Τέσσερις από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ού αιώνα συναντήθηκαν σε ένα εστιατόριο της Ρώμης και μια φωτογραφία αθάνασε τη στιγμή. Δύο αυτόπτες μάρτυρες θυμήθηκαν την ιστορία.
Η διεθνής επίδραση του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ως ενός από τους δημιουργούς του λογοτεχνικού είδους του «μαγικού ρεαλισμού» είναι αναμφισβήτητη. Ο βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982 για το έργο του «Εκατό χρόνια μοναξιά» ήταν μια προσωπικότητα που ειδικά το 1982 πρωταγωνιστούσε και «έπαιζε» παντού. Αυτή η πρωτοφανής ζήτηση επέτρεψε στον γεννημένο στην Αρακατάκα της Κολομβίας συγγραφέα να πρωταγωνιστήσει σε μια μοναδική, θρυλική φωτογραφία με μερικές από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες του αθλητισμού και του θεάματος του 20ού αιώνα.
Η ιστορία διαδραματίζεται ακριβώς το 1982, λίγους μήνες πριν ο Γκαρσία Μάρκες τιμηθεί με το βραβείο από την Ακαδημία της Στοκχόλμης. Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στη Ρώμη, ο Γκαρσία Μάρκες συζητούσε με τον Σάλβο Μπασίλε, Ιταλό ηθοποιό και παραγωγό που είχε εγκατασταθεί στην Κολομβία από το 1968 και ήταν γνωστός για τη δουλειά του σε τηλεοπτικές σειρές όπως «Señora Isabel» και «Café, con aroma de mujer».
«Σέρτζιο Λεόνε, ο κουτσομπόλης»
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, έτυχε να περάσει από εκεί ο Σέρτζιο Λεόνε, ο σκηνοθέτης που έδωσε μορφή στο «σπαγγέτι γουέστερν» με την περίφημη «Τριλογία του Δολαρίου». Εκείνη την εποχή, ο Λεόνε έκανε την παραγωγή του έργου που θεωρείται το αριστούργημά του, «Κάποτε στην Αμερική».
Όπως θυμήθηκε ο Basile σε ένα ειδικό άρθρο που έγραψε για την κολομβιανή εφημερίδα El Universal, ο Leone, «ως γνήσιος κουτσομπόλης που ήταν», του έκανε νόημα να προσκαλέσει τον «Gabo» [παρατσούκλι του Μάρκες] να δειπνήσει μαζί του. Θυμήθηκε ότι το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη δεν ήταν τυχαίο, καθώς «ο Sergio έψαχνε εδώ και καιρό την Carmen Barcells [λογοτεχνική ατζέντισσα του συγγραφέα] για να διαπραγματευτεί τα δικαιώματα του βιβλίου του [100 Χρόνια Μοναξιάς]».
Αφού συμβουλεύτηκε τον συγγραφέα, αυτός μίλησε με τη σύζυγό του Mercedes Barcha και, σύμφωνα με τον Basile, «οργανώσαμε ένα γεύμα στο οποίο όλη το Cinecittá ήθελε να προσκληθεί και να παρευρεθεί». Και δεν υπερβάλλει. Αποδείχθηκε ότι μεταξύ των προσκεκλημένων ήταν ο Robert De Niro, ο πρωταγωνιστής του Leone στο «Κάποτε στην Αμερική», και ο πρωταθλητής πυγμαχίας βαρέων βαρών, Muhammad Ali.
Από εδώ και πέρα, οι εκδοχές για το τι συνέβη και οδήγησε στο να συναντηθούν τέσσερις από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ού αιώνα στον ίδιο χώρο διαφέρουν λίγο. Για παράδειγμα, σε μια πολύ δημοσιευμένη συνέντευξη που έδωσε ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Τζιάνι Μινά για εκείνο το δείπνο, αναφέρεται ότι υπήρχε μια - τρόπον τινά - τηλεφωνική παρεξήγηση μεταξύ αρκετών από τους εμπλεκόμενους.
