Το έργο του πήρε σάρκα και οστά όταν έγινε φιναλίστ στον διαγωνισμό 3M Young Scientist Challenge, όπου κέρδισε τελικά το πρώτο βραβείο και το ποσό των 25.000 δολαρίων, καθώς και τον τίτλο του «Κορυφαίου Νέου Επιστήμονα της Αμερικής».
Στην Καλιφόρνια, σ’ ένα μικρό σπίτι γεμάτο καλώδια, σημειωματάρια και θραύσματα από μικροκυκλώματα, ένας δεκατριάχρονος μαθητής κατάφερε κάτι που πολλοί ενήλικες ερευνητές παλεύουν για χρόνια να πετύχουν: να ενώσει την επιστήμη με την αγάπη. Ο Κέβιν Τανγκ, μαθητής γυμνασίου, δεν ξεκίνησε την εφεύρεσή του για να κατακτήσει βραβεία ή να εντυπωσιάσει τους κριτές διαγωνισμών, αλλά για να προστατέψει τη γιαγιά του.
Η γιαγιά του έπεσε πριν πέντε χρόνια μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Κανείς δεν το πρόσεξε εγκαίρως, κι όταν τελικά τη βρήκαν και κάλεσαν το 911, οι γιατροί διαπίστωσαν πως η καθυστέρηση είχε αφήσει πίσω της μόνιμες εγκεφαλικές βλάβες. Ήταν, όπως λέει ο ίδιος, «πραγματικά τρομακτικό». Από εκείνη τη στιγμή, το μυαλό του Κέβιν γύριζε συνεχώς γύρω από το ίδιο ερώτημα: πώς μπορεί η τεχνολογία να σταθεί πιο κοντά στον άνθρωπο, όχι ως ψυχρό εργαλείο, αλλά ως προέκταση της φροντίδας;
Η απάντηση ήρθε λίγα χρόνια αργότερα, όταν ένας φίλος του τού διηγήθηκε πως και ο δικός του παππούς είχε πέσει στο σπίτι. Ο Κέβιν συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν μια μεμονωμένη τραγωδία αλλά ένα διαδεδομένο φαινόμενο: σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, περισσότεροι από 14 εκατομμύρια ηλικιωμένοι πέφτουν κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, και τα ατυχήματα αυτά αποτελούν την κύρια αιτία τραυματισμών για άτομα άνω των 65 ετών. Μόνο μέσα από τις πτώσεις προκαλούνται περίπου ένα εκατομμύριο νοσηλείες ετησίως, ενώ είναι και η πιο συχνή αιτία κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων.
Ένα περίτεχνο σύστημα παρακολούθησης
Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του FallGuard, ενός συστήματος παρακολούθησης που δεν χρειάζεται να φορεθεί ούτε να φορτιστεί. Ο Κέβιν ήθελε κάτι διαφορετικό από τις συσκευές τύπου Life Alert, που κρέμονται από τον λαιμό ή φοριούνται στον καρπό. «Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι ξεχνούν να τις φορέσουν, ή να τις φορτίσουν, κι έτσι όταν τις χρειάζονται περισσότερο, δεν τις έχουν», είπε.
Το δικό του σύστημα βασίζεται σε μικρές κάμερες που τοποθετούνται γύρω από το σπίτι και συνδέονται με έναν υπολογιστή μεγέθους παλάμης. Το λογισμικό που ανέπτυξε χρησιμοποιεί αλγορίθμους τεχνητής νοημοσύνης για να αναγνωρίζει τη στάση του σώματος, την κίνηση των ώμων και των αγκώνων, και να καταλαβαίνει πότε ένα άτομο πέφτει. Τότε ειδοποιεί αυτόματα τους φροντιστές ή τα μέλη της οικογένειας. Δεν χρειάζεται συνδρομή, δεν απαιτείται κάποια ενέργεια από τον χρήστη· λειτουργεί αδιάκοπα, «όλη την ώρα», όπως λέει με περηφάνια ο δημιουργός του.
Το έργο του πήρε σάρκα και οστά όταν έγινε φιναλίστ στον διαγωνισμό 3M Young Scientist Challenge, όπου κέρδισε τελικά το πρώτο βραβείο και το ποσό των 25.000 δολαρίων, καθώς και τον τίτλο του «Κορυφαίου Νέου Επιστήμονα της Αμερικής». Εκεί γνώρισε τον μέντορά του, τον ερευνητή Μαρκ Γκίλμπερτσον, ο οποίος τον βοήθησε να εξελίξει την τεχνολογία ώστε να λειτουργεί ακόμη και τη νύχτα, όταν οι κάμερες έχουν περιορισμένη ορατότητα. «Ανιχνεύει τη θέση των ώμων και των αγκώνων με κάποιους αλγορίθμους τεχνητής νοημοσύνης», εξηγεί ο Γκίλμπερτσον, «και πάνω σε αυτό έχτισε τον δικό του, που αναγνωρίζει πότε ο άνθρωπος πέφτει».
