Στην Ινδία διαμορφώνεται μια εντελώς νέα τάση στους γάμους: την πρόσκληση πλήρως άγνωστων επισκεπτών, οι οποίοι, έναντι ενός συγκεκριμένου ποσού, αποκτούν πρόσβαση στις γαμήλιες εκδηλώσεις.
Η εικόνα ενός ινδικού γάμου είχε ανέκαθεν κάτι το μυθικό: πολύχρωμες τελετές, πολυήμεροι εορτασμοί, εκατοντάδες καλεσμένοι, μουσική χωρίς τέλος, χοροί, χρυσά κεντήματα και φαγητό σε αφθονία.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, σε μια χώρα όπου οι γάμοι αποτελούν όχι μόνο προσωπικό αλλά και κοινωνικό γεγονός, διαμορφώνεται μια εντελώς νέα τάση: την πρόσκληση πλήρως άγνωστων επισκεπτών, οι οποίοι, έναντι ενός συγκεκριμένου ποσού, αποκτούν πρόσβαση στις γαμήλιες εκδηλώσεις.
Η ιδέα ξεκίνησε ως επιχειρηματική και ταξιδιωτική καινοτομία
Η ιδέα - όπως σημειώνει εμφατικά το ρεπορτάζ της Wall Street Journal και άλλων ινδικών ιστοτόπων - δεν ξεκίνησε ως κοινωνική πρόκληση αλλά ως επιχειρηματική και ταξιδιωτική καινοτομία.
Πλατφόρμες που λειτουργούν σαν «Airbnb για γάμους» φέρνουν σε επαφή ζευγάρια και ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο, προτείνοντας την εμπειρία ενός ινδικού γάμου ως πολιτισμική βουτιά σε μια χώρα όπου ο γάμος δεν είναι απλώς Μυστήριο, αλλά θέαμα, κοινωνική αφήγηση και απόδειξη φιλοξενίας.
Η παρουσία ξένων ως επιβεβαίωση ενός status
Όσοι συμμετέχουν δεν το κάνουν μόνο από περιέργεια· πολλοί ταξιδιώτες βλέπουν την πρόσκλησή τους σε έναν ινδικό γάμο ως σπάνια ευκαιρία να γνωρίσουν εκ των έσω έναν τρόπο ζωής που συχνά παραμένει εξωτικός στους ξένους.
Με κόστος που κυμαίνεται περίπου από 150 έως 250 δολάρια, ένας επισκέπτης μπορεί να παρακολουθήσει μία ή περισσότερες ημέρες ενός γάμου, να ντυθεί με παραδοσιακή ενδυμασία, να συμμετάσχει στους χορούς, να φωτογραφηθεί με τους συγγενείς και να γίνει μέρος μιας αφήγησης που δεν του ανήκει - γεγονός που ακριβώς τροφοδοτεί την έλξη του.
Για τα ζευγάρια, η παρουσία ξένων καλεσμένων λειτουργεί πλέον ως επιβεβαίωση ενός status, μιας αίσθησης ότι η γαμήλια τελετή τους δεν αφορά μόνο την οικογένεια και τον κοινωνικό κύκλο τους αλλά μετατρέπεται σε παγκόσμιο γεγονός.
Σε μια χώρα όπου ο γάμος θεωρείται ο κατεξοχήν συμβολισμός οικογενειακής τιμής και επιτυχίας, η δυνατότητα να φιλοξενείς καλεσμένους από ΗΠΑ, Ευρώπη ή Αυστραλία ενισχύει τη λάμψη, την αίσθηση διαφορετικότητας και τον κοινωνικό θαυμασμό. Το ίδιο το πρωτόκολλο του γάμου, άλλωστε, στηρίζεται στη θεαματικότητα: άφιξη του γαμπρού με άμαξα, φανταχτεροί ύμνοι, κοσμήματα, λουλούδια, φωτογραφικές ομάδες, τελετουργίες που εκτυλίσσονται σαν σειρά τηλεοπτικών σκηνών.
