσκολες από τον απρόβλεπτο καιρό. Τα σύννεφα, οι απότομες αλλαγές ορατότητας και οι ισχυροί άνεμοι μπορούν μέσα σε λίγα λεπτά να μετατρέψουν μια φαινομενικά ήρεμη προσέγγιση σε εφιάλτη.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις περίπου 50 πιλότοι σε ολόκληρο τον κόσμο διαθέτουν την ειδική πιστοποίηση για να προσγειώνονται στο Πάρο. Πρόκειται για ένα αεροδρόμιο που δεν συγχωρεί λάθη, ούτε αφήνει περιθώρια για αυτοματισμούς ή χαλάρωση.
Η Βίκι Τζέσοπ γνώριζε όλα αυτά πριν επιβιβαστεί. Δηλώνει ανοιχτά «αγχωμένη επιβάτης» και παραδέχεται ότι η φήμη του αεροδρομίου ήταν αρκετή για να την κάνει να αμφιβάλλει μέχρι την τελευταία στιγμή για την απόφασή της.
Η πτήση της διήρκεσε περίπου δυόμισι ώρες, με ενδιάμεση στάση στο Κατμαντού, και όπως γράφει χαρακτηριστικά, εκείνη τη στιγμή ένιωσε ότι είχε έρθει «η ώρα για προσευχή». Ο φόβος δεν ήταν θεωρητικός· ήταν παρών σε κάθε λεπτό της διαδρομής.
Λίγο μετά την απογείωση, το βλέμμα της καρφώθηκε έξω από το παράθυρο. Τα βουνά έμοιαζαν τρομακτικά κοντά, σχεδόν στο ίδιο ύψος με το αεροπλάνο. Κάποια στιγμή ενημερώθηκαν ότι περνούσαν κοντά από το όρος Έβερεστ, αν και τα σύννεφα δεν επέτρεψαν στους επιβάτες να το δουν καθαρά. Η ιδέα και μόνο ότι το αεροσκάφος κινούνταν σε τέτοιο περιβάλλον αρκούσε για να εντείνει την αγωνία. Οι αναταράξεις που ακολούθησαν δεν βοήθησαν, αν και ο πιλότος τις χαρακτήρισε απολύτως φυσιολογικές για την περιοχή.
Η κορύφωση ήρθε στην τελική προσέγγιση. Καθώς το αεροπλάνο κατέβαινε απότομα ανάμεσα στις βουνοκορφές, η Τζέσοπ προσπάθησε να εντοπίσει τον διάδρομο προσγείωσης. Αυτό που αντίκρισε, ωστόσο, δεν της ενέπνευσε ιδιαίτερη εμπιστοσύνη: λίγους νεαρούς ελεγκτές εδάφους, ντυμένους με φωσφοριζέ γιλέκα, καθισμένους χαλαρά στην άκρη του διαδρόμου, σαν να απολάμβαναν ένα διάλειμμα. Η εικόνα, όπως γράφει, ήταν μάλλον το αντίθετο από καθησυχαστική για κάποιον που ήδη παλεύει με τον φόβο του.
Κι όμως, παρά την ένταση, την αγωνία και τα σφιγμένα νεύρα, το αεροπλάνο ακούμπησε τελικά με ασφάλεια στο έδαφος. Η προσγείωση ολοκληρώθηκε επιτυχώς, αποδεικνύοντας ότι πίσω από τον μύθο της «πιο επικίνδυνης πτήσης» κρύβεται κυρίως η ανθρώπινη δεξιοτεχνία και η αυστηρή εκπαίδευση. Όπως παραδέχεται η ίδια, είτε από θαύμα είτε –το πιθανότερο– χάρη στην ικανότητα του πιλότου, το ταξίδι είχε αίσιο τέλος.
Η ιστορία αυτή έρχεται σε μια περίοδο που το Μπουτάν επιχειρεί να αλλάξει σταδιακά την εικόνα του στον παγκόσμιο χάρτη των μεταφορών. Η χώρα ανακοίνωσε πρόσφατα τη δημιουργία δεύτερου διεθνούς αεροδρομίου, του Γκελέφου, το οποίο φιλοδοξεί να προσφέρει μια εντελώς διαφορετική εμπειρία.
Με αίθουσες γιόγκα, χώρους ηχοθεραπείας, εκτεταμένους κήπους και έναν ανοιχτό «δάσος-διάδρομο» που θα χωρίζει τους εσωτερικούς από τους διεθνείς τερματικούς σταθμούς, το νέο αεροδρόμιο μοιάζει να σχεδιάζεται ως αντίβαρο στην αγχωτική φήμη του Πάρο. Μέχρι τότε, όμως, η πτήση προς το μοναδικό αεροδρόμιο της χώρας παραμένει μια εμπειρία που δοκιμάζει τα όρια ακόμη και των πιο ψύχραιμων ταξιδιωτών.