Ο Κέβιν δεν θέλει το FallGuard να γίνει ένα ακόμη εμπορικό προϊόν με υψηλό κόστος και εταιρικές εξαρτήσεις. Η συσκευή του, λέει, κοστίζει περίπου 90 δολάρια σε υλικά, όμως προσπαθεί να μειώσει το ποσό στα 30 χρησιμοποιώντας διαφορετικό υπολογιστή. Από τη στιγμή που αναδείχθηκε νικητής, μια εταιρεία ασφαλείας έχει ήδη δείξει ενδιαφέρον να συνεργαστεί μαζί του, ενώ πολλές οικογένειες έχουν επικοινωνήσει για να αποκτήσουν τη δική τους συσκευή.
Ήδη η οικογένεια Τανγκ έχει εγκαταστήσει το FallGuard στο σπίτι τους, και ένα δεύτερο σύστημα λειτουργεί σ’ ένα άλλο σπίτι. Δέκα ακόμη οικογένειες βρίσκονται στη λίστα αναμονής. Ο πατέρας του, Γιανγκ Τανγκ, λέει πως ο γιος του «πάντα έφτιαχνε παράξενα πράγματα στο σπίτι», αλλά αυτή τη φορά ένιωσε πως κάτι βαθύτερο γεννιόταν. «Δεν ήξερα καν ότι δούλευε πάνω σε αυτό», παραδέχεται, «αλλά όταν μου το έδειξε, ήξερα ότι είχε βρει κάτι που μπορεί να βοηθήσει πολλούς ανθρώπους».
Το πιο συγκινητικό είναι πως ο Κέβιν δεν βλέπει τον εαυτό του ως παιδί-θαύμα, αλλά ως ένα αγόρι που απλώς θέλει να φροντίσει τη γιαγιά του και όσους παλεύουν να μείνουν αυτόνομοι στην τρίτη ηλικία. «Είναι μια αίσθηση ευθύνης», είπε. «Αν κάτι τέτοιο υπήρχε τότε, ίσως η γιαγιά να ήταν διαφορετικά σήμερα». Η εφεύρεσή του δεν είναι μόνο τεχνικό επίτευγμα· είναι μια μικρή ιστορία λύτρωσης, μια προσπάθεια να μετατραπεί ο φόβος και η ενοχή σε πράξη δημιουργίας.
Ο Κέβιν κινείται με τη φυσικότητα ενός παιδιού που δεν έχει ακόμη μάθει τους περιορισμούς του κόσμου των ενηλίκων. Δεν σκέφτεται για... επενδυτικά κεφάλαια, αλλά την επόμενη βελτίωση, το επόμενο βήμα που θα κάνει τη συσκευή πιο αξιόπιστη, πιο φτηνή, πιο ανθρώπινη. Σε μια εποχή που η τεχνητή νοημοσύνη προκαλεί συζητήσεις για τον έλεγχο, την ιδιωτικότητα και την αποξένωση, ένα παιδί έρχεται να θυμίσει πως η τεχνολογία μπορεί ακόμη να υπηρετεί την ευαισθησία. Το FallGuard δεν είναι απλώς ένα μάτι που βλέπει, είναι ένα χέρι που απλώνεται όταν κάποιος πέφτει.
Ίσως εκεί να βρίσκεται και το μυστικό της επιτυχίας του: δεν ξεκίνησε από την αγορά αλλά από την αγάπη. Κι αν σήμερα τα μέσα ενημέρωσης βλέπουν σ’ αυτόν το νέο πρόσωπο της νεανικής καινοτομίας, εκείνος βλέπει απλώς μια υπόσχεση στον εαυτό του: να μη συμβεί ξανά ό,τι συνέβη στη γιαγιά του. Μέσα από τις κάμερες, τους αισθητήρες και τους αλγορίθμους του, αναδύεται μια βαθύτερη ιδέα: πως η πρόοδος δεν μετριέται μόνο σε ταχύτητες επεξεργαστών ή ακρίβεια υπολογισμών, αλλά στη δυνατότητα να κάνεις τον κόσμο λίγο πιο ασφαλή.