Οι ταξιδιώτες περιγράφουν την εμπειρία σαν συνδυασμό απρόβλεπτου θεάματος και απόλυτης ένταξης. Αισθάνονται συχνά σαν διασημότητες, όχι μόνο γιατί οι ντόπιοι σπεύδουν να φωτογραφηθούν μαζί τους αλλά γιατί οι οικογένειες τείνουν να τους τοποθετούν στην πρώτη γραμμή των εκδηλώσεων, σαν εμβληματικό στοιχείο της γιορτής.
Ωστόσο, αυτό το εορταστικό, σχεδόν κινηματογραφικό περιβάλλον, δεν είναι πάντα ανέφελο. Η εισχώρηση ξένων στην πιο ιερή οικογενειακή στιγμή μπορεί να παράγει μικροεντάσεις, αμηχανία ή στιγμές κοινωνικής υπερφόρτωσης, ιδίως όταν οι επισκέπτες μετατρέπονται σε θέαμα από τους υπόλοιπους προσκεκλημένους.
Η φιλοξενία αποτελεί βασικό στοιχείο της κουλτούρας τους
Παρ' όλα αυτά, οι ινδικές οικογένειες αποδεικνύονται εντυπωσιακά ανοιχτές. Η φιλοξενία αποτελεί βασικό στοιχείο της κουλτούρας τους και έτσι, ακόμη κι όταν οι νεόνυμφοι πληροφορούνται τελευταία στιγμή ότι δύο ή και περισσότεροι ξένοι θα μπουν ως «τιμητικοί καλεσμένοι» στο άλμπουμ του γάμου τους, συνήθως υποδέχονται τις αφίξεις με χαμόγελο, μαντίλι και μια αυθόρμητη πρόσκληση στη σκηνή. Η αποδοχή των ξένων δεν προκύπτει μόνο από την περιέργεια αλλά από την αίσθηση ότι προσφέρουν ένα ακόμη στρώμα πολυτέλειας και διεθνούς λάμψης σε μια ήδη μεγαλοπρεπή τελετή.
Φυσικά, η μαζικοποίηση αυτής της τάσης δημιουργεί οργανωτικές προκλήσεις. Οι πλατφόρμες ορίζουν αυστηρά όρια συμμετοχών, ώστε ο γάμος να μη μετατραπεί σε τουριστική ατραξιόν. Παράλληλα, οι οικογένειες ανησυχούν ότι η εμπειρία μπορεί να εκφυλιστεί σε «all inclusive πάρτι» χωρίς ουσιαστική κατανόηση του τελετουργικού. Ακόμη, περιστατικά μικροκλοπών ή αναπάντεχης υπερέκθεσης των ξένων καλεσμένων υπενθυμίζουν ότι ο γάμος δεν είναι, τελικά, παρά μια κοσμική γιορτή με όλες τις απρόβλεπτες συνθήκες της.
Το βέβαιο είναι πως, για τους ταξιδιώτες, η συμμετοχή δεν είναι ποτέ απλώς μια τουριστική στάση. Μοιάζει περισσότερο με είσοδο σε πολιτισμικό εργαστήριο, μια εμπειρία όπου η μυθολογία του Μπόλιγουντ συναντά τη ρεαλιστική ενέργεια της ινδικής καθημερινότητας και η γιορτή του έρωτα μετατρέπεται σε παγκόσμια αφήγηση.
Για τους γάμους της Ινδίας, το άνοιγμα προς το διεθνές κοινό δεν λειτουργεί ως παραχώρηση αλλά ως εξέλιξη: οι τελετές παραμένουν τοπικές, φιλικές, βαθιά οικογενειακές, αλλά πλέον αποκτούν και μια διεθνή διάσταση που, όσο κι αν ξαφνιάζει, φαίνεται να ταιριάζει με την υπερβολή, την αισθητική και την ενσώματη χαρά μιας κοινωνίας που γιορτάζει πιο δυνατά από όλες.