Στην αφήγησή του, ο Mινά εξήγησε ότι μετά από λίγο ο Leone τον κάλεσε θυμωμένος και του είπε ότι ο De Niro δεν μπορούσε να παρευρεθεί επειδή «είχαν μια σημαντική συνάντηση για να συζητήσουν μερικές σκηνές της ταινίας». Ο δημοσιογράφος απάντησε ότι επρόκειτο απλώς για ένα δείπνο με τον Μοχάμεντ Άλι και ότι ο Ντε Νίρο θα πήγαινε επίσης, στο οποίο ο Λεόνε απάντησε: «Τι; Εννοείς ότι εσύ και ο Ρόμπερτ θα πάτε για δείπνο με τον Μοχάμεντ Άλι και δεν μου είπατε τίποτα;».
Έτσι ο Λεόνε προστέθηκε στο σχέδιο, αλλά έλειπε ένας καλεσμένος από το τραπέζι, όπως διηγείται ο Μινά.
Δεν είναι πολύ σαφές αν το αρχικό σχέδιο ακυρώθηκε για να ακολουθηθεί ένα νέο ή αν όλα ήταν μέρος του δείπνου που οργάνωσαν ο Λεόνε, ο Μπασίλε και ο «Γκάμπο». Αυτό που φαίνεται σίγουρο είναι ότι το δείπνο έλαβε χώρα στο Checco il Carettiere, ένα εστιατόριο στην ρωμαϊκή συνοικία Τραστέβερε.
Στην αφήγηση του Μπασίλε αναφέρεται ότι αρχικά είχαν προγραμματιστεί να παρευρεθούν «ο Γκάμπο, η Μερσέντες, δύο γιατροί φίλοι τους, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η Νταλίλα ντι Λατζάρο, ο Σέρτζιο Λεόνε και ο Σάλβο Μπασίλε». Ο Μοχάμεντ Άλι έφτασε λίγο αργότερα.
Ο ίδιος ο Μπασίλε τόνισε ότι, λόγω των περιορισμένων γνώσεων ιταλικών του Μάρκες και του Ντε Νίρο, η συζήτηση κατέληξε να είναι «άξια της πιο κλασικής ιταλικής κωμωδίας». Ο Κολομβιανός προσπαθούσε να μιλήσει στη γλώσσα αυτή, ο Λεόνε «μιλούσε λίγα απλά ισπανικά», ενώ ο Ντε Νίρο μιλούσε με αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε κατόπιν ως «μαφιόζικα αγγλοϊταλικά της πλάκας».
Ο Λεόνε εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να κάνει τη προσφορά του για την παραχώρηση των δικαιωμάτων του «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς», αλλά ο Κολομβιανός αρνήθηκε και, όπως εξήγησε ο Μπασίλε, «είπε στον Λεόνε ότι όσο ζούσε δεν θα παραχωρούσε τα δικαιώματα σε κανέναν, ούτε καν στον [Ακίρα] Κουροσάβα, ο οποίος το είχε ήδη ζητήσει».
Εκείνη τη στιγμή έφτασε ο Αλί συνοδευόμενος από τον Μινά, γεγονός που επέτρεψε να διαλυθεί η ένταση που είχε δημιουργηθεί από την άρνηση του Γκάμπο για το υπόλοιπο της βραδιάς. Ο Μινά θυμήθηκε ότι «περάσαμε όλη τη βραδιά κάνοντας ερωτήσεις στον Μοχάμεντ για την καριέρα του και τους αγώνες του. Μας τα είπε όλα. Εγώ, ο Ντε Νίρο, ο Μάρκες και ο Σέρτζιο Λεόνε ακούγαμε με τα μάτια μας γουρλωμένα σαν να ήμασταν ξανά παιδιά».
Από την πλευρά του, ο Μπασίλε αποκάλυψε στην αφήγησή του ότι ήταν ο ίδιος που τράβηξε τη θρυλική φωτογραφία που έμεινε στην ιστορία.