Είναι κοινή πρακτική όλων των λαών που κάποια στιγμή εξεγέρθηκαν κατ’ επιταγή του πεπρωμένου τους να γιορτάζουν με λαμπρότητα τις επετείους αυτής της μοναδικής πράξης, που οδήγησε στη διαμόρφωση της εθνικής τους ταυτότητας, ανεξάρτητα από τους λόγους που υπαγόρευσαν τον ξεσηκωμό τους.
Για τους Αμερικανούς ήταν η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του τόπου τους και της παραγωγής τους από τη μητρόπολη, για τους Γάλλους η οικονομική και κοινωνική καταδυνάστευση από τους ίδιους τους μονάρχες τους, για τους Έλληνες η υποδούλωση από έναν άλλο λαό με πολύ διαφορετικά κοινωνικά και ακόμη περισσότερο θρησκευτικά πιστεύω.
Στην πορεία της ανθρωπότητας υπάρχουν αναρίθμητα ιστορικά παραδείγματα ξεσηκωμών λαών, φυλών, κοινωνικών ομάδων, με κάποια άλλοτε πρόχειρη και άλλοτε οργανωμένη ατζέντα, αλλά πάντα με κάποιο ισχυρό αίτημα και κυρίως με την αποφασιστικότητα να υποστούν μεγάλες προσωπικές και συλλογικές θυσίες για να το πετύχουν.
Η νέα χρονιά, το 2021, είναι η χρονιά μας να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από τη δική μας επανάσταση. Και έχουν ένα ιδιαίτερο συμβολισμό πάντα οι δύο εκατονταετηρίδες, γιατί αποτελούν συνήθως μια ασφαλή χρονική περίοδο ώστε να αποτιμηθεί η πορεία ενός έθνους στην ύστερη νεότερη και την πρώιμη σύγχρονη Ιστορία του.
Πέρα όμως από την ιστορική αποτίμηση υπάρχει και η γιορτή. Οι εκδηλώσεις, το θέαμα, η συμμετοχή του κόσμου, όχι απαραίτητα σε μια συγκεκριμένη υλική έως εμπορική πολιτιστική δραστηριότητα αλλά ως μια συναισθηματική διαδικασία που αποσκοπεί στο να λειτουργήσει συνεκτικά και αναζωογονητικά για τις σχέσεις μας ως μέλη όχι μόνο του έθνους αλλά και συνολικά της πολυεθνικής πλέον, κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Δυστυχώς, η πανδημία χάλασε τα περισσότερα εορταστικά σχέδια και τροποποίησε σημαντικά ακόμη κι εκείνα που θα μπορούσαν, παρά τους περιορισμούς, να τεθούν τελικά σε λειτουργία.
Δεν πρέπει όμως να μας χαλάσει την ίδια τη γιορτή και πάνω απ΄ όλα να αλλοιώσει το πνεύμα και το μήνυμα της επετείου…
Αντί να περιμένουμε να ψυχαγωγηθούμε με εκδηλώσεις, ας προσπαθήσουμε να εμπνευστούμε από το πνεύμα της Επανάστασης, ακόμη κι αν ο ζυγός που σήμερα οφείλουμε να αποτινάξουμε από επάνω μας δεν είναι αυτός του κατακτητή, αλλά εκείνος της μεμψιμοιρίας, της μιζέριας και της αδιαφορίας, απέναντι στη συλλογική προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουμε για την υπέρβαση της κάθε κρίσης.
Είτε πρόκειται για υγειονομική είτε για οικονομική είτε ακόμη και για θεσμική κρίση, οφείλουμε να επαναστατούμε κάθε φορά και να δίνει ο καθένας τον δικό του αγώνα και όλοι μαζί τον κοινό. Για να ξεριζώσουμε από τη χώρα μας, το έθνος μας και την κοινωνία μας τον ατομισμό, τον εγωισμό και τη μισαλλοδοξία που, δυστυχώς, στιγμάτισαν και την Επανάσταση του 1821…